Op het werk ging ik vaak helemaal aan als er crisis was. Als er vraagstukken waren die onoplosbaar leken. Als de afdeling ineens een piekmoment bereikte en het ‘all hands on deck’ was. Of als er brandjes waren. Want op die momenten kon ik me ergens helemaal in vastbijten. Niet loslaten tot het gevaar geweken was. Tot alles weer bij het normale was. En dan, begon ik me weer onwijs te vervelen.
Die voorliefde voor problemen oplossen en brandjes blussen hield alleen wel snel op toen het steeds dezelfde problemen waren. Als iets voorkomen had kunnen worden, werd het in mijn ogen meteen een nutteloze tijdbesteding. Ik ben meer van de structurele oplossing. Iets waarmee ik voorkom dat die brandjes de hele tijd ontstaan.
Vaak had ik daar wel ideeën over, maar die werden niet altijd met open armen ontvangen. Als gevolg ontstond er bij mij steeds meer frustratie. Maar ondertussen was ik het toch steeds weer aan het oplossen. Ik kon het namelijk ook niet zomaar loslaten.
“Als ik het niet doe, wie doet het dan?”
Als je als hoogbegaafde met het zogenaamde vergrootglas rondloopt, zie je het meteen als er dingen niet goed gaan. En je ziet vaak de oplossing. Een mooie gave om te hebben. Maar in sommige gevallen is het ook een valkuil.
Als hoogbegaafde willen we het namelijk graag goed doen. Dus als er iets misgaat en wij hebben de mogelijkheden om het op te lossen, is het moeilijk om dat niet te doen. In een bedrijf waar veel brandjes te blussen zijn, kan het dan zomaar zijn dat je daardoor (bijna) niet meer aan je eigen werk toekomt. Dat je meer met de brandblusser onder de arm loopt dan dat je jouw eigen to-do’s kunt afwerken.
Mensen weten je ook vaak te vinden als er iets geblust moet worden. En als jij alles dan steeds blust en oplost, wordt de noodzaak om een structurele oplossing te vinden weggenomen. Het gevolg voor jou is frustratie en een overvloed aan werk.
In de Q&A sessies van Insight hebben we het hier vaak over. Over het niet alles zelf oplossen. Over niet alle brandjes automatisch blussen. En meestal komt dan de reactie: ‘Ja maar als ik het niet doe, wie doet het dan?’ En er is maar één manier om daarachter te komen: namelijk door niet meteen alles zelf op te lossen.
Aangezien je als hoogbegaafde snel kunt schakelen, heb je dingen in je hoofd namelijk vaak al opgelost terwijl de mensen om je heen nog in de ‘ojee-stand’ staan. Door dan meteen al de situatie op te lossen, ontneem je anderen de kans om te laten zien dat ze het zelf ook kunnen oplossen. En als jij steeds alles oplost, zien leidinggevenden soms ook niet dat er structureel ergens iets niet goed zit. Dus door soms wat afstand te nemen, creëer je noodzaak bij anderen om het op te lossen waardoor jij je meer kunt richten op de andere dingen die je op je bordje hebt liggen.
Wat kun je doen?
Het is heel verleidelijk om alles wat je ziet op te lossen en om alles om je heen beter te maken. Maar niet alles is van jou. Het is belangrijk dat je leert wat voor jou prioriteit heeft en wat je beter aan een ander over kunt laten. Soms betekent dit dat dingen anders worden gedaan dan zoals jij het zou doen. Maar als jij je de hele dag alles op je neemt, dan loop je over van het werk en put je jezelf volledig uit. Daar heeft uiteindelijk ook niemand wat aan.
Kaart structurele problemen aan die steeds zorgen voor brandjes. In plaats van deze steeds snel op te lossen, is het nodig dat leidinggevenden of collega’s eerst zien dat het inderdaad speelt. Als jij, voordat iemand het in de gaten heeft, al de brandjes geblust hebt, dan gaat niemand denken dat er echt iets veranderd moet worden. Daarmee houd je de ongewenste situatie voor jezelf in stand.
Herken je dit? Ben jij te veel bezig met brandjes blussen? Laat je het onder de blog weten?
—
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail.
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Comments 48
Zéér herkenbaar… Wij allen zijn te braaf!
Laatst stuikte er een glazen stolp gevuld met rietsuiker kapot op een stenen werkblad in de keuken.
Glas overal en zeker “ergens” losse stukjes tussen de suiker in
Ik zei: “Overal afblijven ik ga de stofzuiger halen!” Waar iemand reeds bezig was met zijn vingers in de suiker de nodige glasscherven eruit te vissen.
Wijselijk heb ik hier mijn medewerking “on hold” gezet en heb ik inderdaad moeten vaststellen wat ik in een paar milliseconden mij had voorgesteld wat zou gebeuren. Alles op zich, te veel om te benoemen in détail heeft zo’n 15 minuten in beslag genomen, waar bloed-tranen en een hoop andere oplossingen bij te pas kwamen om één eenvoudig basis probleem mee op te lossen in hoogstens een paar minuten.
Je staat er eerlijk gezegd op te kijken als een hond op een zieke koe en je denkt bij jezelf… Ooo God, wat een ramp moet jij toch niet zijn geweest als je wordt ingeprent dat wij, de mens, naar jouw gelijkenis zijn geschapen.
Dergelijke zaken maak ik dagelijks meermaals mee… en dan is het een zegen om dit te gaan zien om je te weerhouden hierin mee te stappen en op afstand te observeren hoe “dom” velen rondom jou zijn. Als mensen mij om raad vragen, heb ik geleerd, om domweg mijn schouders op te halen en hen te zeggen… geen idee! Terwijl ik in mezelf zeg, los het zelf op!
Ik hoop dat ik iedereen voldoende kan uitleggen wat een Vlaamse betekenis van: “het spring in de Leie” symptoom (syndroom) is.
De Leie is een rivier die doorheen Vlaanderen stroomt, zou net kunnen zijn “het spring in de rijn” of een andere rivier.
Het gaat hier over kuddegeest, “iemand” springt in (een rivier) met hoge kaaimuren, waar geen normaal mens kan uit kruipen en iedereen springt gretig mee. Ik die niet spring en langs de kant blijf staan wordt door velen toegeroepen “SPRING”, waarom spring jij niet?
Je weet dat ze allemaal na verloop van tijd gaan verdrinken en zelfs al zeg je hen dat of zou je je de moeite op jou hals halen om ergens een ladder te gaan zoeken om die massale verdrinking tegen te gaan, puur uit moralistisch zin, dan nog zullen veel mensen het vertikken om uit het water te komen en is de kans vrij groot dat het overgroot gedeelte van die zwemmers gaan verzuipen en zeker wanneer er in volle paniek een bestorming volgt op de aangeboden hulp… die ladder.
Oplossing: je aanschouwt het spektakel, je wuift beleefd de vele uitnodiging om te participeren af en je onthoudt je om ’s anderendaags geen krant, radio, tv of smartphone aan te raken. Wat er die dag is gebeurd daar heb je geen weet van en eigenlijk is het ook nooit jou probleem geweest. De aarde zal hiermee geen seconden trager door draaien. En de plaatst van die ongelukkigen zal in de geschiedenis van de mensheid netjes worden aangevuld met andere kuddedieren, die na verloop van tijd hetzelfde zullen meemaken.
Bemoei je voortaan met jezelf en laat de anderen maar waar ze denken het best te zijn.
Heel herkenbaar en zit hier nu midden in. Ik ben begonnen met meldingen maken, maar daar werd niets mee gedaan. Manager heeft teveel op het bordje, nu krijg ik veel ruimte om procedures uit te werken en verbeteren. Maar eigenlijk is dat niet mijn werk! In de huidige chaos kan ik echt niet werken, daarom heb ik het opgepakt. Maar ik kijk wel rond, ga graag iets anders doen
Valt mij altijd op dat mensen vaak onrealistische verwachtingen hebben alsof iedereen een exacte kopie is van diegene met het plan en dus precies hetzelfde denkt en handelt. Uitgaan van een soort van ideale omstandigheden.
Dat het plan vol gaten zit zien ze niet. Variabelen worden dan ook niet meegenomen.
Dankjewel voor je reactie Reginald.
Het klopt wel, als je teveel beeig bent met het zoeken van structurele oplossingen dan is je functie niet vervullendcgenoeg. Hoogbegaafden denken snel en slaan denkstappen over waardoir vooral middelmatige mensen denken dat ze gestoord zijn. Dat is mij ook overkomen. Het is heel naar als er daardoor op je neer wordt gegeven. Het komt neer op pestgedrag onder volwassenen. Je vormt een bedreiging voor de status quo.
Het beste wat je dan kan overkomen is dat je naar een andere plek uitwijkt. Mij hielp het dat een leidinggevende herkende in welke situatie ik terrcht was gekomen. Ze heeft een anderecpkek voor le gevonden waar ik uiteindelijk veel gelukkiger werd en waar ik mijn kwaliteiten kon inzetten en me tussen meer gelijken bevond. Een zegen! Ik ben haar nog altijd dankbaar.
Super Martina om te lezen!
Ik dacht altijd, en heb in mijn eentje de halve wereld rond gereisd om problemen op te lossen.
Een oplossing aandragen met de mededeling dat dat niet de oplossing was, en dan werd daar meestal wel voor gekozen.
Het omdraai principe, ik zeg wat je zeker niet moet doen (wel in de hoop en meestal lukte dat ook) en werd er gedaan zoals ik het voorstelde.
Maar genoeg frustraties gehad omdat eenmaal te leren en te gebruiken en echt na zo’n 40 jaar is het prima gelukt en was het al snel mijn pensioen.
Ook leuk maar minder spannend dat dan wel weer.
Maar hele herkenbare verhalen op deze site iedere keer maar weer, ben je gelukkig niet alleen met dit probleem voor anderen.
Mooi dat je zoveel van de wereld hebt gezien en voor anderen hebt kunnen betekenen.
Het omdraai principe… enige duiding zou welkom zijn.
Dag Adrienne & C°,
Ja, je wordt ook in Vlaanderen gelezen :-). Ik herken mezelf helemaal sinds enkele maanden…na 40 jaren zwoegen en zoeken ben ik vrij, vrij van de drang om me te conformeren aan de verwachtingen van anderen, vrij om mezelf te uiten, vrij van bazen die me willen dwingen tot hun gedachtengoed, vrij van de vfraag “Wie ben ik?”. I’m free (The Who), onthoudt dit beste vrienden. Tx Adrienne. Vriendelijke groeten, Bart uit Vlaanderen.
Kleine lapsus achteraan, “vfraag” = “vraag” :-).
Leuk om te lezen Bart! Dankjewel voor je mooie woorden. Mocht je het leuk vinden en er nog niet bij zijn geweest, je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Dag Bart. Fijn idd eens een Vlaming te treffen. Ik herken me volledig in de tekst.
Ik herken het ook. Ik werk nu voor mezelf dus speelt het in de werksituatie niet meer zo gelukkig.
In sociale situaties en in mensen zie ik vaak haarscherp wat er onzuiver is en waar de kwetsbaarheid zit. In mijn werk als therapeut is dit fijn, want dan komen mensen om te leren en kan ik dit afgestemd inbrengen.
In andere situaties vind ik dit veel lastiger. Ik ben geneigd te vurig te reageren, vooral als iets me na aan het hart ligt. Dan komt de inhoud van wat ik zeg niet aan, omdat het stuit op de verdedigingslinie van de kwetsbaarheid van de ander. Daarin overschat ik soms de egokracht van de ander. Als ik de ander wil bereiken moet ik starten waar diegene is, anders bereiken we elkaar niet. Dat blijft oefenen. En soms moet ik accepteren dat we op verschillende planeten leven en we elkaar niet vinden in onze waarheid. Daarin herken ik ook het ‘eenzame gelijk’, zoals je zo mooi benoemt A.G.
Dankjewel voor je reactie Nynke, dat kan ook lastig zijn. Zorg dat je mensen in je omgeving hebt die positief bijdragen aan wat jij denkt, voelt en doet. En wees bereid om jouw kostbare tijd te investeren in de mensen die je graag om je heen wilt houden en minder tijd te besteden aan de mensen die eigenlijk niet passen bij jou en de weg die jij te gaan hebt
Zo die is herkenbaar Nynke. Ik ben geen therapeut, maar mensen net niet heel dicht om me heen staan, met open vragen, met hen is het fijn om te reflecteren en gereflecteerd te krijgen. Mijn vurige drive bij mensen die echt dichtbij staan is zo herkenbaar! Het gaat inderdaad om ego en kwetsbaarheid. Daarbij in ogenschouw nemende dat mijn visie ook vooral mijn waarheid /inzicht is.
Hi Adrienne, ik lees elke week jouw blog en herken heel veel van wat jij schrijft. Of ik hoogbegaafd ben weet ik niet. Op mijn leeftijd (66) ook niet meer zo van belang. Op hetgeen je deze week publiceert wil ik graag een reactie geven.
“Brandjes blussen?”… ik ben daar een kei in. Word bijna gek van alles willen oplossen. Uit zelfbescherming probeer ik nu steeds meer los te laten. Kost moeite en is vermoeiender dan oplossingen vinden. Toch geeft het ruimte om anders naar de situatie te kijken. En wat blijkt, het “brandje” was minder groot dan gedacht.
Groet,
Precies Margreet, loslaten is het toverwoord. Dat kost zeker moeite, maar op den duur is dat toch het enige dat werkt.
Dankjewel Margreet voor je reactie. Wees vooral nieuwsgierig. Onderzoek wat hoogbegaafdheid voor jou betekent en gebruik dat om jouw leven zo in te richten dat het past voor jou. Dan kun je leven naar jouw potentie en jouw unieke gaven benutten. Dan kun je groeien als mens en echt van betekenis zijn met wat je doet. En dat gun ik jou. Hopelijk jij jezelf ook. Weten hoe je hoogbegaafdheid kunt herkennen, wat de drie hoofdeigenschappen zijn en welke impact het heeft op je leven en levensinvulling? Doe dan mee aan de gratis online masterclass! https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Heel herkenbaar en inderdaad een valkuil.
Hierdoor opdrachten verloren en een vastgoed eigenaar die na 1,5 jr aan mij vroeg; “wat doe jij nou eigenlijk ?”; ik dacht hier een antwoord op te hebben door te zeggen dat ik problemen constateer en op los voordat er klachten van huurders van kunnen komen en dat het feit dat zij geen klachten ontvingen juist aan gaf dat ik goed ben in mijn werk.
Zij dachten vervolgens dat geen klachten betekende dat alles goed ging dus ik was niet meer nodig.
Nu wordt ik al 2 jaar gebeld, geappt en gemaild met vragen hoe alles zit want het loopt in het honderd. Ik ben maar gestopt met beantwoorden.
Wat jammer zeg, ook voor de huurders die nu hun fijne aanspreekpunt kwijt zijn.
Dikke duim omhoog
Dank je voor deze blog. Heel herkenbaar. Meestal was ik degene die al gelijk de oplossing zag. Maar wat ik merkte is dat mijn collega’s de voordelen van het anders doen niet zagen. Of het argument kwam “we doen het altijd al zo”.
Voor mij was dat heel frustrerend om ineffecient te werken. En ik kreeg zelfs het gevoel hierdoor dom te zijn of te zeuren of moeilijk te doen. Toch bleef het mij hekelen omdat ik het bleef zien en er in mijn werk tegen aan liep.
Ik ben vaak ontslagen geweest omdat ik met goedbedoelde oplossingen kwam, te veel doorvroeg hoe dingen in zn werk gingen.
Je zegt niet alles is van jou. Maar hoe ga je dr mee om dat je de dingen op blijft merken en als ze ineffiecient voor je werken? Die miste ik nog in je blog.
Haha, herkenbaar dat je niet hield van uitspraken als “dat doen wij altijd al zo”. Je kan/kan mij niet opstandiger krijgen dan met de dooddoener “Dat is nu eenmaal het beleid.” Hoezo? Met welk doel en resultaat? Waarom het beleid dan niet aanpassen?
Op de scholen van mijn zoon (nog eerder hb dan ikzelf) sprong ik vaak voor hem in de bres en heb ‘ruzie’ gemaakt tot aan het hoogste niveau, de rectrix en de leerplichtinspectie. Ze kwamen met uitspraken als ” Het kan toch niet zo zijn dat…” (ja dus, het kan wél zo zijn dat..) en mij werd verweten een slechte moeder te zijn omdat ik meeging in het recalcitrante gedrag van m’n puberzoon (een hb-er met allergie voor onrecht en stupide ‘ophokplicht’-uren destijds).
Ja ik heb ook echt een allergie voor dooddoeners. ‘Sorry het is niet mogelijk…’ Ehh.. jawel, je hoeft het alleen maar te doen. ‘Sorry daar ben ik niet toe bevoegd..’ Vraag dan even iemand die dat wel is. ‘Wij doen het altijd zo en dat heeft altijd gewerkt’ Ja… maar dat maakt het nog niet juist of effectief..
En dan komt er altijd zo’n gevoel, ben ik nou zo dom, of wil jij het gewoon niet begrijpen? Hoe moet ik communiceren zodat het kwartje valt? Super frustrerend…
Goede vraag M, naar dat antwoord ben ik ook erg benieuwd. Zelf loop ik er vaak tegenaan m.b.t. het werken aan een duurzaam leefbare wereld, werk en ik merk mijn omgeving ook! Het is zo jammer om die talentvolle, ambitieuze en enthousiaste mensen moedeloos te zien worden en richting een bore- en/of burn-out te zien bewegen, omdat ze ervaren vast te zitten in het systeem en/of de waan van de dag.
Hoewel het heel verleidelijk is om alles wat je ziet op te lossen en om alles om je heen beter te maken, niet alles is van jou. Het is belangrijk dat je de vaardigheid ontwikkelt van weten wat voor jou prioriteit heeft en wat je beter aan een ander over kunt laten. Soms betekent dat dat dingen anders worden gedaan als dat jij het zou doen. Maar als jij je de hele dag over alles buigt en zorgen maakt, dan put je jezelf volledig uit. Daar heeft uiteindelijk ook niemand wat aan. Vooral jij niet 🙂 Houd er rekening mee dat wat voor jou logisch en vanzelfsprekend is, niet voor iedereen zo logisch hoeft te zijn. Neem mensen mee in jouw gedachtegang. Teken het desnoods uit: als “dit” gebeurt, dan gebeurt er “dit” en vervolgens “dat”. Investeer in de communicatie met de mensen om je heen. Neem de tijd om met elkaar een taal te zoeken die je beiden spreekt.
Mijn allergrootste embodio is dit. Waardoor ik net nu echt op pechstrook moet gaan staan. En zelfs nu (net nog) ben ik aan het fixen wat ik niet heb veroorzaakt, maar wel voor heb gewaarschuwd. Combineer dit met een verpletterend verantwoordelijkheidsgevoel en de onmogelijkheid om mensen teleur te stellen en je krijgt een recipe for disaster.
Dankjewel Kris voor je reactie. Houd er rekening mee dat wat voor jou logisch en vanzelfsprekend is, niet voor iedereen zo logisch hoeft te zijn. Neem mensen mee in jouw gedachtegang. Investeer in de communicatie met de mensen om je heen. Heb je al eens een online masterclass gevolgd? Je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Heel herkenbaar!
Mensen leren door fouten te maken. Door nu die brandjes te blussen of zelfs te voorkomen leert men dus niet en blijft men steeds dezelfde fouten maken, die jij dus steeds weer op mag lossen. Lekker op hun bek laten gaan dus (zolang het geen mensenlevens kost of het bedrijf om zeep helpt).
Wat ook een mooie is: brandjes gaan blussen omdat je normale werk geen uitdaging biedt (en die brandjes dus wel). Dan wordt het dus tijd om te kijken of het gebrek aan uitdaging voor jezelf geen “structureel probleem” is 😉
En ik weet niet of ik deze quote nou hier in een van je blogs of de comments heb gelezen, maar deze hangt dus op mijn whiteboard: “Doe waar je verantwoordelijk voor BENT, niet waar je je verantwoordelijk voor VOELT”.
Deze quote neem ik graag van je over SB! Waarvoor dank ??
Heel goede ’tegeltjeswijsheid’!
Ja die quote gaf ik mee in de comment enkele blogs terug;-) tof dat jij deze opgehangen hebt & gebruikt ?
Blijft voor mij ook ‘de’ les!
Hele mooie onliner, SB. Kan zo op een tegeltje :-).
Doet me denken aan de Circle of influence, control & concern van Steven Covey, ken je dat?
Ik tuin er ook iedere keer weer in…
Heel mooi!
Herkenbaar allemaal. Bijna gek van geworden. Weet het nu, maar omzetten lijkt niet 1-2-3 te gaan. Anderen maken er dankbaar misbruik van. Zie het bij mijn zonen terug.
Mensen leren door fouten te maken… mensen zouden beter wat kenmerken mee hebben van een ezel, een uitermate intelligent dier die door de mens wegens hoogmoed een idiote stempel heeft meegekregen.
Een ezel stoot zich “geen” tweemaal tegen dezelfde steen, doe je dit wel dan ben je zeker geen ezel maar… helaas een mens.
Ook ik, een mens, doet daar gretig aan mee.
Het eenzame gelijk, noem ik het ook wel. Zo frustrerend om iets te roepen waar anderen pas na tijden, soms jaren en soms helemaal nooit achterkomen. Maar ondertussen word ik als hoogbegaafde gezien als raar, afwijkend en zelfs dom.
Dank je, dat vind ik een mooie zegswijze, het eenzame gelijk.
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik werk nu als zzp’er en dat bevalt me prima.
Houd er rekening mee dat wat voor jou logisch en vanzelfsprekend is, niet voor iedereen zo logisch hoeft te zijn. Neem mensen mee in jouw gedachtegang. Teken het desnoods uit: als “dit” gebeurt, dan gebeurt er “dit” en vervolgens “dat”. Investeer in de communicatie met de mensen om je heen. Neem de tijd om met elkaar een taal te zoeken die je beiden spreekt. Dankjewel voor je reactie. Als hoogbegaafde heb je mooie gaven maar er zijn zeker ook valkuilen, heb je al eens een online masterclass gevolgd? Je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Laat ze maar denken, a.g. Zolang jij naar weet dat het anders is en hoe het zit.
‘Het eenzame gelijk’: ja, dat zegt het helemaal! Hoe vaak ik de afgelopen jaren op het werk al heb gewaarschuwd of oplossingen heb geboden; er werd niet naar geluisterd of naar gehandeld. Ik word gezien als de lastige, de op-de-rem-trappende, de niet-flexibele, de ja-ma’er. En ik heb zó vaak gelijk gekregen. Maar dan weten ze ineens niet meer dat ik dat al had voorzien, nee sterker nog; ze komen soms járen later met dé oplossing alsof ze het zelf bedacht hebben!
Man dat is zo herkenbaar.
En ik ben dat al zo dikwijls mee in conflict gekomen.
Ik zie bijna altijd het probleem en de oplossing.
Maar het wordt me niet in dank afgenomen. Nu heb ik een soort “told you so” methode ontwikkeld. Ik zeg nu steeds “mark this day”. En geef het probleem aan. Maar de bazen willen steeds zelf de oplossing vinden terwijl ik de oplossing al aangereikt heb voordat het probleem zich stelt.
Geweldig frustrerend. De genoegdoening komt dan wel later, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn. Maar voor de baas komt zijn ego hoger op het lijstje dan de oplossing.
Houd er rekening mee dat wat voor jou logisch en vanzelfsprekend is, niet voor iedereen zo logisch hoeft te zijn. Neem mensen mee in jouw gedachtegang. Teken het desnoods uit: als “dit” gebeurt, dan gebeurt er “dit” en vervolgens “dat”. Investeer in de communicatie met de mensen om je heen. Neem de tijd om met elkaar een taal te zoeken die je beiden spreekt. Wat je zou kunnen doen is om de stappen die je hebt gezet in je hoofd te bespreken. Laat mensen zien hoe je ergens toe bent gekomen, waarom je dat denkt. Teken het of kijk of je iemand kunt vinden die wat jij bedoelt kan “vertalen” zodat het begrijpbaar is voor de mensen om je heen.
Oordeel niet over de mensen die jou niet begrijpen. Kijk hoe je samen een taal kunt vinden die je beiden spreekt en begrijpt. Investeer in de communicatie met anderen. Het is geen onwil van de ander, maar wat jij ziet is niet vanzelfsprekend.
Normaliter is dat ook mijn werkwijze; het uittekenen, visualiseren. Woorden ondersteunen met gebaren en gezichtsuitdrukking. Maar bij het thuiswerken is persoonlijk contact op die manier nauwelijks nog mogelijk. Zoiets uitleggen via een MS Teams-sessie vind ik niet te doen. Ik kan me dan heel eenzaam voelen; omdat ik niet goed kan uitleggen wat ik denk of voel.
Herken ik helemaal!
Ik zeg dat inderdaad ook wel eens de laatste tijd: “Let op mijn woorden….”, ‘Zullen we wedden dat…’, ‘I told you so!” etc….
Maar het word je niet in dank afgenomen!
En leren doen ze er ook niet van….
Ik zeg: ” Der Klügere gibt nach. A wise man changes his mind, a fool never will.