Mijn verbazing was in bedrijven soms groot als ik zag hoe andere mensen te werk gingen. Hoe lang het soms bij collega’s duurde voordat ze klaar waren. Hoeveel vragen er ontstonden over iets wat in mijn ogen enigszins eenvoudig was. En de reden dat het mij zo verbaasde, was ook vooral omdat dit stuk voor stuk hoogopgeleide intelligente mensen waren.
Later kwam ik er pas achter wat de rol van hoogbegaafdheid hierin is. Maar destijds dacht ik dat wat ik deed vanzelfsprekend was. Ik vond het niet meer dan logisch dat mensen op eenzelfde niveau, of hoger, dat toch ook echt wel moesten kunnen. Ik ging ervan uit dat iedereen zag wat ik zag en kon wat ik kon. Sterker nog, ik heb mij nog best weleens boos gemaakt omdat mensen werk deden dat niet voldeed aan mijn standaarden. Ik kon best gefrustreerd worden van leidinggevenden die maar een beetje leken rond te klooien. Want hoe konden zij nou niet zien dat… Ik trok daardoor regelmatig, en vaak genoeg ook onterecht, de conclusie dat het dan wel onwil moest zijn van hun kant.
Nee dus, dat kan niet iedereen
In onze samenleving hebben we verschillende soorten begaafdheden met daarbij passende kwaliteiten. Deze kwaliteiten hebben we nodig voor het vervullen van onze rol in de samenleving. Zo zijn er mensen die vooral kwaliteiten hebben voor het onderhouden van wat is en mensen die kwaliteiten hebben gericht op het ontwikkelen van iets nieuws.
Welke kwaliteiten je ook hebt, voor jou is het bijna als vanzelfsprekend. Je doet het gewoon. Je kunt je ook moeilijk voorstellen dat anderen niet zien wat jij ziet, of denken wat jij denkt omdat het voor jou normaal is.
Het lastige is dat wanneer jij de overtuiging hebt dat anderen ook kunnen wat jij kunt, dat er op de eerste plaats druk komt te staan op de samenwerking met anderen. Je gaat namelijk verwachtingen ontwikkelen waar anderen niet aan kunnen voldoen. Simpelweg omdat zij niet kunnen wat jij kunt.
Op de tweede plaats loop je de interne erkenning mis voor wat jouw unieke kwaliteiten zijn. Je integreert het niet in jouw bewustzijn waardoor je ook niet integreert dat er dingen zijn waar jij bovengemiddeld goed in bent. Wanneer je geen interne erkenning laat plaatsvinden, sta je ook de externe erkenning in de weg. Je geeft mensen niet de kans om te zien wat jouw mooie kwaliteiten zijn, je gaat niet staan voor jouw mooie werk en je wuift het snel weg als iemand je wel een compliment probeert te geven.
Erkennen waar jij goed in bent, en dat niet iedereen kan wat jij kunt, is enorm belangrijk. Je kunt namelijk hierdoor realistischere verwachtingen ontwikkelen en ook aan anderen beter uitleggen waar ze jou het beste voor kunnen vragen. Dat maakt het samenwerken met anderen al een stuk prettiger. Bovendien draagt het positief bij aan jouw zelfvertrouwen.
Wat kun je doen?
Neem de tijd om eens op een rijtje te zetten waar anderen jou steeds om complimenteren en wat jij automatisch doet. Kijk ook eens naar wat jou stoort bij anderen, wat doen ze niet wat jij vanzelfsprekend vindt?
Het is makkelijker bij een ander te herkennen wat zijn of haar talenten zijn. Als je anderen iets ziet doen wat voor jou moeilijker is, dan zul je dit vaak benoemen als een kwaliteit van de ander. Als je het moeilijk vindt om jouw kwaliteiten te herkennen, schakel dan de hulp in van jouw omgeving. Voor hen is het veel makkelijker om te zien wat jij niet ziet.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Heb je vaak het idee dat wat jij kunt niet zo moeilijk is, dat iedereen dat wel kan? Laat me weten onder de blog.
