Hoog of laag springen. Schreeuwen, fluisteren, met mijn vuist op de tafel slaan. Spreek ik een andere taal? Ik voel de frustratie door mijn lijf heen gaan, de machteloosheid. “Waarom zien jullie niet dat hier iets helemaal fout gaat?”
Ik vind het helemaal niet erg om af en toe ergens bij te springen. Om brandjes te blussen, crisissen op te lossen. Sterker nog, ik ben er heel goed in. Vaak heb ik dit bij bedrijven ook mogen en kunnen doen. Vond ik best leuk.
Maar wat ik minder leuk vond, was brandjes blussen omdat de oorzaak van de brand steeds maar niet werd aangepakt. Wat ik minder leuk vond was dat ik steeds (naar mijn idee) heel duidelijk vertelde wat er mis zou gaan als we op deze manier verder gingen, maar dat niemand er wat aan deed.
Ik heb lang niet begrepen waarom ik de enige leek te zijn die zag wat er ging gebeuren als we of A of B deden. En waarom ze mij niet begrepen als ik dat vertelde. Voor mij was het zo logisch en zo duidelijk, hoe kon dat voor anderen niet zo zijn?
Net zo naar vond ik dan dat er 2 maanden later iemand kwam die met precies dezelfde oplossing kwam en dat het dan ineens zo’n goed idee was :(. Ik durfde niet meer te zeggen dat ik dat al eerder had gezegd. Ik wilde niet arrogant overkomen. Maar het maakte me wel verdrietig dat anderen er steeds met de credits vandoor gingen.
Niet iedereen ziet dat
Als hoogbegaafde kun je in jouw hoofd snelle stappen maken. Scenario’s in je hoofd afspelen en daardoor zien wat er in de toekomst staat te gebeuren en wat de benodigde oplossingen zijn. Dan kun je nog weleens vergeten dat de hele reis van nu tot de gebeurtenis in de toekomst zichtbaar is in jouw hoofd, maar niet voor de mensen om je heen. Daardoor zeggen zij 2 maanden later wellicht precies hetzelfde, maar kunnen ze niet de link leggen met wat jij destijds bedoelde.
Om een voorbeeld te geven. Als je van de plek waar je nu bent (punt a) naar de plek van bestemming wilt komen (punt b), dan is het nodig dat je weet welke weg daar naartoe leidt. Als je geen kaart hebt, dan kun je nog zo goed zien hoe punt b eruitziet, je weet alleen niet hoe je er komt. Wanneer je als hoogbegaafde iemand wilt uitleggen hoe je van punt a naar punt b komt, is het dus nodig dat je niet alleen vertelt hoe punt b er uit ziet, maar ook wat de tussenbestemmingen zijn.
Houd er rekening mee dat wat voor jou logisch en vanzelfsprekend is, niet voor iedereen zo logisch hoeft te zijn. Neem mensen mee in jouw gedachtegang. Teken het desnoods uit: als “dit” gebeurt, dan gebeurt er “dit” en vervolgens “dat”. Investeer in de communicatie met de mensen om je heen. Neem de tijd om met elkaar een taal te zoeken die je beiden spreekt.
Wat kun je doen?
- Bespreek de stappen die je hebt gezet in je hoofd. Laat mensen zien hoe je ergens toe bent gekomen, waarom je dat denkt. Teken het of kijk of je iemand kunt vinden die wat jij bedoelt kan “vertalen” zodat het begrijpbaar is voor de mensen om je heen.
- Oordeel niet over de mensen die jou niet begrijpen. Kijk hoe je samen een taal kunt vinden die je beiden spreekt en begrijpt. Investeer in de communicatie met anderen. Het is geen onwil van de ander, maar wat jij ziet is niet vanzelfsprekend.
Ik ben benieuwd, herken je dit? En hoe ga jij er mee om? Laat je het me onder de blog weten?
Heb jij mijn E-book over hoogbegaafdheid al gelezen?
Die kun je hier gratis aanvragen!
Comments 16
Ja zeer herkenbaar. En de frustratie die ermee gepaard gaat kost je veel energie en is in zekere zin “ziekmakend”. Wat ik zelfs wel eens meemaak in met name werksfeer is dat anderen (veelal leidinggevenden) je het gevoel teruggeven dat je het verkeerd ziet. Het komt nogal eens voor dat ze niet in staat zijn om vanuit hun “hoger geschikte” positie hun eigen opvattingen te durven betwijfelen. Het gevolg is dat ik altijd aan mezelf getwijfeld heb. Het goede nieuws is dat sinds ik mezelf beter kan plaatsen die sterke zelftwijfel niet meer zo nodig is. Al blijf ik nogsteeds een beetje aan mezelf twijfelen. Dat maakt je immers ook scherp.
Heel herkenbaar, heeft me jaren gekost om erachter te komen effectiever eigen inzichten over te dragen in een passende tijdslijn zoals boven beschreven. Concrete mijlpalen benoemen a la projectmanagement methoden helpt daarbij.
Wat me echter heel veel energie kost is het opbrengen van geduld in discussies waar irrelevante zaken worden besproken en mensen zich blijven herhalen. Hier nog tips over? 🙂
Heel herkenbaar. Ook veel elementen in de verschillende reacties. Met veel vallen en opstaan en veel worstelingen probeer ik het nu te zien als een “natuurverschijnsel”: zoals je de zwaartekracht hebt waardoor voorwerpen naar beneden vallen, heb je verschil in inzicht en voorstellingsvermogen, waardoor de impact op toekomstige ontwikkelingen door iedereen anders wordt gezien. Er was eerst een periode dat ik eraan twijfelde of ik het wel goed zag. Nadat verschillende keren wat ik voorzag daadwerkelijk gebeurde, kreeg ik meer vertrouwen in mijn inzichten. Toen kwam een periode dat ik eraan twijfelde of ik anderen wel duidelijk genoeg vertelde / waarschuwde over wat ik voorzag. Nu zit ik in een periode dat ik er vrede mee heb dat vanuit het perspectief waarin mensen leven, ze mogelijk / waarschijnlijk niet in staat zijn bepaalde zaken te voorzien. De tussenstappen helder maken, helpt daarbij soms. Maar zoals ook door anderen opgemerkt: je hebt daar niet altijd tijd voor én anderen hebben daar niet altijd de aandacht / het geduld voor. Ik heb mezelf nu ten doel gesteld:
– mijn vaardigheid in het duidelijk maken van wat ik zie zoveel mogelijk te vergroten (de denkstappen duidelijk maken aan anderen)
– te leren hoe ik de eventuele consequenties zoveel mogelijk “uitvergroot” (zonder te overdrijven), zodat deze duidelijk zijn voor anderen
– zo goed mogelijk te proberen zodanig bij te sturen dat de juiste acties worden ondernomen om negatieve consequenties te voorkomen
– eventuele benodigde herstelacties voor te bereiden voor het geval alle bovenstaande manieren niet lukken
– heel goed mijn grens te bewaken m.b.t. hulpvragen die komen op het moment dat het uiteindelijk toch fout gaat
vanuit betrokkenheid bij een organisatie / team waarvoor ik werk, heb ik toch vaak de neiging de ontstane problemen (mee) op te lossen
Ik heb veel geleerd van een collega op een vorige opdracht, die hierin heel rechtlijnig was. Hij zei letterlijk: “Prima dat jullie dit en dat niet willen inzien, maar dan moet je niet bij mij komen zeuren over gevolgen zus en zo als dat waar ik nu voor waarschuw gebeurd is”. Een andere gevleugelde uitspraak van hem is: “Iedereen heeft recht op zijn eigen problemen”. Dat werkt heel relativerend als zich problemen voordoen en ik de neiging krijg iets te gaan doen om het op te lossen, terwijl degene die daadwerkelijk verantwoordelijk is geen actie onderneemt of in gebreke blijft.
Ik sluit me helemaal aan bij wat Pepijn aangeeft. Ik vertrouwde in eerste instantie niet op mijn eigen “weten”, totdat herhaling ook bevestiging gaf. Het is lastig soms, vooral privé, om te zien wat er in relaties gaat gebeuren, als bepaalde acties wel of niet worden genomen, ik verzamel dan mijn kracht om hier in de naderende toekomst mee om te gaan, wetende dat het niet de ideale omstandigheden zullen zijn en probeer mijzelf dat vertrouwen van kracht te geven. Ook heb ik leren loslaten, want idd, een ieder mag zijn eigen pad bewandelen. Wel vind ik het moeilijk voor Betweter uitgemaakt te worden, terwijl naar de argumenten niet wordt geluisterd en de ander er niet mee komt, maar ook dan geldt dat ieder zijn eigen fouten mag maken, om te groeien. Wel pijnlijk, want mijn pad verandert van richting bij het uiten van verwijten van de ander.
Bij de titel al herkende ik dat frustrerende gevoel dat ik zo vaak heb ervaren. Vaak al in de vergadering zelf waarin ik met de juiste conclusie kwam, mensen me meewarig aankeken, de discussie doorging en na 15 minuten mijn collega met mijn idee kwam: alle handen op elkaar! En zoals jij ook zegt, kom je dan liever niet met: ‘dat zei ik een kwartier geleden ook al!’
Die frustratie steeds weer, heeft me wel opgeleverd dat ik nu weet dat ik een beelddenker ben. Dat daarom ook, in tegenstelling tot de lijndenkers, mijn gedachten niet van A naar B gaan maar kriskras in beelden door mijn linker en rechter hersenhelft gaan. Ik denk daardoor sneller maar heb grote moeite mijn conclusie weer in een (lijn)verhaal te gieten. Ik kan de toehoorders dus niet voldoende meenemen. Je tip om het uit te tekenen neem ik daarom ter harte. Want ik heb nu eenmaal niet altijd woorden voor mijn beelden.
Dag Adrienne, het is altijd weer bijzonder om in je blogs letterlijk te lezen hoe ik zelf mijn strubbbelingen al jaren verwoord. In de eerste 15 jaar van mijn carrière bleef ik vaak op de achtergrond, omdat ik dacht dat als ik de enige ben die het zo ziet, er ws iets niet goed was aan mijn gedachtegang. Het bekende “HB-er in de schaduw/langs de zijlijn” probleem. In de 2e 15 jaar gaat het precies zoals je omschrijft. 3x frustratie: de 1e keer omdat je de kans/ het risico als enige al ver van te voren ziet aankomen. de 2e keer omdat de hele goegemeente er vervolgens de hele tijd niets mee doet terwijl de symptomen zich ophopen (en mij nagelbijtend aan mijzelf over laat) en de 3e keer omdat, wanneer het feitelijke moment zich aandient, er vastgesteld wordt dat dit wel “een leermoment waard was, want het zou mooi zijn als we dit eerder zagen aankomen”. Tussen 2 en 3 ben ik al afgehaakt…… 2x niet gehoord/gezien worden is voor mij wel voldoende.
Over je oplossingsrichtingen: denkstappen uitleggen kost tijd, en die krijg ik in de regel niet. Mensen willen éénpansgerechten, een uitleg in kernwoorden onder de 10 seconden. Daarna zakt de spanningsboog snel (we leven in de tijd van Social Media nietwaar, even concentreren wordt lastiger) Daarnaast merk ik dat ik vooral synthese/associatie gebruik: uit onderdelen van meerdere problemen-processen-oplossingsrichtingen, die ogenschijnlijk weinig samenhang kunnen hebben, de juiste oplossing voor de huidige uitdaging samenstellen. Dat staat niet zelden haaks op de vaak lineaire denkstijl van de meeste medemensen. Synthese / associatie vraagt meerdere invalshoeken waartussen het effect ontstaat. Lineaire denkers gaan ervan uit dat bij de eerste invalshoek al de oplossing helder wordt. Er ontstaat dan een soort “kleiduivenschieten-gesprek”.
Niet oordelen gaat een stuk makkelijker wanneer je zelf ook niet beoordeeld wordt, dus hou ik dat in de regel een tijd vol maar daarna stopt het. Respect moet van twee kanten komen. Ik ben, naar mate ik ouder ben geworden, steeds selectiever in mijn sparringpartners geworden. Voordat het “Moment des Oordeels” aanbreekt, heb ik het contact al later verwateren. Werkt voor mij preventief en daardoor beter.
Hans! Sinds kort zit ik op dit forum omdat ik weet dat ik en mijn dochter HB zijn. Alles wat Adrienne, en anderen, schrijven is zo treffend. Maar wat jij schrijft is bijna exact hetgeen ik laatst voor mijzelf heb opgeschreven toen ik (weer eens) op werk aan het mijmeren was.
Ik voelde de ‘need’ om dit met je te delen :).
Fijne dag verder.
Heel herkenbaar…En goed om van mezelf te weten. Mijn leidinggevende zei ooit;”Je collega’s zijn niet langzaam, jij bent gewoon veel sneller dan de anderen, maar dat heb je niet door”. Dat was wel een eye-opener. Het helpt om me er bewust van te zijn, ik erger me daardoor minder snel. Het is een verademing om zo af en toe eens met mensen te werken die net zo zijn, dat scheelt veel geschakel…
Zeker herkenbaar…ik herken me alleen niet (meer) in de frustratie. Maar misschien is dat ook wel omdat ik met veel slimme mensen werk. Zo heel erg fijn. Nooit gehad daarvoor. Daarvoor was ik slechts gefrustreerd en onzeker. Ik reken mijzelf (ondanks alle artikelen) niet als hoogbegaafd, wel slim en ik zie vele met mij. En toch zie ik dat de boodschap elke keer hetzelfde luidt: volg je hart en heb vertrouwen. En deze boodschap geldt echt niet alleen voor ‘zogenaamde’ hoogbegaafde, maar voor iedere levende ziel. #’i told you so’ kan nog wel 2 eeuwen duren ; geen 2 maanden. 😛
Zo herkenbaar. heel mooi verwoord. De oplossing ligt inderdaad ook voor de hand. Echter, wanneer er veel mensen om de tafel zitten en veel onderwerpen op tafel liggen blijft het lastig om mensen mee te kunnen nemen. Vaak een kwestie van timing en de boodschap goed voorbereiden en inpakken. Dan nog blijft het een lastig puntje wanneer je met een grotere groep om tafel zit en de consensus neigt de andere kant op omdat het merendeel een andere urgentie ziet.
zo herkenbaar. je vraagt je steeds af waarom anderen het niet doorhebben. of ze het niet willen zien. nu ben ik freelancer en doe ik de dingen op mijn manier. een groot succes. de beste beslissing ever!!
Ook voor mij zó herkenbaar! Van heel kleine onbenullige dingen tot soms echt belangrijke stappen. Best frustrerend op z’n tijd soms, hoor! ????
Dit is letterlijk mijn verhaal…. en vele jaren frustratie. Pas sinds een paar jaar begrijp ik de noodzaak van het benoemen en uitleggen van de tussenstappen. Het lukt me steeds beter om mensen mee te nemen in mijn gedachtengang.
Heel herkenbaar !
Gelukkig had ik een baan waarvan van mij verwacht werd dat ik dit soort stappen maakte en waren er ook slimme mensen in de buurt (niet op mijn vakgebied als actuaris) die mij genoeg slimme vragen konden stellen dat de uitdaging bleef. Later als ZZP-er werd ook van mij verwacht dat ik moeilijke zaken inzichtelijk maakte, zo dat het management/bestuur van een verzekeraar ook wist wat ze moesten doen.
Ik heb er dus geen probleem mee gehad (nou ja, vooruit : Er was een slim hoofd marketing die goed naar mij luisterde tijdens vergaderingen en aan het eind van de vergadering dan mijn woorden in een andere context bracht en zei : Zullen wij het anders zo gaan doen. Iedereen was dan enthousiast… Ach, ik had met hem wel goed contact en kon goed met hem sparren. Hij is later CEO van een verzekeringsconcern geworden..)
Ik had er geen last van (niet toen en niet nu) , want de goede dingen gebeurden.
Ik vind het ook enorm herkenbaar maar ik weet ook niet goed de stappen te beschrijven. Ik kan het vaak niet goed onder woorden brengen waardoor ik alleen maar warrig en voor mijn gevoel dom over kom. Vaak belet mij dat om door te praten. Sinds ik weet dat mijn kinderen HB zijn en ik veel herken, sterkt het mij om het toch te doen.
Ik heb 1 collega die mij wel begrijpt, soms ‘vertaalt’ ze wat ik eigenlijk wil zeggen. Heerlijk!
Zo herkenbaar dit! Ik ben in therapie gegaan bij de GGZ o.a. omdat ik het bovenstaande als één van mijn grootste problemen zie.
Ik ben daar niet veel verder mee gekomen helaas: had ik het bovenstaande destijds maar geweten. Had wellicht een belangrijk onderdeel in de therapie kunnen zijn.
Maar als het bovenstaande echt klopt (en waarom zou het niet kloppen 🙂 ), dan had ik er ook weer niet veel aan gehad. Nadenkertje.
Het is een terugkerend probleem voor mij: niet alleen op het werk, ook bij de vereniging waar ik lid ben of in mijn familie (behandeling van mijn moeder).
Erg fijn dat het zo duidelijk omschreven is, als hierboven in het artikel! Helpt mij echt.