Op het werk ging ik vaak helemaal aan als er crisis was. Als er vraagstukken waren die onoplosbaar leken. Als de afdeling ineens een piekmoment bereikte en het ‘all hands on deck’ was. Of als er brandjes waren. Want op die momenten kon ik me ergens helemaal in vastbijten. Niet loslaten tot het gevaar geweken was. Tot alles weer bij het normale was. En dan, begon ik me weer onwijs te vervelen. 

Die voorliefde voor problemen oplossen en brandjes blussen hield alleen wel snel op toen het steeds dezelfde problemen waren. Als iets voorkomen had kunnen worden, werd het in mijn ogen meteen een nutteloze tijdbesteding. Ik ben meer van de structurele oplossing. Iets waarmee ik voorkom dat die brandjes de hele tijd ontstaan.  

Vaak had ik daar wel ideeën over, maar die werden niet altijd met open armen ontvangen. Als gevolg ontstond er bij mij steeds meer frustratie. Maar ondertussen was ik het toch steeds weer aan het oplossen. Ik kon het namelijk ook niet zomaar loslaten. 

“Als ik het niet doe, wie doet het dan?” 

Als je als hoogbegaafde met het zogenaamde vergrootglas rondloopt, zie je het meteen als er dingen niet goed gaan. En je ziet vaak de oplossing. Een mooie gave om te hebben. Maar in sommige gevallen is het ook een valkuil.  

Als hoogbegaafde willen we het namelijk graag goed doen. Dus als er iets misgaat en wij hebben de mogelijkheden om het op te lossen, is het moeilijk om dat niet te doen. In een bedrijf waar veel brandjes te blussen zijn, kan het dan zomaar zijn dat je daardoor (bijna) niet meer aan je eigen werk toekomt. Dat je meer met de brandblusser onder de arm loopt dan dat je jouw eigen to-do’s kunt afwerken. 

Mensen weten je ook vaak te vinden als er iets geblust moet worden. En als jij alles dan steeds blust en oplost, wordt de noodzaak om een structurele oplossing te vinden weggenomen. Het gevolg voor jou is frustratie en een overvloed aan werk.  

In de Q&A sessies van Insight hebben we het hier vaak over. Over het niet alles zelf oplossen. Over niet alle brandjes automatisch blussen. En meestal komt dan de reactie: ‘Ja maar als ik het niet doe, wie doet het dan?’ En er is maar één manier om daarachter te komen: namelijk door niet meteen alles zelf op te lossen.  

Aangezien je als hoogbegaafde snel kunt schakelen, heb je dingen in je hoofd namelijk vaak al opgelost terwijl de mensen om je heen nog in de ‘ojee-stand’ staan. Door dan meteen al de situatie op te lossen, ontneem je anderen de kans om te laten zien dat ze het zelf ook kunnen oplossen. En als jij steeds alles oplost, zien leidinggevenden soms ook niet dat er structureel ergens iets niet goed zit. Dus door soms wat afstand te nemen, creëer je noodzaak bij anderen om het op te lossen waardoor jij je meer kunt richten op de andere dingen die je op je bordje hebt liggen. 

Wat kun je doen? 

Het is heel verleidelijk om alles wat je ziet op te lossen en om alles om je heen beter te maken. Maar niet alles is van jou. Het is belangrijk dat je leert wat voor jou prioriteit heeft en wat je beter aan een ander over kunt laten. Soms betekent dit dat dingen anders worden gedaan dan zoals jij het zou doen. Maar als jij je de hele dag alles op je neemt, dan loop je over van het werk en put je jezelf volledig uit. Daar heeft uiteindelijk ook niemand wat aan. 

Kaart structurele problemen aan die steeds zorgen voor brandjes. In plaats van deze steeds snel op te lossen, is het nodig dat leidinggevenden of collega’s eerst zien dat het inderdaad speelt. Als jij, voordat iemand het in de gaten heeft, al de brandjes geblust hebt, dan gaat niemand denken dat er echt iets veranderd moet worden. Daarmee houd je de ongewenste situatie voor jezelf in stand. 

Herken je dit? Ben jij te veel bezig met brandjes blussen? Laat je het onder de blog weten? 

 — 

Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail.
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.