Misschien herken je wel bij jezelf dat je af en toe om je heen kijkt en dat je je verbaast over hoe andere mensen te werk gaan. Hoelang het soms bij collega’s duurt voordat ze klaar zijn. Hoeveel vragen ze hebben over iets wat in jouw ogen vrij eenvoudig is. Of hoe de kwaliteit minder is dan jij zou willen of had verwacht.
Als je herkenning vindt in hoogbegaafdheid, kun je nog wel eens vervallen in een vanzelfsprekendheid die niet vanzelfsprekend is. Je gaat ervan uit dat iedereen ziet wat jij ziet en dat iedereen kan wat jij kunt. Wanneer anderen niet aan jouw maatstaven kunnen voldoen, is de kans aanwezig dat je het hen dan kwalijk gaat nemen.
Ik heb mezelf vroeger ook behoorlijk boos gemaakt omdat mensen werk deden dat in mijn ogen onder de maat was. Ik raakte gefrustreerd van leidinggevenden die maar een beetje leken rond te klooien. Want hoe konden zij nou niet zien dat… Ik trok daardoor regelmatig, en vaak genoeg ook onterecht, de conclusie dat het dan wel onwil moest zijn van hun kant.
We hebben allemaal onze eigen begaafdheden en kwaliteiten
In onze samenleving hebben we verschillende soorten begaafdheden met daarbij passende kwaliteiten. Deze kwaliteiten hebben we nodig voor het vervullen van onze rol in de samenleving. Zo zijn er mensen die vooral kwaliteiten hebben voor het onderhouden van wat is en mensen die kwaliteiten hebben gericht op het ontwikkelen van iets nieuws.
Welke kwaliteiten je ook hebt, voor jou is het bijna als vanzelfsprekend. Je doet het gewoon. Je kunt je ook moeilijk voorstellen dat anderen niet zien wat jij ziet, of denken wat jij denkt omdat het voor jou normaal is.
Niet iedereen kan wat jij kunt
Het lastige is dat wanneer je de overtuiging hebt dat anderen ook kunnen wat jij kunt, er op de eerste plaats druk komt te staan op de samenwerking met anderen. Je gaat namelijk verwachtingen ontwikkelen waar anderen niet aan kunnen voldoen. Simpelweg omdat zij niet kunnen wat jij kunt.
Op de tweede plaats loop je de interne erkenning mis voor wat jouw unieke kwaliteiten zijn. Je integreert het niet in jouw bewustzijn waardoor je ook niet integreert dat er dingen zijn waar jij bovengemiddeld goed in bent. Als je geen interne erkenning laat plaatsvinden, sta je ook de externe erkenning in de weg. Je geeft mensen niet de kans om te zien wat je mooie kwaliteiten zijn, je gaat niet staan voor je mooie werk en je wuift het snel weg als iemand je wel een compliment probeert te geven.
Erkennen voor jezelf waar jij goed in bent, en dat niet iedereen kan wat jij kunt, is enorm belangrijk. Je kunt namelijk hierdoor realistischere verwachtingen ontwikkelen en ook aan anderen beter uitleggen waar ze jou het beste voor kunnen vragen. Dat maakt het samenwerken met anderen al een stuk prettiger. Bovendien draagt het positief bij aan jouw zelfvertrouwen.
Wat kun je doen?
Neem de tijd om eens op een rijtje te zetten waar anderen jou steeds om complimenteren en wat je automatisch steeds doet. Kijk ook eens naar wat je stoort bij anderen, wat doen ze niet wat jij vanzelfsprekend vindt?
Het is makkelijker bij een ander te herkennen wat zijn of haar talenten zijn. Als je anderen iets ziet doen wat voor jou moeilijker is, dan zul je dit vaak benoemen als een kwaliteit van de ander. Als je het moeilijk vindt om jouw kwaliteiten te herkennen, schakel dan de hulp in van jouw omgeving. Voor hen is het veel makkelijker om te zien wat jij niet ziet.
Herken je dit? Heb je vaak het idee dat wat jij kunt niet zo moeilijk is, dat iedereen dat wel kan? Laat je het weten onder de blog?
—
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB updates gemakkelijk in je mail.
Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Comments 43
Bij alle reacties, én het stukje van Adrienne: herkenning, herkenning, herkenning!
Ik ben hoogbegaafd, dat weet ik nou wel. En hoogsensitief.
Maar vergeleken met mijn partner, voel ik me ik niet hoogbegaafd. Hij is nog véél meer hb dan ik.
Véél sneller en véél intelligenter. Dat begrijp ik nu ook.
En hij is heeft geen last van de verwarrende invloed van emoties en empathische gevoelens.
Het zij zo.
Ik waardeer zijn authenticiteit, zijn oprechtheid, betrouwbaarheid.
Ik probeer (minder vaak nu..de onderwerpen staan echt niet op mijn : Waar houd ik van-lijst, haha) zijn continue technische informatiestroom aan mij te volgen. Leer er immers ook veel van. Dat is altijd leuk: leren!
Maar verder zullen onze dagelijkse gesprekken niet komen. Mijn verwachtingspatroon is aangepast, door mijn nieuwe inzichten in de loop der jaren..
Mijn authenticiteit, waar een van jullie hierboven over sprak, is hier nu héél belangrijk in voor mij. Dat heb ik nu ook geleerd.
Ik ben aan het leren om zo echt mogelijk mezelf te zijn. Dat deed ik al, dacht ik. Maar ik leefde voor anderen.
Mijn eigen gevoel volgen.
Mijn talenten erkennen.
Ik wuifde alle complimenten vroeger ook altijd weg. (Daar gaat dit blog ook over: Dat kan toch iedereen!?) En nu, nu ik me dat realiseer, is het moeilijk om te léren complimenten te aanvaarden, want ik krijg ze nooit. Van hem niet. Dit is niet cynisch bedoeld. Dit is weer het autisme, dat zijn echtheid is.. En och: wat waardéér ik échtheid in mensen!! ( Dat staat wél op mijn Waar-houd-ik-van-lijst!)
Ook begrip voor mijn zoektocht is er niet thuis. Maar het telkens weer een klein beetje vertellen over hoe ik in elkaar zit…wat ik doe… waar Insight over gaat; het helpt!
Ik wordt ontroerd door zijn machteloosheid en verwarring. Maar ook door zijn eindeloze geduld en aanvaarding.
Ach…complimenten…wat zijn het eigenlijk…en ik krijg ze wel van anderen…dan “oefen” ik daar wel mee.
Deze gekmakende, onontwarbare kluwen van invloeden is alleen te herleiden tot een duidelijke draad, door mijn eigen authenticiteit te vinden.
Daar is de blauwdruk een goede hulp bij!
En wat vind ik deze blogs van Adrienne fijn!
En wat zijn de reacties van alle “gifted people” een waardevolle, versterkende aanvulling voor mij.
Ik miste zo lang de goede gesprekken, die de diepte ingingen, in mijn leven.
Hier vind ik die diepte. Herkenning! En eigenlijk is het helemaal niet diep. Het is de herkenning! Delen! Zo fijn!
De commentaren voelen als een koele duik, een verademing!
Laat mij alsjeblieft af en toe mijn opmerking plaatsen. Misschien verwarrend, en schijnbaar misplaatst in het blog, maar oh zo waardevol voor mijzelf.
Ik kan niet meer schrijven, omdat ik heel hard moet huilen. Heerlijk!
Alles is losgekomen Ik leef!
Allemaal wens ik jullie sterkte en wijsheid op jullie pad;
Ieder op zijn eigen manier.
Marijke
Wat fijn dat je man ook HB is. Soms is het inderdaad lastig, ook binnen hoogbegaafden zijn heel veel verschillen. Daarom kunnen we ons ook niet met elkaar vergelijken. Super voor je man dat jij als mede HB’er je best zo doet om zijn passies te volgen 🙂 Dankjewel Marijke voor je vriendelijke woorden en je trouwe reacties op de blogs. Ik heb een deel van jouw reactie gedeeld met het team van Gifted People, dat helpt ons ook weer om gemotiveerd verder te blijven gaan 🙂
Hey Marijke, super fijn dat jij lekker je verhaal kwijt kunt, en gewoon blijven doen, heb je al contact gemaakt met dat mooie onderbewuste van je?
Als dat eenmaal in balans is dan wordt alles mogelijk meer duidelijk voor je, je hebt alle antwoorden al in je! Echt!
Geniet van de mooie reis die je aan het maken bent, ik zit er midden in en ben heel erg blij met dit proces.
Blijf vooral lief voor jezelf, dat is zo belangrijk!
Vrolijke groetjes, Alexandra
Dank voor je positieve reactie, Alexandra. Ik zie hem nu pas.
Kun je je eerste vraag misschien nog wat toelichten? Ik denk dat ik hem misschien begrijp.
Ik heb een aantal heel waardevolle rebalancing sessie’s gehad enige tijd geleden. Daar heb ik de “ruis”uit mijn verleden kunnen wegwerken. Een keertje familie-opstellingen, en een aantal liefdevolle gesprekken en ontspannings- en ademhalingsoefeningen van een heel bijzondere intuitieve vrouw die mij goed begreep. Nu begrijp ik wat de stemmen uit mijn verleden onbewust met mij deden. En wat een invloed ze op mij hadden. En…last but not least; dat ze er waren om mij te beschermen…niet om mij klein te maken of te kwetsen.
Of bedoel je iets anders met “contact maken met dat onderbewuste”?
Zo ja; wat precies?
Je triggert me.
Ik hoor het graag. Ik ga trouwens ook naar de meetup van 2 juli. Heb me opgegeven voor ronde 1. Wie weet… ik laat het allemaal gebeuren. En ik verheug me op deze volkomen nieuwe ervaring…
Tjonge. Wat een herkenning in de commentaren.
Vooral het soms eerder zien van iets, dat niet uitgelegd krijgen en dan enige tijd later wordt het wel gezien maar heeft iemand anders dit opnieuw benoemd en is het haar/zijn idee… huh??? Watskeburt? Tenminste, dat dacht ik de eerste keren. Nu ga ik er anders mee om, fascineert het me eerder.
Ik las ook dat anderen op zoek zijn naar hoe hier mee om te gaan. Ik ben daar ook zoekende naar en heb er ook wel wat ideeën over. Misschien vinden sommigen ze interessant, daarom deel ik ze. Als iemand anders ook ervaringen, benaderingen of ideeën heeft en die wil delen dan ben ik daar ook erg benieuwd naar.
Drie ideeën die ik erover heb:
1. Mensen hebben tijd nodig om te wennen aan iets nieuws. Het zij een verandering van wat dan ook, een nieuw inzicht, een andere denkwijze, etcetera. Als ik iets zie en merk dat anderen dat niet zien, dan herhaal ik het en herhaal ik het en herhaal ik het, steeds zo rustig mogelijk. Als iemand het dan overneemt (en ervandoor gaat met het idee/inzicht/wat dan ook), dan ben ik blij en stiekem ook wel trots dat het gelukt is. Al is het frustrerend dat niemand doorheeft dat ik dat al die tijd ook zei en bedoelde. Tegelijkertijd probeer ik te ontdekken hoe dit proces verloopt om een volgende keer anders te kunnen reageren.
2. Recent heb ik een korte communicatie cursus gedaan. Het ging erom onze eigen boodschap duidelijk over te brengen aan de ander. Voor iedereen is de aanpak anders, natuurlijk. Ikzelf heb geleerd meer (hoe-) vragen te stellen en te luisteren, om te ontdekken hoe de ander(en) erin staan en wat belangrijk wordt gevonden. Ook kunnen vragen worden gesteld om de ander aan het denken te zetten en met de antwoorden tot inzichten te laten komen. Ook kan ik veel directer zijn, ik probeer namelijk blijkbaar veel te ‘aardig’ gevonden te worden (onbewust) waardoor ik iets voorzichtig breng en daardoor heel omslachtig word.
3. Tijdens de cursus vond ik het opvallend hoe eigenlijk iedereen tijdens een rollenspel voorzichtig probeerde te zijn in de communicatie en daardoor niet recht voor zijn raap vertelde wat er was. Nog opvallender vond ik het dat iedereen het wel aan onze groep uitgelegd kreeg als hij/zij stopte met het rollenspel. Als ik dat voor mezelf na ga, dan kan ik inderdaad aan een ‘derde’ persoon heel kort en duidelijk uitleggen wat er aan de hand is. Ik neem mij voor om in de toekomst op deze manier helder te krijgen wat ik nu precies wil overbrengen en dit dan te gebruiken in de communicatie naar degene(n) aan wie ik de boodschap over wil brengen.
Drie goede punten, Addie (tijd nodig voor iets nieuws; vragen stellen en luisteren; voorzichtig en toch helderheid mogelijk). Erop aansluitend (afhankelijk van de “ernst” van de zaak en het soort relatie dat je met iemand hebt), misschien met name op het laatste punt, probeer helder te krijgen wat de respectievelijke vooronderstellingen, denktrant, en inhoudelijke kijk zijn, en na te gaan wat uit de ene of andere geldig volgt c.q. het best de zaak raakt of het probleem oplost.
Fijn dat je reageert Addie en bedankt voor het delen van jouw ervaringen. Communicatie tussen mensen is op zichzelf al moeilijk. We denken allemaal vanuit onze eigen kaders en vullen de leegte tussen de woorden zelf in. Wanneer je als hoogbegaafde gewend bent om in je hoofd snelle stappen te maken, vergeet je nog weleens dat niet iedereen dezelfde stappen maakt en dezelfde informatie heeft. Daardoor krijgt wat je zegt ineens een hele andere invulling en ontstaat miscommunicatie. 🙂
Ik herken ook veel in de reacties en in voorgaande blogs, maar blijf het lastig vinden om me zelf eventueel als hoogbegaafd te beschouwen.
Ik ben een introvert, bescheiden, best onzeker, perfectionistisch en redelijk gevoelig type. Ben vanwege dat eerst veilig naar de mavo in de buurt gegaan, daarna de havo, toen een Hbo en post- Hbo opleiding afgerond. Ik deed het gewoon prima, maar zette me ook wel in. Het leren ging gewoon normaal. Of ik paste me aan? Ik ben geen type dat graag opvalt in de groep. Nog steeds niet. Misschien kwam het ook door mijn perfectionisme dat ik alle informatie toch maar braaf las. Ik wilde alles altijd netjes voor elkaar hebben. Zette me volledig in op mijn handschrift. Schreef gerust mijn aantekeningen nog eens over vanwege de netheid. Ookal heb ik ook wel een aantal puberjaren gehad waarin ik me stoer gedroeg, rookte, in het weekend dronk, bleef zitten, dikke verkering had en me nergens druk om maakte. Mijn jeugd was wat dat betreft niet echt bijzonder of opvallend in vergelijking met andere jeugdigen in mijn omgeving.
Ik voelde me thuis wel altijd wat dommer dan mn broer en zus, die zelfverzekerder zijn en niet bang waren om iets ‘doms’ te zeggen of vragen. Mijn vader is ontzettend intelligent en wordt wel gezien als een Einstein. Een aparte, excentrieke man. En mijn moeder is ook best intelligent. Ik denk dat ik me in het gezin de domste voelde en daardoor ook dacht dat ik dom was. Mijn zusje ging meteen naar het Atheneum en mn broer leerde haast niet, maar redde zich er wel mee. Nu weet ik wel dat ieder zijn kwaliteiten heeft en ik op andere punten sterker ben. Door mijn kinderen ben ik me later intelligenter gaan voelen.
Qua persoon ben ik altijd iemand geweest die gemakkelijk in een fantasie- of droomwereld kon en nog steeds kan raken. Red me prima met mijn eigen gedachten en vind het heerlijk om eens alleen thuis te zijn. Iets wat momenteel haast niet voorkomt. Ik ben na een dag werken (onderwijs) best moe en overprikkeld en moet dan eerst even aan de lader. Dat betekent even alleen zijn met mn eigen gedachten zonder op iemand te hoeven reageren. Ik lees graag en ben wat werken betreft een echte doorzetter. Kan eindeloos doorwerken aan mijn tweede baan als auteur voor een kleutermethode. Heb ook wel een soort honger naar informatie en kom elke dag uren tekort om alles te doen wat ik wil. Omdat dat zoveel is ben ik vaak erg ontevreden met wat ik bereik. In mijn ogen niets speciaals of moeilijks.
-Dit wordt een onsamenhangend verhaal nu, maar omdat ik al zoveel heb getypt ga ik toch maar verder-
Vanwege mijn kinderen ben ik me gaan verdiepen in hoogbegaafdheid. En daarin herkende ik mezelf op bepaalde punten wel. Ik heb vaak kippenvel gehad of moeten huilen tijdens het lezen. Ook door de herkenning ervan bij mijn kinderen. Mijzelf herken ik vooral op het gebied van anders denken, me aanpassen, complimenten wegwuifen of mezelf dan afkraken om het te ontkrachten. Mijn gevoeligheid, aparte humor, perfectionisme, gevoelig voor prikkels in kleding, gezegdes en spreekwoorden gebruiken, dubbelzinnige taalspelletjes, heel veel en diep nadenken (erg vermoeiend), alles komt zo binnen dat ik er meteen allerlei dingen, weggetjes, mogelijkheden, oplossingen bij bedenk. Waardoor ik simpele dingen heel complex kan maken. Naast een bepaalde snelheid of hoeveelheid van denken moet ik vaak wel alles eerst laten bezinken voordat ik tot een goed besluit kan komen. Ben iemand die doorgehakte knopen toch weer kan vastmaken. Daarnaast heb ik het gevoel dat ik soms ineens iets slims/ nuttigs kan zeggen of oplossen, wat anderen dan niet zien, maar dat ik dat alleen maar kan als ik het op de automatische piloot doe. Net of mn onderbewustzijn het dan overneemt en ik het niet goed kan verwoorden als ik er bewust over nadenk. Mijn naaste collega’s denken trouwens wel dat ik hoogbegaafd ben. Maar natuurlijk leg ik hen dan uit waarom het waarschijnlijk niet zo is. Soms voel ik me ook wel anders dan anderen. Kan heel onrustig worden als een vergadering, gesprek of visite te lang duurt of in mijn ogen (oren) nergens over gaat. Krijg dan een soort vluchtgedrag en moet er bij weg.
Onze 3 kinderen zijn getest op hoogbegaafdheid. Uit de test kwan bij twee een IQ van 145 en bij een van de drie zelf 145+. Alledrie zijn ze weer heel verschillend. Logisch, want ieder kind is anders. Geen Einsteins of planeten en dinosaurus types. Eigenlijk hele sociale ‘normale’ pubers. Wel kinderen die al heel vroeg heel veel praatten en zich allerlei dingen afvroegen, raadsels bedachten, eindeloos door rekenden enz. Mensen uit de omgeving viel het ook op. Onszelf eigenlijk niet zo want wij dachten dat het normaal was. Af en toe zijn er ook wel probleempjes of kenmerken die toch wel opvallen en duiden op hoogbegaafdheid, maar over het algemeen redden ze zich heel goed en ondervinden ze er vooral de voordelen van. Ook nu ze ouder worden krijgen ze wel complimenten over bijvoorbeeld hun inzichten en wijsheid. Doordat mijn kinderen als hoogbegaafd zijn bestempeld dacht ik ineens, hé je hoeft dus niet persé in alles uit te blinken. Ook hoogbegaafde mensen weten niet altijd alles, maken fouten halen niet alleen maar hoge cijfers en zijn super goed in wiskunde enz. Ook hebben ze echt niet altijd zin om te leren. Aan de andere kant dacht ik: klopt zo’n test wel? Ze doen het super goed op school en ik merk echt wel dat ze intelligent zijn, maar is het wel echt zo?
Ik blijf het dus lastig vinden om er achter te komen wat hoogbegaafdheid nu precies inhoudt. Als het zo is dat je anders denkt ben ik het misschien ook wel. Mijn man is getest en is het niet. Zouden ze het dan toch van mij hebben of zou het een generatie overspringen. Geen idee…
Om aan te sluiten bij de blog: wanneer iemand vindt dat ik iets goed doe, kan ik me niet voorstellen dat diegene het ècht meent. Ik vind het dan ook oprecht eenvoudig wat ik heb neergezet. Zo simpel dat echt iedereen het zou kunnen. Hoe kun je dat dan van een ander geloven? Het gaat er bij mij gewoon niet in. Zo blijf ik cirkeltjes draaien in mijn hoofd.
Ik durf geen test te doen omdat ik bang ben dat ik het niet goed zal doen en er onzekerder door zal worden. Nu kan ik mezelf soms stiekem even meerekenen tot de hoogbegaafden. Ookal weet ik wel dat ieder mens zijn eigen talenten heeft en het niet uit zou moeten maken als je maar gezond en gelukkig bent en je goed kunt handhaven in de maatschappij.
Een en al herkenning, dankjewel voor je openheid, dat steunt mij ook weer.
Nathalie, het klinkt alsof je over mij had. Ook 3 kinderen, ook de zelfde gevoelens over mij zelf, heel interessant om je stukje te lezen 🙂
Wat herken ik veel Nathalie. Vooral het eerste deel. Ik ben een ook vrij introvert, bescheiden, best onzeker, perfectionistisch en redelijk gevoelig type en -inderdaad- ook regelmatig aparte humor. Het perfectionisme probeer ik af te zwakken, omdat dat mij doorgaans in de weg zit. Hoewel, tegenwoordig ben ik een stuk extraverter, minder bescheiden en veel minder onzeker. Heeft mij iig geholpen eindelijk de bevestiging te vinden dat ik HB ben en er gewoon voor uit kom (niet voor iedereen makkelijk merk ik ook, maar soit, dat is mijn probleem niet). Weet wat je waard bent en kom er gewoon maar voor uit.
Zolang het duidelijk is dat we ook maar gewoon mensen zijn die fouten maken en niet alles weten, scheelt het al een stuk bij veel mensen denk ik.
Lees het e-book van Adrienne maar. Goed mogelijk dat je je bevestiging hebt. Dan is een test ook niet nodig (ook omdat dat niet alles zegt). Maakt vervolgens ook misschien dat je je kinderen er goed mee kunt leren omgaan. De buitenwereld kan dat nl. lang niet altijd.
Accepteer ook gewoon complimentjes voor zaken waarvan jij vindt dat ze simpel zijn. Doe ik ook tegenwoordig en ik verbaas mij niet zo meer dat anderen jouw ‘gewone’ dingen als uitzonderlijk beschouwen.
Maakt het leven een stukje makkelijker en leuker.
Nathalie, mooi geschreven stuk. goed dat je je faalangst door hebt en mooi dat je die met ons deelt. al eens bij een hb avond geweest? kan heel verhelderend en verrijkend zijn. er zijn er diverse door het hele land heen, onderhevig aan corona restricties. gedacht aan de mogelijkheid van hb-hsp combi? van harte sterkte toegewenst met de verdere zoektocht.
Dankjewel Nathalie voor je reactie. Volgende week komt er blog over die precies aansluit bij jouw reactie, over jezelf of niet HB kunnen/durven noemen. Heb je het gratis e-book of de gratis online masterclass al eens gevolgd? Ik denk dat het wel interessant voor je kan zijn. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/
Nu ik weet dat ik HB ben -ontdekt toen m’n zoon het bleek te zijn en ik me in zo ongeveer alles herken- durf ik m’n hersenspinsels met mensen te delen.
Ik hield ze meestal voor me, want ik dacht het is gek, overdreven, naïef of raar wat ik denk. Maar nu ik dit doe reageren mensen juist enthousiast. Geven ze aan geïnspireerd te worden.
Nu zie ik in dat ik verbanden leg die anderen niet zien. Echt zo’n fijne ontdekking. Iets wat ik stil hield, blijkt dus juist een kracht. I love it!
Mooi Marije, tof dat je dit met ons wilde delen. Dankjewel, echt waardevol ook voor de andere lezers om jouw persoonlijke ervaring te lezen, van hoe je omgeving hier nu op reageert.
Zoooo herkenbaar. Ja, ik verwacht te veel, ja ik kan sneller zaken afwerken, ja het heeft me heel lang geduurd tegen dat ik dat door had, en ja complimenten kon ik moeilijk plaatsen en veegde ik snel van tafel. Ik had zo iets : als zelfs ik dat kan, dan kan jij dat ook. Bv. Bij het behalen van twee universitaire diploma’s naast full-time werk.
Ik herken me ook heel erg in de commentaren. Ik kan mijn gedachten moeilijk ordenen, sla stukken vaak over, kom daardoor chaotisch over. Ik heb heel erg last van uitstelgedrag waardoor zaken die perfect waren in mijn hoofd niet meer tijdig neergeschreven raken, alhoewel dit wel beetje bij beetje beter begint te gaan. Maar ik moet het nog verdedigen, en dat is moeilijk. Het chaotische, het neerhalen van mijn eigen werk als niet zo speciaal, mijn onzekerheid (heb ik wel alles gecoverd en onderzocht, is mijn uiteenzetting wel een antwoord op de vraag), dat zorgt ervoor dat promoties aan mijn neus voorbijgaan en ik gefrustreerd zie hoe anderen die heel communicatievaardig zijn, maar vaak niet de nodige inhoud hebben, me toch voorbijspringen.
Precies dit!! Ik word er erg onzeker door. Ik krijg het gevoel dat anderen ook niet meer graag met me samenwerken. Ze zien me alweer aankomen met mijn onsamenhangend gewauwel over betere of andere ideeën.
Wat betreft het uitstellen 🙂 Hoogbegaafdheid wordt vaak in verband gebracht met uitstellen, maar uitstellen is een menselijke kwaal, dus niet alleen hoogbegaafden hebben hier last van. Maar hoogbegaafden kunnen het zichzelf wel net iets moeilijker maken en zijn in sommige opzichten meer vatbaar voor uitstelgedrag. Dit heeft ook te maken met die snelle bovenkamer van je die overal mogelijkheden maar ook beperkingen en beren op de weg ziet. Niet alleen in het nu, maar je ziet ook al de beperkingen tien stappen verder. En de mogelijke vervelende uitkomsten van de stappen die je nu te zetten hebt, die overigens niet per se hoeven uit te komen. Vanwege de gave om groot te denken zie je heel duidelijk het eindplaatje, maar heb je geen idee hoe daar te komen. Gevolg: uitstellen tot nader order.
Een extra lastigheid in deze is dat je als HB’er prachtige redenaties kunt maken en mooie argumenten kunt aanleveren over waarom het beter is als je nog even wacht tot je meer geld, tijd en energie hebt. Ervaar jij dat ook zo?
Heel herkenbaar!
🙂
Hallo allemaal,
Ik herken dat ik me nooit erkent voel in wat ik goed kan en nauwelijks gevraagd word deze taken op me te nemen. Als ik een keer wel gevraagd word, dan vind ik dat vanzelfsprekend en ben ik me er nauwelijks bewust van . Als ik een compliment krijg, wuif ik het steevast weg.
Zie de waarde die je toevoegt aan de wereld, het bedrijf waar je werkt, de mensen om je heen. Zie je eigen successen als een succes. Realiseer je dat wat jij kunt echt niet vanzelfsprekend is en wees ook trots op wat je doet en kunt. Het is belangrijk om niet je eigenwaarde te koppelen aan jouw resultaten, maar wees niet blind voor je eigen resultaten. En als je dan een compliment krijgt, durf dan ook te geloven dat het compliment oprecht en helemaal terecht is.
Van frustratie naar demotivatie. Ik weet dan ook wel weer dat dat niet de weg is en dat ik het beter aan kan pakken maar veel te veel last van burn-out verschijnselen op het moment dus laat het even zo. Eerst lichamelijk herstellen en dan is die rust goed maar zooooooo saai ???
Nouja, ik hoef in ieder geval niet “alles bij elkaar te houden” maar dit is ook niks (en ik houd er helemaal niet van om te klagen maar ik zie het maar als gewoon even heel eerlijk zijn. Ik zou het nooit zo communiceren aan degene met wie ik samenwerk omdat ik weet dat die ook hun best doen. Het is gewoon persoonlijke onvrede).
Als hoogbegaafde heb je de gave om “all-in” te gaan, 200% te geven en te eisen van jezelf, om door te zetten ook al kost het je meer energie dan het oplevert. Daardoor kun je ook bovengemiddelde resultaten behalen, uitblinken en het ogenschijnlijke onmogelijke voor elkaar krijgen. Veel hoogbegaafden kunnen lange tijd hun eigen grenzen overgaan en doorzetten op momenten dat ze eigenlijk wat rustiger aan moeten doen. Het doorzettingsvermogen wordt dan ineens een valkuil. Je kunt niet altijd op 200% gaan. Bij inspanning raak je namelijk mentaal en lichamelijk vermoeid.
Zie jouw lichaam en geest als een batterij. Deze batterij heeft een bepaalde levensduur en hoe meer je de batterij gebruikt, des te sneller het opraakt. Hoe leger jouw batterij, des te langer je de tijd nodig hebt om op te laden. Daarom is het nodig dat je jouw batterij tussendoor oplaadt, dat je rust neemt, dat je niet alles koste wat kost doorzet zonder aan jezelf te denken en dat je jouw grenzen herkent en bewaakt.
Dit is iets waarin ik moeite heb mezelf als hoogbegaafd te herkennen (al is dit sinds een IQ-test en coachingstraject wel bevestigd).
Ik ben heel nieuwsgierig en neem veel informatie op. Ik heb alleen langer de tijd nodig om dit naar buiten te brengen. En vaak begrijpt men in eerste instantie niet wat ik bedoel als ik het dan wel uit. Ik mis de tussenstappen.
Eenvoudige opdrachten begrijp ik vaak niet, en omdat ik niet precies weet wat er van me verwacht wordt, maak ik er dan een heel complex eigen construct van dat niet aansluit op de vraag. Ik ben waardeloos in plannen en ga pas een dag voor de deadline aan het werk. En dan is het totaal niet meer mogelijk om het proces, dat in mijn hoofd al veel verder is, nog op papier te krijgen. Dit lijkt en voelt dan juist alsof ik dom ben en niet mee kom (dat is dus ook zo). Naar buiten toe lijk ik langzamer in plaats van sneller.
En het overkomt me regelmatig dat ik weken (of maanden) van tevoren iets voorzie, waar we in samenwerking op dat moment nog niet aan toe zijn. Als we dan wel op dat punt zijn beland is men vergeten dat ik het daar eerder over heb gehad en voelt het voor een ander of het zijn/haar idee is.
Ik ben benieuwd of er anderen zijn die dit ook zo ervaren en/of tips hebben hoe ik hier verandering in kan brengen.
Jawel. Berust er maar in.
Ja! Oh zo herkenbaar wat je schrijft.
Gisteren nog… Op een sociaal medium voor de klas van mijn zoontje, schreef de juf dat de kinderen een bon mee mogen nemen maandag.
Bij zo’n vraag voel ik me al dom: wat voor bon dan?? Een bon van een supermarkt, parkeerbon, cadeaubon, lange bon of korte, moet er iets specifieks op staan of niet? Ik wil niet dat mijn interpretatie van ‘bon’ maakt dat mijn zoontje dan maandag uit de toon valt.
Deze keer maar gevraagd, inderdaad een bon van de supermarkt of iets dergelijks….
Ook vind ik het moeilijk om dingen te delen, mensen houden mijn denken niet bij waardoor ik er maar niet aan begin. Ik kom dan chaotisch over omdat het lijkt alsof ik van de hak op de tak spring of ik laat context weg. Bovendien vind ik het ook vaak vermoeiend.
Het geeft me het gevoel raar te zijn…..
Hoi Christine,
Dan vindt men dat maar toch? Omarm het maar en probeer er een soort van trots op te zijn. Heb ik tegenwoordig ook. Ik vecht er niet meer tegen. vroeger misschien wel een beetje, waardoor ik ook onzeker was en lang niet uit de verf kwam als had gekund denk ik achteraf. Helpt mij nu wel iig. Ik wordt ook wel eens warrig of verstrooid zijn verweten (nu ja, ‘verweten’). Voor veel mensen blijkbaar niet begrijpelijk dat ik continu denk en dan dus wel eens simpele zaken vergeet (groen-afval in de kliko gooien als ik naar buiten ga en dat soort simpele zaken).
Je voorbeeld van een bon herken ik ook. Zo vaak dat iets verteld of gevraagd wordt en ik veel mogelijke antwoorden of opties zie…. Ik vraag het dan meestal gewoon, soms met een reactie: “Oh, ik had niet aan al die mogelijkheden gedacht”, of zoiets.
Herkenbaar, Christine,
De meeste mensen denken in woorden, in plaats van in concepten en (goed besefte en begrepen) filosofie en theorie. als ze dan iets zeggen, nemen ze zonder meer aan (a) dat wat ze zeggen helder, (b) waar, (c) juist, en (d) ter zake is, terwijl dat vaak niet zo is.
Voordeel: je beseft het. Voordeel op termijn, misschien: de mensen die zo in elkaar zitten blijven zo in elkaar zitten en zullen met ons achteruit hollende onderwijs niveau waarschijnlijk in aantal toenemen. Als je kunt, aanvaard het en denk je eigen denken en leef je eigen leven (ik weet het: soms makkelijker gezegd dan gedaan).
Ik herken me volledig in je verhaal. Exact. Heel herkenbaar.
Zeker. De kunst is nu om voor jouzelf hiermee leren om te gaan. Bij mij is dat pas gelukt sinds m’n 34e. Plannen kan je leren. Een duidelijk overzicht (topdown view) is essentieel (zoals bij zoveel van ons). Op de een of andere manier moet je dat overzicht zien te vinden, zodat je je niet dom voelt als iets ogenschijnlijk eenvoudigs niet lukt.
In replay op jou renee.. Ik herken dit wel! Ik heb nooit ’t gevoel van die erkenning, dan denk ik HUH DAT HEB IK MAAANDEN (sosmw jaren) geleden al gezegd… En ik herken ook wat Adrienne schrijft, dat ik het’ hen’ ook nog aan het kwalijk nemen ben dan. Vervolgens kom ik totaal niet voorbereid over omdat alle tussenstappen voor mij niet helder zijn (waarom niet al bij dat punt wat ik had bedacht? Oh zijn er nog allemaal tussenstappen. Uuhhh CHAOS in mijn hoofd) en dan lijkt het vervolgens alsof ik het allemaal net niet kan. Terwijl ik eigenlijk al verder was maar nu ook het overzicht ben verloren. Zoiets..? Lastig vind ik het. Ben nu aan het reïntegreren en dan merk ik vooral weer dat ik (oh en dit wordt me nog opgedragen ook) me bescheiden moet opstellen en eerst me maar op de achtergrond moet houden. Heeeeel moeilijk voor me. Want ook hier maak ik de denkfout dat iedereen wel snapt wat ik in een oogopslag na anderhalf jaar wel zie en nog moet ‘inhalen’. Een soort continue miscommunicatie.
Ook al herkenbaar…
Als ik iets moet uitleggen heb ik wel eens de neiging vrij veel detailstappen over te slaan, omdat die voor mij helder en eenvoudig zijn. Voor de ander niet en die raakt dan snel de weg kwijt. Dus er maar zoveel mogelijk aan denken alle stappen aan te geven. Soms best lastig.
Ha ha ha, ja dát dus. Ik herken t ook.
Hoe mooi dat deze blog nu op mijn pad komt. Precies verwoord in welk proces ik nu zit. Ik zie, voel en weet heel veel van het basisonderwijs systeem en de frustratie omdat dat voor veel kinderen echt niet goed is, maakt dat ik mensen in rap tempo bewust wil maken van wat er gebeurt. Maar anderen kunnen dat helemaal niet zien. Geen onwil, weet ik al even, maar hoe het dan wel over te brengen, dat is de volgende fase.
Dat is ook lastig, het is daarom belangrijk dat je mensen meeneemt in jouw denkwijze en het stap voor stap duidelijk maakt, zodat je het gat wat er nu is kunt gaan overbruggen.
Ik denk graag in concepten en breng daarvoor vaak verschillende componenten bij elkaar. Zo geef ik o.a. interdiscplinaire kunstworkshops, waarbij meerdere kunstvormen bij elkaar komen (zoals schilderen, poëzie en muziek). Deze bouw ik zorgvuldig op. Mijn valkuil is dat ik het te ingewikkeld wil maken en mijn workshopdeelnemers overspoel. Maar doordat ik veel didactische kennis en ervaring heb, kan ik het zo aanbieden dat het goed te doen is, en tegelijkertijd een boeiende uitdaging. Anderen, zoals mijn moeder, houden me soms een spiegel voor: zo, je vraagt best veel van de mensen, best moeilijk. Terwijl ik alleen maar geniet van het samenstellen van een gave workshop, van een gaaf format. Ik leer een balans te vinden tussen het welbevinden van de deelnemers en dat wat ik graag wil overbrengen. Resultaat is altijd mooie reviews. Ik denk dat dat komt omdat ik dicht bij mezelf blijf. Het heeft in mijn leven heel lang geduurd voordat ik een zelf had ontwikkeld. Ik heb nu een kern. En ik kan ook terugvallen op veel ervaring. Alles bij elkaar heeft het te maken met authenticiteit. Dat voelen mensen.
Ik leer ook veel van mensen die op een ander level denken. We zijn als mens gelijkwaardig. Dat heb ik echt moeten leren, omdat ik voorheen altijd alleen met hoger opgeleiden omging. Laatst mocht ik per toeval werken met een man met een lichte, verstandelijke beperking. Hij liet me zijn oorspronkelijkheid zien. Die mocht ik aanmoedigen, dwars door zijn onzekerheid heen. En hij deed het. Zo trots op hem! En op mezelf. Mijn doelgroep wordt zo breder, mijn persoonlijkheid meerkleuriger en mijn leven rijker.
Moi dankjewel Grady voor het delen van je persoonlijke ervaring.
Deze eigenschap is niet uniek voorbehouden aan hoogbegaafden, maar geldt eigenlijk universeel. Juist de mix van wat je wel en niet kan, weet, doet maakt je tot wie je bent. Onrealistische verwachtingen van anderen kunnen altijd tot verbazing, frustratie, verdriet en boosheid leiden. Ik draai het liever om: verwacht niet te veel en laat je positief verrassen!
Klopt, we denken allemaal vanuit onze eigen kaders en vullen de leegte tussen de woorden zelf in. Maar de extra uitdaging is dat wanneer je als hoogbegaafde gewend bent om in je hoofd snelle stappen te maken, vergeet je nog weleens dat niet iedereen dezelfde stappen maakt en dezelfde informatie heeft. Daardoor krijgt wat je zegt ineens een hele andere invulling en ontstaat miscommunicatie en soms zelfs conflicten.
Heel herkenbaar voor mij dit. Ik word steeds opnieuw teleurgesteld, omdat ik niet voldoende terugkrijg van anderen. Ik denk snel en ben heel sociaal ingesteld. Zo snel dat anderen in mijn ogen bijv. pas na 4 weken een kaart sturen, terwijl ik dat in 3 dagen bijv. al heb geregeld. Ik geef steeds anderen de schuld van hun traagheid en niet-spontaan zijn. Ik ben nog niet zover dat ik mijn eigen kwaliteiten erken….ik ben alleen maar bezig met de ander en zijn/haar gedrag.
Inge, verwacht niets of weinig van anderen, dan valt het vaker mee, en wordt je minder teleurgesteld. verder heel herkenbaar.
Dankjewel voor je reactie. Ik kan me voorstellen dat dit veel frustratie geeft. Neem als uitgangspunt dat je allemaal de juiste intenties hebt. Weet je communicatie tussen mensen is op zichzelf al moeilijk. We denken allemaal vanuit onze eigen kaders en vullen de leegte tussen de woorden zelf in. Maar anderen zijn anders bedraad dan jij, dat kan nog wel eens lastig zijn. Bij Gifted People moedigen we HB’ers aan om hun blauwdruk helder te maken. Je bent altijd welkom om een gratis online masterclass te volgen. Via deze link kun je jezelf aanmelden op een moment wat voor jou uitkomt. https://giftedpeople.eu/gratis-masterclass/