Mijn verbazing was in bedrijven soms groot als ik zag hoe andere mensen te werk gingen. Hoe lang het soms bij collega’s duurde voordat ze klaar waren. Hoeveel vragen er ontstonden over iets wat in mijn ogen enigszins eenvoudig was. En de reden dat het mij zo verbaasde, was ook vooral omdat dit stuk voor stuk hoogopgeleide intelligente mensen waren.
Later kwam ik er pas achter wat de rol van hoogbegaafdheid hierin is. Maar destijds dacht ik dat wat ik deed vanzelfsprekend was. Ik vond het niet meer dan logisch dat mensen op eenzelfde niveau, of hoger, dat toch ook echt wel moesten kunnen. Ik ging ervan uit dat iedereen zag wat ik zag en kon wat ik kon. Sterker nog, ik heb mij nog best weleens boos gemaakt omdat mensen werk deden dat niet voldeed aan mijn standaarden. Ik kon best gefrustreerd worden van leidinggevenden die maar een beetje leken rond te klooien. Want hoe konden zij nou niet zien dat… Ik trok daardoor regelmatig, en vaak genoeg ook onterecht, de conclusie dat het dan wel onwil moest zijn van hun kant.
Nee dus, dat kan niet iedereen
In onze samenleving hebben we verschillende soorten begaafdheden met daarbij passende kwaliteiten. Deze kwaliteiten hebben we nodig voor het vervullen van onze rol in de samenleving. Zo zijn er mensen die vooral kwaliteiten hebben voor het onderhouden van wat is en mensen die kwaliteiten hebben gericht op het ontwikkelen van iets nieuws.
Welke kwaliteiten je ook hebt, voor jou is het bijna als vanzelfsprekend. Je doet het gewoon. Je kunt je ook moeilijk voorstellen dat anderen niet zien wat jij ziet, of denken wat jij denkt omdat het voor jou normaal is.
Het lastige is dat wanneer jij de overtuiging hebt dat anderen ook kunnen wat jij kunt, dat er op de eerste plaats druk komt te staan op de samenwerking met anderen. Je gaat namelijk verwachtingen ontwikkelen waar anderen niet aan kunnen voldoen. Simpelweg omdat zij niet kunnen wat jij kunt.
Op de tweede plaats loop je de interne erkenning mis voor wat jouw unieke kwaliteiten zijn. Je integreert het niet in jouw bewustzijn waardoor je ook niet integreert dat er dingen zijn waar jij bovengemiddeld goed in bent. Wanneer je geen interne erkenning laat plaatsvinden, sta je ook de externe erkenning in de weg. Je geeft mensen niet de kans om te zien wat jouw mooie kwaliteiten zijn, je gaat niet staan voor jouw mooie werk en je wuift het snel weg als iemand je wel een compliment probeert te geven.
Erkennen waar jij goed in bent, en dat niet iedereen kan wat jij kunt, is enorm belangrijk. Je kunt namelijk hierdoor realistischere verwachtingen ontwikkelen en ook aan anderen beter uitleggen waar ze jou het beste voor kunnen vragen. Dat maakt het samenwerken met anderen al een stuk prettiger. Bovendien draagt het positief bij aan jouw zelfvertrouwen.
Wat kun je doen?
Neem de tijd om eens op een rijtje te zetten waar anderen jou steeds om complimenteren en wat jij automatisch doet. Kijk ook eens naar wat jou stoort bij anderen, wat doen ze niet wat jij vanzelfsprekend vindt?
Het is makkelijker bij een ander te herkennen wat zijn of haar talenten zijn. Als je anderen iets ziet doen wat voor jou moeilijker is, dan zul je dit vaak benoemen als een kwaliteit van de ander. Als je het moeilijk vindt om jouw kwaliteiten te herkennen, schakel dan de hulp in van jouw omgeving. Voor hen is het veel makkelijker om te zien wat jij niet ziet.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Heb je vaak het idee dat wat jij kunt niet zo moeilijk is, dat iedereen dat wel kan? Laat me weten onder de blog.
Comments 8
Zeer herkenbaar! In mijn optiek maken anderen vaak ‘kouwe drukte’ om niks. Dan hebben ze iets gedaan of gepresteerd (waarvan ik denk: “Ach….”) en dan moet de hele wereld dat vervolgens weten (dat ze iets hebben gedaan of gepresteerd wat in hun ogen bijzonder is). Voor mij zijn heel veel dingen vanzelfsprekend, waarmee ik bedoel: die doe ik gewoon omdat dat het meest efficiënt en effectief is en waarmee ik anderen niet wil lastigvallen. Vanuit míjn perspectief beschouwd, zie ik dat heel veel mensen vooral eerst lopen ‘piepen’ en roepen dat ze iets niet snappen of iets niet kunnen, terwijl ze het best kunnen. Het lijkt dan alsof ze dan een ander nodig hebben die naar hen luistert en hen vervolgens laat (in) zien hoe ze het zouden kunnen aanpakken. Daar verbaas ik me elke dag weer over. Het heeft idd niets met hoogte van de genoten opleiding(en) te maken, eerder met zelfredzaamheid , creativiteit en doortastendheid.
Hoewel ik de nodige complimenten krijg van mensen (en een welgemeend compliment mogen ontvangen, is altijd leuk :-), merk ik dat ik me toch ook kan irriteren aan de ‘on-slagvaardigheid’ van anderen.
Heel herkenbaar! Bij mij komt het vooral voort uit het feit dat ik bijna helemaal geen opleiding gehad heb, 6 jaar lagere school en anderhalf jaar zo nu en dan op de huishoudschool, omdat ik ” toch geen leerhoofd was” . Tja en als ik dan van alles kan waarom jij dan niet? Simpel toch! Of het nu het een of het ander is, ik ben een echte autodidact dus waarom zou niet iedereen iets kunnen? Ik zal dan ook zeker niet zeggen dat ik hb ben daar ben ik niet van overtuigd maar dom ben ik zeker niet en ik ben dankbaar dat ik hier aan mee kan doen, alhoewel ik snel klaar was met de modules ben ik verder gegaan googlen en lees jou blogs. Jammere is en blijft dat je papieren nodig hebt om ander soort banen te kunnen krijgen waar wat uitdaging in zit.
Ja, herkenbaar echter ik vind mijzelf nergens echt goed in, ik kan veel redelijk. Meer dan de meeste mensen iets redelijk kunnen. Ik kan wel een beetje klooien met computers, met digitale communicatie, met trainingen, met projecten leiden, met aanvragen schrijven, met strategie bepalen, met planningen maken, met…. etc.
Echter er zijn genoeg mensen die dit echt GOED kunnen. Dus ik zal niet snel zeggen dat ik iets goed kan; ik kan het ‘een beetje’ en ‘wel redelijk’. Daarin denk ik dan; als ik dat kan, kunnen anderen dat toch ook? In ieder geval dat ze het een beetje kunnen.
Nu begrijp ik van jou, dat ik dit ‘wel redelijk’ dien om te toveren tot ‘goed’? Dat vind ik moeilijk omdat er echt mensen zijn die het beter kunnen. Dan kom ik in een intern conflict.
Herkenbaar, Adrienne, wat voor mij een Nobrainer is, is dat soms niet voor iemand anders. Met name bij mensen in hoge functies heb ik me daar vaak op verkeken. “Hoe kan iemand die het zo ver geschopt heeft dat nou niet doorhebben?” Het heeft lang geduurd voordat ik me realiseerde hoe dat zat met die Nobrainers.
Keerzijde van dit talent is de frustratie als het je niet lukt om een foute keuze te voorkomen, met soms ernstige gevolgen (tot aan ontslagrondes toe). Je ziet het schip richting de rotsen gaan en je staat machteloos. Is dat herkenbaar?
Herkenbaar inderdaad. Niet alleen bij mezelf, maar ook bij anderen die ik ken. En ook niet alleen vanuit HB perspectief, maar ook vanuit ADHD en Autisme. Dat zijn twee labels die HBers vaak opgeplakt krijgen ja, maar laten we wel wezen, ook niet HBers die daadwerkelijk ADHD of Autisme hebben (of allebei) hebben unieke kwaliteiten. Precies zoals je zegt, wat je kwaliteiten ook zijn en waar ze ook uit mogen voortvloeien, in eerste instantie zie je het niet als iets bijzonders, maar als iets wat je “gewoon doet”.
Persoonlijk draag ik het label ADHD, en de laatste tijd vermoed ik dat ik ook autistisch zou kunnen zijn. Dit is ook bekend bij de mensen om mij heen, en ik merk dat ik het slecht kan hebben als ik een complex piment krijg over iets waarvan ik denk “dat kan toch iedereen?” Ik voel me dan eerder onderschat dan gewaardeerd. Ik laat het niet merken, maar diep van binnen denk ik dan “Ja, tuurlijk kan ik dat! Dacht je soms dat ik *onvriendelijk synoniem voor onkundig* ben ofzo!?”
Nu is het al eerder in me opgekomen dat mensen het misschien wel inderdaad juist als iets bijzonders zien omdat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat ik zoiets kan (kleding maken bijvoorbeeld), en sindsdien kan ik complimenten over mijn creaties ook makkelijker accepteren. Het is echter nog niet eerder in me opgekomen dat het bij anderen ook zo zou kunnen werken, en dat mijn vrienden misschien daarom wel zo’n moeite hebben met het benoemen van hun eigen kwaliteiten en talenten. Ik ga dit blog maar eens met ze delen, het zou ze wel eens kunnen helpen 🙂 Dankjewel Adrienne!
Dit is de belangrijkste trigger die mij er van heeft overtuigd dat ik inderdaad anders ben dan de meeste anderen. Op mijn vroegere werk begeleidde ik een project met vele onderdelen, die ik allemaal bewaakte. Destijds vroeg ik me wel eens af wie het zou moeten overnemen als ik zou vertrekken. Ik kon niemand bedenken, het project zou gegarandeerd vastlopen. Dat wist ik zeker, maar wat ik maar niet begreep was waarom dat het geval was. Zo moeilijk was het ook weer niet, het was een kwestie van inzet en aandacht voor de problemen en slagvaardigheid bij het oplossen ervan. Maar geen van mijn collega’s had de juiste kwaliteiten. Het was een groot raadsel voor mij. Tot ik ontdekte dat de gevraagde managementeigenschappen precies die van een hoogbegaafd persoon zijn. En dat ik dus wel hoogbegaafd moest zijn.
Hoi Stef,
Ik herken dat wel, dat je anderen je werk niet durft toe te vertrouwen omdat je denkt dat alleen jij het zo kan. Dit heeft het voor mij vaak ook moeilijk gemaakt om hulp te accepteren. Ondertussen heb ik geleerd dat het echt wel goed kan komen allemaal, als je duidelijk aangeeft wat er moet gebeuren, hoe het moet gebeuren, wat het doel ervan is en waarom het dan precies zo moet gebeuren. Soms zelfs niet eens dat allemaal, veel mensen hebben al genoeg aan wat en hoe. Ik leer steeds beter hoe ik mijn plan van aanpak zo door kan communiceren dat het door de ander goed opgepakt kan worden, en dat scheelt me een hoop tijd en energie. Wellicht heb jij er ook wat aan!
Jee, dit herken ik wel, ten volle. Ik ben er niet van overtuigd hb te zijn, maar dit is wel een stukje dat ik heel vaak tegenkom. Ik werk in een omgeving met bijna alleen hoogopgeleide, gepromoveerde mensen; en toch gebeurt het me regelmatig dat ik merk dat zij niet aan kunnen haken bij mijn manier van werken en denken, en krijg ik daar zeker ook complimenten voor, die mij altijd verbazen, maar toch ook heel leuk zijn!