Zelf houd ik van werken. Ik vind het heerlijk om veel te creëren en op te zetten. Vol enthousiasme en plezier kan ik voor het juiste doel, bergen verzetten. Als ik terug kijk naar de banen die ik heb gehad, zie ik ook de keerzijde daarvan. Zo kon ik in bepaalde omgevingen uiteindelijk volledig oververmoeid en overprikkeld raken. Ik gunde mezelf niet de rust tussendoor die ik wel nodig had. Want ja, mensen rekende natuurlijk op mij.
Ik zag in bedrijven daarnaast regelmatig hoe het sneller en beter kon en kon oprecht boos worden en frustratie voelen wanneer ik merkte dat ik weer tegen een muur stond te praten. Zeker als er vervolgens fouten werden gemaakt die voorkomen hadden kunnen worden. En omdat ik over het algemeen dingen snel in de vingers had en snel mijn werk kon doen, zat ik me gedurende de dag nog wel eens te vervelen, of eigenlijk best vaak.
Bovengemiddelde risico’s
Ik zeg vaak dat je als hoogbegaafde een bovengemiddeld potentieel hebt en ook een bovengemiddeld risico. De eigenschappen die jou als hoogbegaafde kenmerken, kunnen er namelijk voor zorgen dat je net even wat extra’s kunt brengen in de omgevingen waarin je functioneert. Maar positieve kenmerken zoals, intens zijn, loyaliteit, een hoog verantwoordelijkheidsgevoel en een hoge mate van zelfsturing hebben, kunnen ook een risico worden als je als hoogbegaafde ergens niet past, bent uitgeleerd of te veel op je bordje hebt liggen.
Zo kan het enthousiasme wat je ergens voor hebt ervoor zorgen dat je ergens vol gas in gaat, maar te weinig tijd neemt om energie op te laden waardoor je uiteindelijk met een lege batterij komt te zitten. Hoewel je als hoogbegaafde zelfsturend bent, is het in combinatie met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel ook belangrijk om grenzen voor jezelf te stellen. Dat voorkomt dat je jezelf ergens instort, alsmaar doorgaat en daardoor jezelf uitput.
Als hoogbegaafde krijg je bovendien vaak dingen naar je toegeschoven “omdat jij dat toch zo goed kan” of “omdat jij altijd goede raad hebt”. Daardoor krijg je naast je eigen to-do-lijst, ook nog deze dingen op je bordje. Als je dan vanuit jouw verantwoordelijkheidsgevoel steeds probeert overal aan te voldoen, dan komt er vanzelf een moment dat je het niet meer kunt opbrengen.
Wanneer je daarnaast ergens bent uitgeleerd, of wanneer je ergens werkt waarbij het werk niet aansluit bij jou en wat jij nodig hebt, dan ontstaat het een scenario dat jij dingen doet die niet (meer) bij jou passen en daardoor bovengemiddeld veel energie kosten en je niet intellectueel voeden.
Deze scenario’s zijn nog maar een paar voorbeelden die het risico voor jou verhogen op vastlopen. Zonde, want je hebt juist zoveel te bieden.
Wat kun je doen?
Alles begint bij helderheid en zelfkennis. Weten wat jij nodig hebt en waar je voor jezelf extra op moet letten. Het is belangrijk dat je grenzen stelt en aangeeft. Voor jezelf en naar anderen. En dat je op de eerste plaats trouw bent aan jezelf.
Alle mooie eigenschappen die je hebt, kunnen ontzettend veel waarde toevoegen aan jouw leven en in je werk. Maar dat kan pas op een duurzame wijze als je durft aan te geven wanneer het ook even genoeg is. Wanneer het tijd is om op te laden. Tijd om nee te zeggen en om het jezelf te gunnen om na die periode van hard werken, even wat minder hard te werken.
In de komende blogs ga ik ook nog iets verder in op de burn-out en de bore-out.
Ik ben benieuwd, herken je dit? Laat je het me onder de blog weten?
Comments 10
Hallo Adrienne, je blog volg ik al een tijdje. Zo veel herkenning! Inmiddels 60 jaar, werkzoekend, en wellicht in de toekomst als coach aan de slag.
In ieder geval nooit meer onder een baas in de zorg (inval niveau 3 werk (voel ik mij niet te min voor hoor, echter nadenken niet gewenst, ideeën hebbend is bedreigend … Tja Ma-diploma op zak bij Buurtzorg jawel!), praktijkverpleegkundige via detachering in een huisartsenpraktijk, en alle ervaringen daarvoor komen eigenlijk op hetzelfde neer. Als ik het verhaal van Rena lees slaat mij de schrik om het hart. De zorg zelf is zeer ernstig ziek … En ik wil geen terminale zorg meer verlenen!
Je raad: “Alles begint met helderheid en zelfkennis en verder … neem ik ter harte”. DANK! Warme groeten!
Wederom, zoals nagenoeg alle blogs, zeer herkenbaar! Ik ben al afgekeurd omdat ik niet in de gangbare maatschappelijke ratrace mee kom, maar nu ik voor de zoveelste keer op mijn vrijwilligerswerk ben ingestort om alle redenen die je hierboven schetste, ga ik ook daar afscheid nemen…
Eerst weer opladen en mezelf terugzoeken en daarna voorzichtig onderzoeken of ik nog ergens enthousiast over durf te worden, qua bezigheden.
Heel herkenbaar, Ik ben inmiddels voor mijzelf begonnen. Ben mijn eigen baas en kan dus alleen maar mopperen op mijzelf in plaats van op de ander..:) Binnen het zzp -er zijn kan ik alle dingen die ik er vroeger ‘bij’ deed, en die eigenlijk mijn hart hadden, nu als main job doen. ( opvoed-coach, illustrator, ) Heerlijk. Vooral de veelzijdigheid is erg fijn en heb ik zelf in de hand. Het projectmatige karakter is eigen keus en past goed bij me.
Hallo Adrienne
Ik herken alles . Ben overal in geïnteresseerd doe veel te veel projecten of zeg ik dan maar ja terwijl ik al teveel heb
Loyaal tot op het bot. Gelukkig zie ik dat nu.
Helemaal afgefikt door mijn werk. En de collega’s zijn met pesten gestart.
Hoezo teveel jaar verspild aan deze baan. Ben dan nu actief aan het solliciteren . Met mijn kennis die ik nu heb ga ik zeker mijn grenzen beter bewaken.
Erg herkenbaar..wauw. Ben vaak boos omdat ik zie dat het anders kan en ‘moet’ op mijn werk. Ik werk met ‘chronische ‘cliënten die slechte zorg krijgen in de psychiatrie.Slecht omdat er geen sociale en mentale aansturing is en cliënten geen enkele vordering maken in hun proces van ziek zijn. Al zou het alleen maar gaan bijv om meer awerness. Daar waar geen reflectie is werkt de macht der gewoonte. Ik wordt gezien als zeer lastig wanneer ik alleen maar aangeef dat cliënten behoefte hebben en recht op meer contouren en begrenzing. Ik krijg dan een lesje van de cirkel van betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Van diegene die niet eens het verschil weet tussen reactief en proactief!!! Het is niet je verantwoordelijkheid dus laat het los is de strekking. Dat in een situatie waarin er gewoon basisvaardigheden verwacht mag worden. Er is geen normatieve professionaliteit,ze weten niet eens wat het inhoudt. Alles draait om bedbezetting en niet zeuren. Lijkt wel dat iedereen zijn ziel verkoopt op mijn werk en iedereen is bang om zijn baan te verliezen. Ik heb dat godzijdank niet.Waarheid is weten wat je ooit in je leven gevoeld hebt en niet verhandeld kan worden. Zou graag lezingen geven over ethiek van zorg en over het thema ‘zelfhantering’ in de psychiatrie.
Zeer herkenbaar, al sta ik wel op het punt dat ik de momenten herken.
Het gevoel “tegen een muur praten” blijft wel een frustratie punt ondanks dat ik me besef dat men nog niet datgene ziet wat ik zie.
Hoi Adrienne, ik herken wel van ‘vroeger’ dat ik ergens vol in kon gaan en dan eigenlijk ook de gehele omgeving vergeet. Maar in de eerste alinea’s praat je vooral over hoe het op een bedrijf was…….ik heb nooit gewerkt en vind het lastig om de vertaalslag te maken naar thuis. Miss kun je daar ook iets over schrijven in je volgende blog?
Toch herinner ik me bv dat ik thuis als puber heel erg veel klusjes kreeg waardoor ik teveel moest doen savonds (op mijn kop kreeg als het niet af was) en geen tijd had voor mezelf, voor uitrusten, verdriet ed.
Momenteel herken ik het zelfsturende vermogen niet zo, hoewel ik het wel wil ‘zelf doen’ , ik herken ook niet zo dat ik dingen eerder snap maar misschien zit ik helaas al in een fase daarna: ik ben heel vaal erg moe en slaperig. Heb erg veel moeite om de dingen te doen die nodig zijn. Ik weet niet wat een bore-out is maar ben wellicht wel erg oververmoeid en uitgeput door verkeerde omgevingen en teveel willen.
Ik herken het heel erg! Op dit moment zit ik in een reïntegratietraject en ik vind het dan ook erg lastig om werk te vinden wat aansluit. Ik heb zoveel potentieel, maar op sommige momenten ben ik echt helemaal uitgeput en ziek en dan ben ik helemaal het spoor bijster en vraag ik me af waarom het me toch allemaal niet lukt, terwijl anderen zeggen…dan ga je toch gewoon simpel werk doen…heb je ook geen stress en druk, maar het is zo moeilijk uit te leggen dat onderstimulatie dan ook op de loer ligt. Op de een of andere manier is dat nog een ding wat mensen maar moeilijk vinden om serieus te nemen.
Mooie blog en herkenbaar. Voor mij nog moeilijk om het ‘voor’ te zijn. Dus te herkennen en tegen mezelf zeggen dat het nu goed is en genoeg. Dat ik tijd moet nemen op op te laden.
Ha Adrienne,
Heel leuk dat ik je heb gevonden. Ik herken mezelf in bijna alles wat je schrijft.
Het hele verhaal heeft er bij mij voor gezorgd dat ik nog steeds niet ben waar ik wil zijn.
Ik heb veel te veel op mijn bordje liggen wat niet bij me past waardoor ik me slecht kan concentreren op wat ik werkelijk wil doen.
Mijn omgeving vraagt gewoon teveel van mij. Ze verwachten dat ik superwoman ben en als ik niet aan de verwachtingen voldoe dan krijg ik opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd als: ,,Wat heb jij nou eigenlijk met je leven gedaan?” Ik word daar intens verdrietig van. Gefrustreerd ook.
Ik ben ontwerpster en heb last van TE VEEL ideeën in mijn hoofd waardoor het één hele grote brei wordt en ik het moeilijk vind om me met maar één ding bezig te houden. Ik vind het allemaal erg lastig om mee om te gaan.
Ik ga volgen wat je schrijft en hoop dat ik er veel tips uit kan halen zodat ik alles meer op de “rit” kan krijgen.
Colette