Londen, 2007. Ik vraag aan mijn beste vriendin “vinden ze het wel leuk dat ik er ben?” Met “ze” bedoel ik de groep waarmee we erop uit zijn getrokken tijdens deze schoolreis naar Londen. Ze kijkt me aan en zegt voorzichtig “ze vinden je een beetje ‘te’ aanwezig”. De rest van de avond zeg ik niets meer. Ik lach om de grapjes van anderen, maar maak ze zelf niet meer. Een beetje te aanwezig ben ik niet meer. Waarschijnlijk eerder te afwezig.
Denkt iedereen dat?
Deze gebeurtenis bracht in de dagen daarna de volgende interne vragendialoog op gang: “Was ik te aanwezig? Was dat niet goed? Wat is dan de juiste hoeveelheid van aanwezig zijn? Wanneer ben je precies goed aanwezig? Denkt iedereen dat? Ben ik overal te aanwezig?” Vooral dat laatste deed iets met mij. Het maakte me aan het twijfelen over mezelf en in hoeverre ik dat mocht zijn, in hoeverre ik geaccepteerd word voor wie ik ben. Want als ik inderdaad te aanwezig ben, is er dan iets mis met mij?
In het thema anderszijn schreef ik al over ons verlangen naar acceptatie, het verlangen onderdeel te zijn van een groep. De impact van een beetje “te” genoemd worden is daarom best groot. Het geeft aan dat er iets is mis is, dat je afwijkt van wat normaal is. En we zijn opgegroeid met de zin “te” is nooit goed. Als gevolg ga jij je aanpassen, inhouden en wat je voelt en denkt, voor je houden.
Genoemd worden versus zijn
Ben je vaak “te gevoelig” of “te emotioneel” genoemd, dan is de kans groot dat je moeite hebt met je emoties tonen. Ben je regelmatig “te druk” genoemd, dan probeer je rustig te zijn, terwijl jouw innerlijke dynamiek je oproept tot bewegen en als je vaak “te kritisch” bent genoemd, dan denk je wel twee keer na voordat jij ergens je mening over geeft.
Ik zie veel mooie en unieke mensen die hun “te’s” proberen te verbergen, zichzelf inhouden en daardoor vroeg of laat “barsten”. Want wie jij bent en al jouw kenmerken en eigenaardigheden, die hebben een functie en die laten zich niet eeuwig onderdrukken.
Er is een groot verschil tussen iets genoemd worden en iets zijn. Het zegt vooral iets over jou in combinatie met jouw omgeving. Daar waar je in de ene omgeving “te direct” bent, wordt er in andere omgevingen gezegd dat je “zo heerlijk zegt waar het op staat”. Alles is relatief, alles is in verhouding tot iets anders, tot iemand anders. En uiteindelijk ben jij gewoon jij. Soms ergens “te”, maar zelf altijd goed.
Leef in het verlengde van wie je bent
Zelf ben ik regelmatig en veel verschillende “te’s” genoemd. Nog steeds wel, ook al is het nu een heel stuk minder. Maar de “te’s” die ik genoemd werd of word, die zie ik niet meer als negatief. Of als iets wat ik moet veranderen. Want mijn “te’s” zijn soms helemaal op z’n plek en worden soms niet echt gewaardeerd. Maar hoe dan ook, is het onderdeel van mij. En sinds ik ben gaan leven in het verlengde van wie ik ben, begeef ik me vooral in omgevingen die passen bij mij, met mensen waar ik zo goed als mezelf kan zijn en waar mijn “te’s” helemaal tot hun recht komen. Net als ik.
Door te begrijpen wie ik ben, door mezelf te accepteren en door te gaan staan voor wat voor mij belangrijk is, ben ik het bovendien veel minder interessant gaan vinden wat een ander vindt van mij. Ik heb wel wat beters te doen ;).
Wat kun je doen?
- Zie jouw “te’s” als onderdeel van wie je bent en wat belangrijk is voor de rol die jij te vervullen hebt. Jij staat in relatie met je omgeving en in de juiste omgeving is alles in balans. Dan zijn jouw kenmerkende eigenschappen een waardevolle bijdrage die je kunt inzetten voor de rol die je inneemt. Niet “te”, maar precies goed.
- Vind mensen (gelijkgestemden) die jouw intens-zijn kunnen waarderen, die ook intens zijn. Als hoogbegaafde denk je vaak dat je de enige bent, dat jij de vreemde eend in de bijt bent en dat anderen niet “te” zijn. Maar er zijn genoeg mensen die bepaalde eigenschappen met jou delen. Door die op te zoeken, wordt het veel makkelijker om jezelf te zijn.
Ik ben benieuwd, welke “te” word jij weleens genoemd? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
Comments 19
Te gevoelig
Te veel passie
Te opofferend
Te veel kritiek
Dat zijn mijn te’s
Helaas betekent dat nu dat ik te veel alleen ben
Hi Adrienne,
Zeer zeer toepasselijk zeg, dat te maar steeds van anderen. Ik werd daar ook zeer zeer moe van, zelfs chronisch moe haha, want ik ging me dus echt steeds aanpassen, overal en bij iedereen… Stom stom stom, ik had gewoon mezelf moeten blijven, maar bepaalde medicatie wat ik slikte toen der tijd, onderdrukte ook sterk mijn emoties.
Toch voelde het in mijn hart niet goed, en was ik niet wie ik ben en wou zijn!!!!
Totdat ik me inschreef voor je cursus 7weeks Insight, haha waar ik je nog steeds eeuwig dankbaar voor ben….en Totdat ik stopte met die rot medicatie….
Toen heb jij mij de kneepjes van het vak geleerd en laten weten, dat als je behoort tot de 2% van de bevolking, je moeilijk aansluiting kan vinden tot de overige 98%. Mee eens Adrienne……….
En dat ik uiteraard ook gewoon een plek en plaats verdien in deze wereld.
Ik maak me ook niet meer zo druk om wat ander vinden over mij, ze zeggen wel heel vaak tegen mij:
*Je praat teveel,
*Je bent te druk,
*Je bent te kritisch,
*Je bent te snel,
*Je praat te hard,
Deze is het leukst, je bent niet de Norm haha, daar kreeg ik echt de slappe lach van haha. Is er een Norm dan, hoe een mens hoort te zijn en mag zijn. Belachelijk.
Als een zwangere vrouw gaat bevallen, moet ze dan aan haar kindje zeggen die op de wereld komt, pas op hoor wees wel de Norm in deze wereld haha. Laat maar gaan….
Wat ik ook onder vonden hebt, en jij ook duidelijk aangaf Adrienne, is de omgeving zeker belangrijk voor een Hoogbegaafde.
Ik heb het namelijk in levende lijve bij mezelf ondervonden…..
Stres, stress stress kreeg ik ervan, depressief werd ik er ook af en toe van, en totaal geen intellectuele uitdaging of raakvlakken met gelijkgestemden, wat zorgde dat ik me zwaar ging vervelen, en echt dacht dat ik gek was , en ook overprikkeld.Gekkigheid, maar waar haha.
Daarom heb ik zeer recent besloten, deze omgeving, stad te verlaten, ik laat ik het achter als hoe het is…..
Het was zwaar heel zwaar voor mij, in deze verkeerde omgeving en stad, wat resulteerde dat ik continu moest vechten tegen de 98% om te overleven.
Hahaha dan moet je wel heel sterk zijn, gelukkig voor mij ben ik verbaal ook uitmuntend sterk, wat anderen weer zien als te haha.
Ik ga naar Groningen, eindelijk een stad waar de Centrum 24 uurs open is, m.b.t. horecagelegenheden.
Fantastisch. Ik heb zelf namelijk 24 uur per dag al tekort aan me dag. Bestond een dag maar uit 48 uur, dat had dat voor mij beter uitgekomen ……
Wat ik in 24uur doe, dat is gelijk aan 48 uur haha. Want ik ben snel, voor anderen weer te snel….
Te te te, het komt me neus uit. Nou allen zullen me missen hoor, ik hun niet. Ik ben nogal aanwezig, en als ik dus te weg ben, zullen ze het nog alle merken ook.
Wat dacht je van, je bent te Positief. Haha, ook al zoiets belachelijks te Positiefs zijn….
Ik ga op mijn voet verder, en leven hoe ik ben dus te…..
En mijn Blauwdruk achterna, wat ik tijdens je cursus 7weeks Insight heb geleerd van je…
Bedankt Adrienne, te Bedankt haha.
Afz:
2%
Wat een mooi stuk en mooie bewustwording!
Na alle afkeuring en afwijzing zó onzichtbaar geworden.
Hoog tijd om weer ✨ zichtbaar te ZIJN!! ✨
En wat als je ergens werkt waar je wat van mensen kan leren die niet HB zijn? Waardoor je dus van hen leert dingen meer los te laten of wat makkelijker te zijn? Maar als je je toch niet thuis voelt in die omgeving? Ik heb altijd geleerd of meegekregen dat het goed is om “ergens te blijven waar je wat kan leren”, en merk nu dat die overtuiging mij een schuldgevoel geeft als ik me besef dat dit al de zoveelste baan is waar ik weg wil. Maar ondertussen heb ik dus nog steeds geen werk waar ik echt gelukkig in ben. Ik denk dat ik in mijn huidige baan maar 40% gelukkig ben…en ik heb 80% nodig… maar toch zou ik me schuldig voelen om ook hier weer te stoppen..mijn lichaam gaat me er overigens vanzelf toe dwingen als ik dat niet doe…
Vanuit uitdagende commerciële banen kwam ik bij een gemeente terecht voor een mooie idealistische opdracht. Binnen 6 maanden (eigenlijk al na 3) bleek dit toch niks voor mij te zijn en ik heb m’n jaar niet eens volgemaakt.
Thuis zijn we een huis aan het bouwen en hebben we een hobby boerderij. Ik dacht juist dat ik beter een wat minder intensieve baan kon nemen, waar ik geen stress van zou krijgen. Een ‘echte ambtenaar’, zeg maar, dat leek me wel wat! Goed betaald worden, weinig voor hoeven te doen! Waarom
Kon ik dit dan toch niet? Waarom kon ik nou niet gewoon een keer m’n grote mond houden en gewoon rustig doen waar ik voor aangenomen was?! Nu zit ik weer werkeloos thuis. Ik wil liever niet meer werken, binnen een jaar is het toch weer gezeik…
Toen vond ik een bedrijf (geen baan) dat bij mij paste, op advies van een loopbaancoach. Geweldige gesprekken gehad, ik paste daar echt! En nu ben ik toch niet aangenomen door gebrek aan ervaring… nee klopt, waarom zou ik iets gaan doen wat ik al eerder heb gedaan? Dan had ik die baan beter kunnen houden. Ik wil juist telkens iets nieuws! Maar zo werkt het dus niet in die 95%-wereld…
Laura, dit herken ik zo! Hebben anderen jouw misschien ook vaak verteld ‘dat je door moet zetten’, ‘dat je ergens tevreden mee moet zijn’. Het is voor mij ook moeilijk om het evenwicht te zoeken, wanneer is het vluchten en wanneer is het de juiste stap en wanneer vind ik nu eens iets wat bij mij past. Ik heb nu de mazzel dat ik door de vele Bore-outs in mijn leven, niet meer hoeft te werken. Ik ben nu bezig mijn eigen weg te zoeken. Dat is lastig en het heeft veel lef nodig, omdat ik mij op terreinen begeef waar ik mij nog nooit heb begeven. Toch kost het me wonderlijk genoeg minder energie dan al die jaren proberen om mijn werk gewoon te doen. Leren kan je van iedereen. Ik heb een geestelijk gehandicapte zus, mijn andere zus en broers vinden dat zij veel aandacht wegpakte, ik vond het alleen maar prachtig omdat zij mij een andere kijk op de samenleving gaf. Want als je goed naar je collega’s luistert: hebben zij dingen losgelaten? kunnen zij makkelijker zijn? Zij zijn ook moeilijk in andere dingen. Het feit dat ze jou niet begrijpen betekent nog niet dat jij het verkeerd doet. Wel merk ik dat elke keer in mijn leven als ik ga voor wat ik wil en dat ik iets echt uitdagends heb gevonden, dan heb ik geen last van moeilijk doenerij of hooggevoeligheid etc.
Ik ga over twee maanden mijn eerste theateroptreden doen, 10 minuten, maar veel voorbereiding. Er komen mensen kijken die ik ken, ik kan gigantisch op mijn bek gaan, het kan alle kanten op gaan, normaal zou ik dat heel erg vinden, maar omdat ik dit langzaam geleerd heb en mede doordat het echt iets is, waar ik mij helemaal in uit kan leven en een grote uitdaging vooralsnog is, kan het me ook niet zo veel schelen. Pas als het iets is, wat ik niet zo leuk vind, waar ik niet echt achter sta, dan merk ik dat ik problemen krijg.
Tegelijkertijd doe ik wel vrijwilligerswerk, dat is werk waar ik helemaal achter kan staan en wat er naar mijn idee ook toe doet, maar ik weet dat ik erg alert moet blijven om te zorgen dat ik daar uitdaging in blijf vinden. Hoe ik dat moet doen, moet ik ook nog uitzoeken.
Dus ik heb nu een heleboel woorden gebruikt, maar zit met hetzelfde als jij, want werken of niet, ik zal hier altijd tegen aan blijven lopen. Ik wil mijn kamer uitdagender maken, maar daarbij weet ik al niet eens hoe. De omgeving? hoe vind ik HB’ers? en dan moet ik ze nog leuk vinden ook. Ik ben zelf laagopgeleid. Dat is in de regel mijn omgeving, gelukkig nu met vrijwilligerwerk niet, daar vraagt men niet naar diploma’s. Ik ben het met je eens dat je 80% van je leven prettig moet werken, uitdaging hebben. En ook ik stel de vraag hoe?
En ja, is het niet perfect hoe dat lichaam werkt?
Te gevoelig, te rationeel, te breedsprakig, te ingewikkeld, te moeilijk, te kritisch, te direct, te precies, te ver doordenken en vaak te laat… Het wordt mij wat te veel. Nu ben ik vaak te moe.
Adrienne, dank voor je openheid. Je woorden doen me op een andere manier naar mijn ervaringen kijken. Ik heb me als gevolg van opmerkingen van anderen aangepast en merk aan mezelf dat ik daardoor delen van mezelf als vanzelfsprekend verstop. Onbewust wist ik wel dat dit niet nodig is, en jouw schrijven bevestigt dat nog eens.
– te diepgaand
– te serieus
– te perfectionistisch
– te aanwezig
– te indringend
– te lief
– te naïef
– te zorgzaam
– te uitbundig
– te kritisch (op mezelf)
– te optimistisch
– te eerlijk
– te open
– te onzeker
– te lang (letterlijk)
– en: te volledig soms 😉
Door het aanpassen ben ik veel gaan nadenken en daarom wordt nu vaak gezegd: te veel in je hoofd en te veel met anderen bezig. Krijg ik strak te horen dat ik te veel op mezelf ben? Of te egocentrisch? Voor mijn gevoel is er eigenlijk altijd wel iets vinden en is het inderdaad zoals Adrienne schrijft contextafhankelijk of het matcht, aanvult of wringt. Ik blijf me richten op mijn gevoelens (die situaties of mensen oproepen) en daar voor zorgen. Het is wat het is, zonder enig oordeel.
Hoe herkenbaar. Ik ben afgeserveerd op mijn werk. Ik werk in het buitenland met veel Amerikanen. Ik ben veel te direct en te gepassioneerd. Als veiligheidskundige die weet wat er moet gebeuren “vloog ik uit de bocht” toen iemand van het managementteam vroeg of een gebouw onveilig was en ik ik heel gepassioneerd zei: ja en dat weten we al jaren. Dat heeft me een onvoldoende beoordeling opgeleverd. Ik had heel onderkoeld moeten zeggen: dit gebouw voldoet niet aan de minimum veiligheidseisen.
Hmm, herkenbaar maar ik denk dat t ook belangrijk is stil te staan bij hoe het komt dat ik mij door zo’n opmerking meteen onzeker of afgewezen voel en waar dat vandaan komt.
Ik ben gewoon even geraakt over hoe treffend dat dit is. Mijn hele jeugd ben ik al ’te’, te kritisch (vooral wanneer mensen niet doen wat ze beloven), te gevoelig als ik ergens door geraakt werd en moest ik mij vooral leren aanpassen: waarom was ik niet gewoon als mijn broer en zus. Dat aanpassen heb ik heel goed geleerd maar ik kom daarom niet altijd uit de verf op mijn werk en privé want ik weet niet hoe ik iets kan brengen zonder ’te’ te zijn. Ik wil zo graag geaccepteerd worden dat ik me dan altijd maar aanpas aan de rest, tot het overnemen van iemands accent aan toe. Gelukkig werk ik in een omgeving waarin ik veel vrijheid heb en slimme collega’s die open staan voor andere meningen. En ben ik getrouwd met iemand die op dezelfde lijn zit als ik. Maar in mijn familie blijft het lastig: als ik wel mijn mening geef zijn zij daar niet van gediend helaas (‘jij ook altijd’).
Te kritisch
Te aanwezig
Te enthousiast
Te snel (praten)
Te afwezig/teruggetrokken
Te direct
Oh, zo herkenbaar….ook die twijfel die je vervolgens voelt, je terugtrekken om niet meer ’te’ te zijn, en je vervolgens afvragen wat je dan niet goed doet en of je niet normaal bent.
Ook hier een hoop te … kritisch, aanwezig, direct, snel… lastig hoor om dan aan te passen! En ‘de juiste omgeving zoeken’ dat is nogal wat! Want gaan zijn vrienden en familie een hele tijd mee.. dus iets heel anders zoeken dat wordt hem gewoon niet. Of je moet emigreren…
Te veel hartsenergie, als een tsunami. Ik laat ook te veel binnen komen.
Wat zegt het over de ander, vraag ik mij dan af.
dank voor je schrijven, ik herken het erg en ben erg blij met de opmerking over hoe je de ’te’s’ kunt inzetten in plaats van te onderdrukken. Daar ga ik een (te) 😉 goed bij stilstaan en proberen me eigen te maken!
Te kritisch
Te gevoelig
Te georganiseerd
Te conciëntieus
Enz
Enz
Ik heb wel het geluk gehad om op te groeien in een vriendengroep die mijn ‘nukken’ volledig accepteerden.
Als ik graag even alleen wilde zijn, werd daar niet vervelend op gereageerd, maar geaccepteerd.
Op het werk is het een ander verhaal.. maar door zelfacceptatie wel beter te hanteren.
Lieve Adrienne, wat is het weer herkenbaar. Ik werd vooral te kritisch en te gevoelig genoemd. Maar ik deed ook te moeilijk en dacht te veel na, maakte me te veel zorgen om het lot van de mensheid en had te veel interesses. Ik spreek in verleden tijd, want het begint langzaam tot me door te dringen dat er niet iets mis is met mij, maar dat ik een zonbehoeftig plantje ben dat in de schaduw was geplant. Dank je voor dit inzichtgevend stukje.
Bedankt voor je blog. Om je lijstje aan te vullen: wat dacht je van “te filosofisch”, “teveel in je hoofd”, “te wijdlopig”, “te gedetailleerd”, “te theoretisch”, en vooral deze: “te moeilijk”?
Ja, dat herken ik. Tegenwoordig er niemand die mij kent. Ik speel al jaren, altijd al een rol. Maar dat wil ik niet zijn. Ik wil gewoon mijzelf zijn. Helaas dan word men kwaad en denkt men dat ik tegen hen inga. Terwijl ik mij alleen dingen afvraag.