In de tijd dat ik over hoogbegaafdheid aan het onderzoeken was en wat dat voor mij betekent, weet ik nog dat er een wereld voor mij openging. Het verklaarde zoveel voor mij. De kenmerken en valkuilen kon ik bijna volledig kopiëren naar mijn eigen leven. Al vond ik het best moeilijk om te geloven dat ik HB zou kunnen zijn. Hoogbegaafdheid klonk in mijn beleving nog steeds alsof je dan super succesvol bent in alles wat je doet (dat was ik naar mijn mening niet) en dat alles wat je aanraakt in goud verandert (dat was bij mij helaas ook niet zo) of dat alles je gemakkelijk hoort af te gaan (nou, ik moest er wel hard voor werken hoor).
Hoe meer ik mij ging verdiepen in hoogbegaafdheid, des te meer ik mezelf erin herkende. Maar ik dacht als kritische hoogbegaafde natuurlijk ook, ‘ja maar dat heeft toch iedereen?’ Tegelijkertijd verbaasde ik mij vaak over de dingen die mensen wel en niet deden. Dingen die voor mij zo vanzelfsprekend waren, waren dat blijkbaar voor anderen niet. Wat ik zag en dacht, werd niet altijd begrepen of gedeeld. Ik weet nog dat ik daardoor juist regelmatig dacht ‘hoe kun je dat nou niet zien of zelf bedenken, dat is toch logisch?’ ‘Hoe kan ik hier nou de enige in zijn, terwijl het zo voor de hand liggend is?’
Nee dus, dat heeft niet iedereen
Mijn e-book en masterclass over hoogbegaafdheid zijn inmiddels door duizenden mensen gelezen en bekeken. Vaak krijg ik daar ook eenzelfde reactie op als ik had: ‘Het is alsof je mijn levensverhaal vertelt. Maar heeft niet iedereen dat dan?’ Mijn antwoord daarop: ‘Nee, dat heeft niet iedereen’. Hoe ik dat weet? Onder andere omdat ik inmiddels behoorlijk wat onderzoek heb gedaan naar wat hoogbegaafdheid is en hoe dat anders is t.o.v. niet hoogbegaafden. Ik heb bovendien de afgelopen jaren genoeg handjes geschud met zowel HB’ers als niet HB’ers om het verschil te kunnen zien. En ik krijg ook vaak genoeg reacties van mensen die zich niet herkennen in de kenmerken van HB en in wat ik beschrijf.
Toch is het niet gek dat we geneigd zijn om te denken “dat iedereen dat heeft”. Als mens kijken we namelijk steeds vanuit onze eigen kaders en realiteit. We kunnen alleen ervaren wat wij zelf ervaren en de aanname is dan snel gemaakt dat dit bij een ander ook zo werkt.
Maar als hoogbegaafde ben je in bepaalde opzichten toch echt fundamenteel anders. Dat anders-zijn is soms moeilijk onder woorden te brengen, het is vooral iets wat je zelf diep van binnen ervaart. Ik omschrijf het onder andere als het gevoel hebben dat je een net iets andere taal spreekt dan de mensen om je heen. Of dat je vanaf een andere hoek naar een situatie staat te kijken. En wanneer je dit voor jezelf begrijpt, wordt het makkelijker om te zien hoe je anders bent dan de mensen in jouw omgeving. Dan wordt het ook makkelijker om met elkaar een gezamenlijke taal te vinden. En dan wordt het ook makkelijker om vanuit de verschillende hoeken van waaruit we kijken een gezamenlijke visie te creëren die elkaar aanvult.
Wat kun je doen?
Onthoud dat hoogbegaafdheid een breed begrip is en dat de diversiteit onder HB’ers groot is. Daarom zijn kenmerken en omschrijvingen soms ook nog best wel breed. Maar, zelfs dan zijn er genoeg mensen die zich er niet in herkennen. Uiteindelijk gaat het ook niet om anderen, maar om jou. Als jij je in de kenmerken herkent, ga dan verder onderzoeken wat het voor jou en jouw weg betekent. Het belangrijkste is dat je weet wat jij nodig hebt en hoe bedraad jij bent, ongeacht of jij jezelf nou “officieel” hoogbegaafd wilt kunnen noemen.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Heb jij vaak het gevoel ‘dat iedereen dat ook heeft?’ Laat me weten onder de blog!
Comments 15
Bij mij kwam juist als kind het begrip ‘hoogbegaafd’ vaak om de hoek kijken (in de gangbare zin dan wel). Mijn ouders wilden me niet laten testen op intelligentie en ook geen definitieve stickers plakken.
Ik herken hier en daar iets in de verhalen van Adriënne en de reacties, maar eigenlijk meer niet dan wel. Maar dat komt ook omdat ik vaak niet goed snap wat de schrijver bedoelt, laat staan hoe dat linkt met mijn innerlijk leven. Ik kan bijvoorbeeld al niks met de omschrijvingen beelddenker of woorddenker. Dat zegt me niks. Dan is het lastig om iets te herkennen.
En of ik het herken! Ik dacht heel vaak, waarom zie jij dat niet? Waarom begrijp jij dat niet? Zo moeilijk is het toch allemaal niet?
Onlangs had ik een nieuwe baan, en omdat ik heel veel ervaring heb EN ik overzie in 1 of 2 dagen wat er niet goed gaat, of wat er eigenlijk zou moeten gebeuren werd ik in dit geval als gevaar gezien en ben dus niet door de proeftijd heen. Terwijl ik denk, met samenwerking zouden we het naar een hoger plan kunnen tillen! Maar ik ga steeds beter zien dat het een soort gave is die men niet wil accepteren.
!(herkenbaar, angst voor i.p.v. samen op efficiënter hoger niveau verder)
ook zo herkenbaar, je wilt samenwerken, bent enthousiast maar anderen zien jouw talenten als bedreiging en bemoeienis. Zo jammer vind ik dat. Je kan zoveel voor elkaar betekenen als je samenwerkt. Het maakt mij ook wel eens verdrietig om je niet gezien wordt voor wie je bent en wat je kunt bijdragen. Want de intentie is positief maar wordt omgezet in negatief.
Zo herkenbaar: “Ook zie ik vaak hoe dingen uit gaan pakken. Zo naar dat ik zo vaak, achteraf, gelijkblijk te hebben, maar het nog steeds niet geloofd wordt als ik iets ‘voorspel’. “.
Maar is dat dan HB? Voor mezelf had ik het “Cassandra syndroom” genoemd, maar dat blijkt toch iets anders te zijn…
Zo herkenbaar. Mijn dochter en ik worstelen met dezelfde probleem: onbegrepen, ongezien en eenzaam voelen. HSP en HB is zware combinatie om gewoon normaal te leven…
Zoals ook bij eerdere reacties genoemd wordt, is er nog wel twijfel ……ondanks zoveel herkenning…..vanaf mijn 14e in psychologenland rond gelopen (ben nu 37), maar diagnoses waren het nooit helemaal…vonden ‘de stellers’ zelf ook. Dikwijls werd het een NAO. Daarom vind ik het soms lastig om te refereren aan hb. Ik heb een systeem opgebouwd die ik nu gelukkig dankzij dit soort informatie (dabrowski bijv) weer langzaam weet om te buigen naar dat wat voor mij werkt. Het ‘heeft iedereen toch?!’ komt idd vaak naar voren, maar waarin ik toch merk dat dat niet zo is. De achterliggende ‘drive’ om iets te doen, daar verantwoording voor af te willen leggen, een drive om een betere wereld achter te laten. Vooral dat is iets waarbij ik niet snap dat niet iedereen dit heeft….je wilt toch volgens het ‘groter geheel’ functioneren? Hoezo kun je dat niet interessant vinden? Maar misschien is dat ook geen hb in mijn geval, maar alleen ‘karaktertrek’, stuk bewustzijn, getriggerd door levensloop? In hoeverre speelt intelligentie dan een rol? Iemand die net boven gemiddeld is qua leervermogen zou zichzelf ook bepaalde vragen kunnen stellen en zich hierin kunnen ontwikkelen toch? Maar wellicht is dat juist weer kenmerkend voor hb, een eindeloze vragenstroom, het ervaren dat elk antwoord weer leidt naar nieuwe vragen? Of heeft iedereen dat ;)?
Ik wel in ieder geval 😉
Hoi Claudia, leuke reactie heb je geschreven met al je vragen. Steeds maar weer nieuwe vragen. Het is naar mijn beleving waar, antwoorden lijden tot nieuwe vragen. Ik heb de drang om net zo lang door te gaan met vragen tot ik het echt snap. Tot ik echt begrijp waarom iets is zoals het is, of waarom ik ben zoals ik ben. Ik ben sinds mijn 17e in psychologenland, ik noem het ook psychologenland. De drive om te begrijpen waarom ik ben zoals ik ben en me gedraag zoals ik doe, heeft me veel geholpen in mijn proces. Ik heb al 2 keer een diagnose gehad met NAO erin. Ik voel me er zelf wel prettig bij. NAO is minder zwartwit. Ik voel me minder thuis in de uitersten.
Ik vind het lastig om me voor te stellen of om te begrijpen dat niet iedereen een betere wereld wil achterlaten. Ik wil win/win. Waarom gaan mensen voor win/lose? Hoe kan je nou een anders iets aandoen? Ik kan daar gewoon niet bij dat mensen in een kleine bubbel leven waarin ze vooral zelf belangrijk zijn. Het grote plaatje is inderdaad veel interessanter.
Ik zie mezelf als HB omdat ik hooggevoelig ben, mijn IQ ligt boven het gemiddelde ligt (ik heb VWO gedaan maar er waren echt genoeg leerlingen die een stuk intelligenter waren), maar vooral omdat ik emotioneel hoog ontwikkeld ben.
In mijn vroege jeugd heb ik meer dan een gemiddeld persoon meegemaakt en dat heeft mijn emotionele intelligentie en bewustwording in een stroomversnelling gebracht. Dat wat er is gebeurd heeft me heel alert en analytisch maar vooral ook afwezig en ziek gemaakt. Ik begreep niet waarom ik me gedroeg zoals ik deed en me zo voelde, daarom begon op mijn 17e de zoektocht om daarachter te komen. Ik ben nu 28 en ik ben een heel eind gekomen. Bijna alle puzzelstukjes liggen op de juiste plek. Ik vraag me af of ik zo emotioneel intelligent en bewust van mezelf was geweest, als die dingen niet gebeurd waren. Toch zit die drive wel in me, die drang tot bewustwording. Ik ben me door de jaren heen steeds meer bewust geworden van wat ik doe, wat ik voel, wat ik denk en wat er om me heen gebeurd. Wanneer ik het niet begrijp ga ik het uitzoeken. Wanneer ik weet waarom ik doe, dan ga ik het veranderen. Ik wil altijd in ontwikkeling zijn om een nog mooier vrouw te worden. Ik wil iets toevoegen aan de wereld.
Ook ik heb het gevoel dat ik permanent in een wereld rondloop, waarvan ik niet begrijp dat anderen het niet zien en begrijpen. Ik zie alles, merk alles op en maak er dan ook nog opmerkingen over. Alles komt binnen, vooral als het afwijkt van het gangbare. Het gros ziet het niet en/of vindt het niet belangrijk. Onbegrijpelijk. Ook zie ik vaak hoe dingen uit gaan pakken. Zo naar dat ik zo vaak, achteraf, gelijkblijk te hebben, maar het nog steeds niet geloofd wordt als ik iets ‘voorspel’.
!(herkenbaar: achteraf gelijk krijgen, is te laat)
Ja. Iedereen kan dit en heeft dit! Dan roepen mijn man en dochter om het hardst: neeeee echt niet. Jij ziet niet wat je allemaal kan. Dat kan echt niet iedereen. En hoor ik echter in mijn hoofd mijn vader: doe nou maar gewoon dan doe je al gek genoeg
Superleuk om de reactie van jouw gezin te lezen. Top dat ze je zo goed zien in wat je allemaal kan. Herkenning ook in de opmerking van je vader: doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, we belonen geen mensen die iets al kunnen, als je maar niet denkt dat je dan iets voorstelt of beter bent dan…Je kijkt wel uit met al je inlevings vermogen en besef dat je iedereen gelijk is en een geheel eigen waarde heeft ( iets dat je al 2- jarige al bedacht had). Dat soort hele simpele opmerkingen die ouders goedwillend waarschijnlijk meegeven aan hun kinderen, en vroeger vooral ijverige meisjes, maakten denk ik voor met name veel vrouwen? dat je het inderdaad wel uit je hoofd liet te denken dat je misschien wel anders was dan een ander. En al helemaal niet hoogbegaafd. Hoog-nerd misschien en soms zelfs hoog-pestbaar. Tja
Dat gevoel van ‘dat weet iedereen toch’ wisselt zich af met ‘hoe kan dat nou, dat ik de dingen zo anders zie’ en blijft onzekerheid geven over HB. Hsp is zo overduidelijk, maar HB…
Is HSP echt zo herkenbaar? Hoe doe je dat dan?
Ik vraag me tegenwoordig af of ik dat (ook) ben en altijd ben geweest, terwijl ik dat tot recent nooit in mezelf gezien zou hebben (lees: niet wílde zien).
Bij nader inzien heb ik mezelf misschien wel een pietsje verkeerd ingeschat…
Erg verwarrend allemaal.
Bedankt in ieder geval voor dit specifieke onderwerp vandaag! Deze vraag spookt al zo’n 20 jaar door m’n hoofd en het idee dat er écht een verschil is, wil maar mondjesmaat bij mij naar binnen.