Ik kan mij herinneren dat ik vroeger vaak verbaasd ben geweest over de manier waarop leeftijdgenoten met dingen om gingen. Ik had bijvoorbeeld andere interesses en veel hogere verwachtingen van vriendschappen. Ik vond het lastig dat ik meestal niet echt voldoening haalde uit de omgang met leeftijdsgenoten. Ik voelde me vaak een buitenstaander.
Sowieso ben ik iemand die graag alleen is, dus niet geheel onverwachts zonderde ik mezelf regelmatig af. Mijn moeder kan zich nog goed herinneren hoe vriendinnetjes aan de deur kwamen om te vragen of ik buiten kwam spelen en hoe ik vervolgens riep: ‘Nee, zeg maar dat ik geen zin heb.’ Dan zat ik in mijn slaapkamer rustig een boekje te lezen. Dan was ik even aan het ontsnappen aan de echte wereld. In mijn droomwereld vond ik namelijk wel die gezochte voldoening en plezier.
Destijds waren er ongetwijfeld mensen die mij sociaal minder ontwikkeld zouden noemen. Zelfs ik heb het op een bepaald moment gedacht. Pas later kwam ik erachter dat ik niet sociaal achterliep, maar dat ik een gebrek aan aansluiting had met mijn omgeving.
Sociaal ontwikkelen doe je met gelijkgestemden
Als mens leren we van andere mensen. We ontwikkelen ons aan de hand van een ontwikkelingsgelijke. Het lastige is dat je als hoogbegaafde soms minder gelijkgestemden om je heen hebt gehad. Dat beïnvloedt de mate waarin je jezelf sociaal kunt ontwikkelen en de mate waarin jij je verbonden kunt voelen met anderen. De mate waarin je aansluiting vindt met anderen.
Hierdoor kan het lijken alsof je sociaal achterloopt. Maar het is eerder een mismatch. Zeker als er sprake is van een cognitieve voorsprong, wordt de omgang met leeftijdsgenoten moeilijk. Hoogbegaafde kinderen gebruiken bijvoorbeeld moeilijk woorden of maken grapjes die leeftijdsgenoten niet begrijpen. En ze hebben vaak te hoge verwachtingen van vriendschappen. Daar waar leeftijdsgenootjes er geen probleem in zien om last minute te beslissen ergens anders te gaan spelen, kan een hoogbegaafd kind dat zien als een gebrek aan loyaliteit en trouw.
Als reactie op deze mismatch kunnen hoogbegaafde kinderen zich gaan afzonderen of juist opstandig gedrag gaan vertonen. Het bemoeilijkt in ieder geval het proces van de sociale ontwikkeling.
Als hoogbegaafde ben je niet automatisch sociaal minder sterk
Als jij jezelf hierin herkent, is het niet onverwachts dat je bent gaan twijfelen aan je eigen sociale vaardigheden. Of bent gaan geloven dat je niet sociaal vaardig bent. Anderen kunnen het wellicht ook over jou zeggen en van jou vinden. Maar nog steeds blijft staan dat je als hoogbegaafde niet per definitie sociaal onhandig of niet vaardig genoeg bent. Het is eerder een oproep om jezelf in de juiste omgevingen te gaan bevinden. Daar tref je gelijkgestemden waarbij je minder ervaart dat er een sociale mismatch is. En als je merkt dat er dan nog wat te verbeteren is aan je sociale vaardigheden, kun je deze alsnog gaan oefenen.
Wat kun je doen?
Realiseer je dat alles in samenspel is met je omgeving. Als je niet goed de aansluiting kunt vinden, ben je dus niet per se sociaal onhandig. Als je wel vindt, merkt of denkt dat je sociaal onhandig bent, ga dan oefenen. Maak contact met andere hoogbegaafden. Volg een training en ga aan de slag met wat je daar krijgt aangereikt.
Onthoud dat je als hoogbegaafde niet sociaal onhandig bent, maar misschien wel sociaal onhandig doet. En dat betekent dat je dit kunt verbeteren als je dat zelf ook wilt.
Als ouder doe je er goed aan om te faciliteren dat jouw zoon of dochter in aanraking komt met mede hoogbegaafden. Je zult merken dat enerzijds je kind gaat opbloeien en anderzijds dat eventuele sociale problemen minder gaan worden.
—
Zie jij jezelf als sociaal onhandig? Laat je het weten onder deze blog?
—
Yes, ik wil graag dat e-book! Je ontvangt dan ook de wekelijkse HB-updates gemakkelijk in je mail. Heb je de masterclass over hoogbegaafdheid al gevolgd? Je kunt gratis deelnemen en je hier aanmelden voor de eerstvolgende.
Comments 76
Door de jaren heen is dat inderdaad zo geweest ja, en door ons kameleon gedrag welke wij voor sommige omgevingen zeer diep in ontwikkelen, kunnen we ons steeds anders voordoen.
Herken ik de situatie kom ik in een andere ik – en communiceer dan ook anders. het lijkt er van de buitenkant dan op dat je met iedereen kan omgaan, wat ook wel zo is, maar sommige persoonlijkheden zijn niet zo geschaafd als de andere.
Soms betrap ik mezelf er ook op dat ik een verkeerde kameleon aan het spelen ben.. ach .. en stiekum loop ik toch weg bij de mensen die geen diepgang teruggeven en superoppervlakkig in het leven staan.
Het lijkt een beetje jeckell&hyde voor je gevoel, maar meestal doet iedereen dat, bv. je persoonlijkheid bij een sollicitatie of als je iemand moet beoordelen of het praten met een persoon van 8 jaar,15,30,60 of 90..
Overal hetzelfde zijn, dat lukt me allang niet meer. maar zolang ik de narcisten uit mijn buurt hou ben ik allang blij. Al kan ik ook een narcistje spelen, toch voel ik me onprettig, ook al vraagt de omgeving daarom. En dan vraag ik me af, spelen jullie dat nou zoals ik, of zijn jullie gewoon een beetje loco??
Dankjewel voor je reactie. Veel HB’ers hebben geleerd om zich aan te passen, inderdaad zoals een kameleon. Maar onthoud dat de wereld niet zit te wachten op kopieën van andere mensen. De wereld zit te wachten op jou. Op de originele versie van wie jij bent. Want juist daarmee kun jij iets wat niemand anders kan.
Nee je bent helemaal niet asociaal.
Je bent niet geïnformeerd over wat hoogbegaafdheid is. Dat is alles.
Vraag het gratis E-boek aan op deze site, lees het en je weet hoe het zit.
Succes!
Als kind was ik stil. Mensen dachten dat ik verlegen was, ik ook. Ik absorbeerde alles om me heen en vond het moeilijk om primair te reageren. Op school snapte ik niet waarom kinderen vervelend deden, ik vond dat vooral kinderachtig. Toen ik 30 werd had ik het gevoel dat ik eindelijk in mijn leeftijd paste, ik mocht eindelijk legaal als een volwassene praten.
Uiteindelijk heb ik me ontwikkeld tot een sociaal persoon die goed in haar vel zit. Hier zijn jarenlange depressies, een burn-out en een psychose aan vooraf gegaan. In die moeilijke periodes leerde ik contact aan te gaan met mensen die op een ander level zaten. Dit leverde tegelijkertijd grote eenzaamheid op, omdat mensen nooit met de hele Grady communiceerden, alleen met het deel dat ze snapten, dat bij hen aansloot. De discrepantie tussen wie ik was en hoe ik communiceerde werd nog vergroot doordat ik docent was en dus beroepshalve met mensen en kinderen van verschillende levels leerde omgaan. Ik viel professioneel en wie ik autonoom was niet samen. Tegelijk had ik een sterke drive om veel te verbeteren in de school, in een klimaat waarbij veel collega’s verandering als bedreigend ervoeren.
Pas toen ik de master Kunsteducatie ging doen en ook nog eens mocht waarnemen op het Conservatorium als docent, kwam ik op mijn plek. Ik was als een spons en durfde vragen te stellen, kritisch te zijn, dieper te graven en verbindingen te leggen etc. En op het Conservatorium was er een positief ontwikkelklimaat, waar ik naadloos in paste. Voor het eerst werd ik helemaal gezien, o.a. door de studieleider, waar ik dan ook meteen verliefd op werd. Los daarvan kon ik me in dat klimaat volop uiten en onbegrensd formuleren. Het werd zelfs gestimuleerd en ook nog eens kritisch bevraagd, waardoor ik echt kon gaan sparren.
Nu ben ik veel meer in balans. Mijn docentenvaardigheden staan niet meer los van wie ik ben, het helpt me om werkelijk contact te maken met mensen van een heel ander level en ook daarbij waardevolle relaties op te bouwen. Het helpt me in mijn werk als workshopdocent en in mijn bestuurswerk. Ik ben ins staat om zorgvuldig een betoog op te bouwen of iets over het voetlicht te brengen. Het valt nu samen met wie ik ben, veel extraverter dan wie ik dacht dat ik was. Maar liever niet in grote groepen. Wel ervoor.
Wow wat een mooi verhaal en wat fijn dat je nu eindelijk kan zijn wie je bent en dat je tot je recht komt. Het lijkt mij dat dit zal voelen als een bevrijding
Fijn dat je reageert Grady. Dankjewel voor het delen van jouw persoonlijke ervaring, dat is echt heel waardevol voor anderen om te lezen.
Hoi Grady: een mooie analyse en een goede ‘reactie’ op je behoefte.
De diepte in gaan i.p.v. blijven steken op een voor jou onbevredigend niveau. Zo lees ik je tekst althans. En ik lees daarnaast dan ook dat uitdaging positief werkt. Verbreding, een vollediger mens worden door je te verdiepen. Ik herken dit. Ik ben niet snel tevreden over de acties en projecten die ik als regisseur onderneem. Het moet wel goed en liefst perfect zijn, maar er knaagt altijd wel iets. Daarnaast ben ik masseur, gids, fotograaf, journalist geweest of doe het allemaal nog maar dan in mindere mate als voorheen. Ik heb kortom ‘veel wegen naar verbreding’ bewandeld, maar voelde me- en nog steeds- regelmatig niet volledig, niet compleet.
In jouw tekst lees ik dat je die vervulling wel gevonden hebt: een rol die werkelijk bij je past en waarin je een balans gevonden hebt, door eerst een uitdaging aan te gaan. Het zet mij aan om OOK die ene master te gaan doen, waarvan ik denk dat die echt bij me past en dat ik die door omstandigheden nooit heb aangevangen. Vooruit dus!
Hierdoor vallen er wel wat stukjes op hun plaats. Ik had als kind vaak weinig aansluiting. Zelfs bij vriendschappen voelde het nooit alsof ik ‘echt’ in de vriendschap zat, het leek meer of mijn aanwezigheid getolereerd werd.
Op de middelbare school had ik leuker contact met de leraren dan met m’n vrienden. Ik had wel vrienden, maar heel hecht en veilig voelde het niet. Pas als volwassene vond ik het makkelijker worden, al blijft die ‘mismatch’ vaak wel aanwezig. Gelukkig heb ik nu wel meer mensen in mijn leven die mij wél begrijpen en dat is zo ongelooflijk fijn!
Ik sta nu 15 jaar voor de klas en ik heb soms leerlingen in de klas ook redelijk eenzaam zijn tussen hun klasgenoten. Echt helpen kan ik ze niet, maar ik kan ze wel vertellen dat het ooit makkelijker wordt en dat ze tot die tijd welkom zijn om even bij te kletsen, want ik weet precies hoe het voelt.
Wat heerlijk voor jouw (HB) leerlingen dat ze jou als leraar hebben.
Beste Annette,
Ik denk wel dat je echt kunt helpen door met hun en met hun ouders te spreken over hetgeen je zo herkent.
Wij kunnen meer helpen veranderen dan we vaak denken – juist in onze eigen omgeving.
Beste groet,
Iris Pia Heneka
Fijn dat je reageert Annette, dankjewel daarvoor.
Hoi Sterre,
Ik loop tegen hetzelfde symptoom aan, vooral in werksituaties. Er blijken bij mij allerlei verschillende overtuigingen onder te liggen, die met het thema van deze blog te maken hebben. Misschien zit er wat herkenbaars bij, en misschien ook helemaal niet ?
Dit is een samenvatting: Mijn inspiratie en initiatief komt niet tot bloei doordat het klem zit tussen vooral deze twee overtuigingen:
A: Ik moet meedoen. B: Ik mag niet meedoen.
In A zie ik terug dat school (en nu dus werk) een moeilijke maar verplichte vorm was, waar wel zingeving te vinden is: meebouwen aan de (betere) gedeelde wereld, en alle voldoening, (zelf)respect en ‘onafhankelijkheid’ etc. die daaruit volgt. Zowel móeten als heel hard wíllen meedoen speelt mee, en ik herkende eerst alleen mijn wíllen terwijl móeten het moeilijk kan maken.
In B zie ik de bekende sociale wonde terug, ontstaan uit mismatch, miscommunicatie, misvatting, etc.
De combinatie van A en B levert een sterke drang op, die toch zijn weg naar buiten niet soepel vindt.
Dit reikt je nog geen goede manier aan om ermee om te gaan, maar ik merk zelf dat een groeiend bewustzijn hiervan me helpt, om de ervaren drang vanbinnen in betere banen te leiden, en steeds meer (eerst kleine) initiatieven in de buitenwereld te zetten. En dan zonder alles wat bij dat initiatief komt kijken, alleen te moeten oplossen…
Succes!
Volgens u kunnen hoogbegaafden nooit fouten maken? Weet u wel wat hoogbegaafd wil zeggen? En als u een probleem hebt met dt-fouten dan heb je nog heel wat ‘innerlijk werk’ te doen.
Ik ben gestart op de MAVO… en werd daar enorm gepest.
Ik begreep niet wat er lollig was aan het treiteren van leraren, waarom het stoer was om te roken en ik werd een ‘stuud’ genoemd. Terwijl ik nooit studeerde… Ik begreep niet waarom mensen zo onaardig waren en ik was zelf altijd goudeerlijk… En kon niet goed meedoen met ‘koetjes-en-kalfjes’-geklets…
Ik viel nogal ‘buiten de toon’ om maar zo te zeggen.
Op het VWO viel ik juist weer een beetje uit de toon omdat ik te ‘gezellig’ was. Te weinig een ‘stuud’… Haha, het is ook niet snel goed.
Pas door te lezen over HSP en HB ben k veel beter gaan begrijpen waarom ik in de ene groep wel pas en in de andere groep totaal niet.
In plaats van me steeds aan te passen aan een groep, pas ik de groep waarin ik me begeef tegenwoordig aan aan mezelf.
Het maakt de ‘vijver’ wat kleiner, maar ik kan inmiddels wel gewoon mijn beetje gekke zelf zijn.
Fijn Saskia dat je jezelf kunt zijn bij deze kleinere groep. Het belagrijkste is dat je mensen hebt in je omgeving die van jouw houden om wie jij echt bent!
Alweer heel herkenbaar, de mismatch. Ik denk dat alle problemen in beginsel communicatieproblemen zijn…..
Het lastige is dat ik precies analyseer wat ik zie en aanvoel wat ik anders of beter zou kunnen doen in de communicatie. In elk geval achteraf. Dus bij voorbaat de ander gelijk geef als hij een grens trekt of vraagt of ik rekening met hem wil houden.
Het is lastig als mensen eisen ipv vragen.
Het is vaak lastig om daarna begrip voor mijn grens en/of te krijgen. Voor veel mensen telt alleen hun waarheid.
Het op andermans bord leggen is voor de meeste mensen gemakkelijker dan te reflecteren op zichzelf.
Ik snap dat zij mij en mijn gedrag lastig vinden. Zij begrijpen veel minder dat ze zelf ook aanleiding zijn en hun gedrag voor mij net zo lastig is. Doen dus of vooral ik verantwoordelijk ben voor het communicatieprobleem.
Precies dit!
Ik voel me soms de Engelsman in New York of de niet-roker tussen de rokers. Jarenlang was ik gefrustreerd over gebrek aan empathie, ik vond dat ik daar recht op had. Ik twijfelde aan mijzelf en dacht dat het aan mij lag, dat ik “de mensheid” niet snapte. Inmiddels zie ik het als een verlies wat ik moet nemen. En ik zie het als winst en een kadootje als ik een gelijkgestemde tref of iemand die tenminste empathisch contact maakt.
De boekjes “Waarom doe je nou niet gewoon wat ik zeg” over het verschil tussen sympathie en empathie in de hulpverlening, en “Gnosis en gnostiek” over levenshouding en je verhouden tot de ander hebben mij wel geholpen om het onvermogen tot empathie van de ander begrijpen en daardoor beter te verdragen.
Door het vele reizen heb ik gemerkt dat sociaal zijn erg subjectief en een rekbaar begrip is.
Zeker in bepaald soort landen heb je gewoon veel sneller een praatje, tonen mensen interesse, nemen initiatief en nemen je ook gewoon zo hoe je bent.
In Nederland maar zelfs in de Nederlandse taal, heb ik sociale praatjes altijd awkward gevonden.
Net als veel andere mensen (in de comments hier) op die manier sociaal ook vaak ongemakkelijk gevoelt.
Dat had meer altijd met de verwachtingen te maken. Vooral de veroordelingen/”meningen ” die men te pas en te onpas zomaar even naar buiten gooit.
Er zijn andere culturen waar mensen elkaar veel beter accepteren en respecteren.
Ik vind het vooral indrukwekkend om de verhalen van mensen te lezen bij deze blogs. Niet alleen zoveel herkenbare verhalen, maar ook veel respect en bewondering hoe bepaalde mensen zich door het leven vechten.
Iets waar deze mensen behoorlijk trots op mogen zijn!!!
Beste P MUIS,
Dat erken ik ook.
Het pseudo sociale (waar men ook nog in gelooft), de missende verfijning in alles…..dat zich dan wel richting zuiden van NL langzaam op gaat lossen …..maar ook het niet extravert mogen zijn, het GEWOON MOETEN DOEN, De Kerk in het Dorp laten, plus dat men in NL ook nog heel erg trots erop dat we ‘ zo heerlijk nuchter’ zijn. Dat zie en lees ik veel te vaak in interviews met bekende Nederlanders. Wat zijn we toch nuchter gebleven! Zo nuchter! Wat geweldig nuchter!! ???☹️
Ik ervaar, terwijl ik absoluut geen zwever ben, deze zo normale nuchterheid als ingehouden en gecalviniseerd.
Zo nuchter te zijn betekend ‘normaal doen’ en ‘gewoon zijn’ je ‘gewoon’ uiten is ook op je expressieve & creative rem staan.
Niet echt iets om trots op te zijn maar eerder een vreselijk gemis dat je nog beter ziet – als je veel gaat reizen of in het buitenland woonde.
Beste groet,
Iris Pia Heneka
Ik lees je blogs en er komt zoveel boven…of het verband met het onderwerp er is…daar denk ik niet over na…
Heb net een autobiografisch boekje gelezen van een lagere school-tijdgenoot. Interessant, herkenning?
Alles herkenbaar, maar hij was duidelijk verbonden met de buurtkinderen, met zijn familie.
Ik heb het gevoel dat ik er ook wel wás, maar alles vanachter een glazen wand beleefde. Echt opgenomen zijn in het leven, méédoen, zo voelde het niet.
Ik was anders. Voelde me anders.
“Wat een vréémd kind ben jij”, zei een onderwijzer tegen mij, toen ik volop in mijn fantasiewereldje aan het spelen was, en tegen haar aanbotste. Dat gaf me een “koude douche” en dat staat in mijn geheugen gegrift. Dat soort opmerkingen kreeg ik vaker van volwassenen. Veel onbegrip. Ik deed zo mijn best. Zag niemand dat dan?
Ook positievere reacties: Een aai over mijn bol van een onderwijzer die ik erg aardig vond, “jaja, het valt niet mee hè”, en ik voelde me gelijk zo begrepen door hem! Was hij misschien ook op mijn golflengte? Als een leraar me erkende op de middelbare school was ik gelijk straalverliefd op hem. Zo miste ik dat vertrouwen en begrip. Zo eenzaam was ik en had ik dat nodig.
Mijn rechtvaardigheidsgevoel was zo sterk, mijn sociale vaardigheid ook, dat ik een meisje, een ondeugende doerak uit mijn lagere school klas, deed terugkeren naar het winkeltje waar ze een rol drop had gejat, om hem terug te leggen…
Nu nog steeds ben ik te veel aan het pleasen, (heeft te maken met het HSP deel in mij) en speel ik de rol van het gelukkige mens.
Maar mijn blauwdruk wordt duidelijker. Er is nog een lange weg te gaan. Maar ik zal..ik ZAL…hem boven water krijgen!!
En dan ben ik echt het gelukkige mens dat ik mijn hele leven (66 jaar dus) al speel. Voorzover een mens echt gelukkig kan zijn. Maar echt jezelf zijn, dat komt aardig dichtbij.
Dat gevoel achter een glazen wand te zitten , heet depersonalisatie. Zelf heb ik daar heel veel last van en het heeft alles te maken met hooggevoeligheid en traumatische gebeurtenissen, ook kan dit komen door een depressie en of angststoornis.
Precies wat je beschrijft, ooit zat ik bij mijn zus op verjaardag zegt ze doodleuk tegen haar vriendinnen “mijn zusje praat nooit”. Met mijn zus en haar vriendinnen kan ik ook niet praten, maar zulke opmerkingen maakten mij wel onzeker. Het gaf mij dan het gevoel alsof er iets mis met mij is. Als ik zie hoe makkelijk anderen plezier hebben om dingen waarvan ik moet zuchten, zoals kletsen over mekaar. Ik heb me vaak heel eenzaam en moedeloos gevoeld. Het kwam helemaal niet in mij op dat ik misschien gewoon niet tussen het juiste gezelschap zou zitten. Omdat ik graag alleen speelde is sociaal gedrag nooit helemaal goed uit de verf gekomen. Wel verbazingwekkend dat ik bij sommige mensen wel helemaal open en een flapuit kan zijn. Bij mij zit het hem niet zozeer in gesprekstof waarin ik een klick mis (want mijn interesses zijn best breed en ik vind meestal wel een match) maar meer in een soort van buikgevoel, ik doorzie de façades en ik weet meteen hoe oprecht iemand is. Van mensen met een goed ontwikkelde pedagogische aanpak maar met een onoprecht hart, word ik wantrouwig, ik klap dicht en krijg de zenuwen. Vroeger voelde ik me dan heel rot, nu ben ik veel liever en milder tegen mijzelf en vind die dingen niet meer zo erg.
Wel herkenbaar. Het is vaak helemaal connectie of helemaal niet. Dat geeft aan de ene kant veel voldoening maar aan de andere kant ook veel frustratie. Wel is het zo dat ik bij bepaalde mensen helemaal geen behoefte heb connectie. In een omgeving met dubbele agenda’s en roddel en achterklap haak ik af. Het beste contact heb ik met mensen die “afwijken” creatieve en ondernemende en open minded mensen vaak. Blijft een zoektocht.
Ik herken veel in wat er wordt geschreven. Wat ik nog niet gelezen heb is mijn onhandige app gedrag. Ik schrijf elke app een paar keer over, voel me daar echt heel onhandig in. Het voelt nooit spontaan, zoeken naar de juiste toon en woorden.
Na een leven in onbewustheid naar bewustheid, vroeger een huis vol met verjaardagen. Deze zin bv wilde ik weer weg halen. Ik laat hem staan ?. Maar ik leer mezelf steeds meer kennen, maar raak ook veel vrienden kwijt. Het past niet meer. Gescheiden inmiddels, maar vermaak me goed met mezelf, ik kan druk met niets zijn. Zelfs tijd tekort.
Druk met niets zijn, die zocht ik! Ik ben niet lui, ik weet alleen niet waar ik moet beginnen. Heerlijk, al die eye-openers hier!
Deze is inderdaad heel herkenbaar. Ik heb soms de indruk dat mensen mij niet horen. In mijn tienerjaren had ik wel een leuk kliekje op school. Maar ergens heb ik in die tijd mezelf aangeleerd om heel snel te praten om toch maar die belangrijke boodschap over te brengen. Mensen toonden geen interesse in mijn lange betogen, dus dat was een oplossing. Niet echt een goede, want dan had ik wel alles overgebracht, maar dan bekeken ze me of ik van een andere wereld kwam. Met het gevolg dat ik heel erg begon te twijfelen aan mijn communicatieskills en mij alsmaar meer in mezelf terug trok, niet meer alles zei. Ik aanhoorde lange betogen van anderen over niets interessants (voor mij), en misschien was dat wel zichtbaar (mijn gezichtsuitdrukking is vaak een spiegel van mijn gedachten blijkbaar) En waar ik voorheen een sterke drang voelde om ergens bij te willen horen, viel dat (in mijn dertigs) weg. Waardoor ik mij al serieus beter voelde in mijn vel en mij begon te amuseren in het leven. Maar ik was dus lang overtuigd dat ik introvert was, terwijl ik eigenlijk wel veel energie haalde uit samenwerken en discussiëren met gelijkgestemden. En zo’n persoonlijkheidstest later bleek ik eigenlijk extravert te zijn, en dat klopt ook meer voor mij. Maar het is dus echt te zien in welke omgeving, met welke mensen. Ondertussen heb ik enkel communicatie opleidingen achter de rug waardoor ik weer trager spreek en enkele trucs kreeg om de boodschap over te brengen. En eerlijk, ik kan ook genieten van een gesprek over koetjes en kalfjes, heeft mij toch ergens dat gevoel van erbij horen, maar dan toch liefst niet te lang ?
@Laura, ik had precies hetzelfde kunnen schrijven, zo herkenbaar! Rustig praten gaat mij meestal wel goed af nu, maar als ik ergens (erg) enthousiast over ben, praat ik toch weer snel (en inderdaad, sommigen verliezen mij dan omdat ze het niet bijhouden).
Ja dat heb ik ook. En ook dat ik soms popel om met bepaalde mensen van gedachten te wisselen over (soms controversiele) onderwerpen. Dan dénk ik dat ze het zouden begrijpen, maar naar wat proefballonnetjes denk ik.. laat maar.. dit wordt niets..
Hey of het nu hb is of iets anders, echt sociaal ben ik niet. Ik kan mijn vrienden op één hand tellen. De rest stelt mij erg teleur, keer op keer, altijd opnieuw. Als ik een nieuwe collega heb of zo, dan denk ik meestal “ misschien “, ik ben vriendelijk enz, praat gemakkelijk, maar toch klikt er altijd iets niet. Of men gaat weg met anderen en nodigt mij niet uit, waarom? Geen idee. Ik loop ook altijd te denken, “heb ik nu iets verkeerds gezegd? Iets te veel gezegd?” Ik kan nochtans wel over koetjes en kalfjes praten, daarentegen hou ik niet van de dingen waar de meesten van houden. Men zegt dat ik mij altijd uitgesloten voel. Buitenstaander? Dat zeker.
Severine, dat herken ik wel, maar wil volgens mij niet zeggen dat je niet sociaal bent. Ik vind mij zelf behoorlijk sociaal ;-).
Hoi,
Ik heb me vroeger een buitenbeentje gevoeld, als ik bij mensen op bezoek ging keek ik soms op een afstand naar mezelf. Het gaf me een stijf en onhandig gevoel. Ja, sociaal onhandig!
Nu ik 57 jaar ben en in psychotherapie ben gegaan ben ik meer in mijn lichaam ‘aangekomen’, voel me wat prettiger en kwam ik tot de ontdekking dat ik juist wel goed ben in sociale contacten. Mensen vinden me aardig, waarschijnlijk omdat ik mezelf beter begrijp en meer waardeer. Ik heb gevoel voor humor en ik ken gelukkig meer mensen met wie ik dat kan delen. Het is goed zoals ik ben.
Ken jij zo’n gevoel van ‘vervreemding’? En zo ja, wat doe je ertegen?
Groetjes, Heleen
ps Met vervreemding bedoel ik dat ‘op een afstand naar mezelf kijken’.
Ik voel me ook sociaal onhandig, dus dank, zoveel herkenning hier. Met een coach ben ik bezig geweest om mezelf beter te leren kennen, wat te accepteren en waar ik aan kan werken. Niet vaak gebeurt het dat ik iemand ontmoet op hetzelfde level. Maar als dat gebeurt, voel ik dat meteen. Dat is ontspannen.
Heel herkenbaar. Ik ben ook introvert, maar mijn sociale vaardigheden zijn wel prima, denk ik, al pas ik me te veel aan om geaccepteerd te worden. Dus het zou me goed doen om andere hb’ers te ontmoeten…. maar toch schrikt me dat af. Mijn petekind is hoogbegaafd en hij kan heel enthousiast over dingen vertellen die voor mij echt niet te begrijpen vallen. En dat vind ik zo… erg, vooral voor hem dan. We zijn echt op een verschillende manier hoogbegaafd: hij is een genie in wiskunde terwijl ik meer heb met taal, verbanden leggen en een heel hoog verbaal redeneervermogen heb. Dus ik denk niet dat andere hb’ers ontmoeten een magisch recept is, eerder een waardevolle aanvulling op een netwerk met mensen met wie je gemeenschappelijke interesses hebt.
De verschillen in karakters zijn tussen hoogbegaafden net zo groot als bij andere bevolkingsgroepen, zoals lager begaafden. Ik organiseerde laatst een strandwandeling voor hoogbegaafden. Daar kwam niemand op af, behalve iemand die op een afstand met een telelens foto’s stond te nemen…
Hahaha! Vincent: wat ontzettend grappig! Of is het ironisch..!?
Ik merk dat ik moeite doe om een aansluiting te vinden met mensen en dat het me ook veel energie kost om met mensen om te gaan. Ik wil graag aansluiten en aardig gevonden worden, het goed doen. Ik ben nu 48 en nog steeds op zoek naar mijn wereld, mensen bij wie ik me op m’n gemak voel en die ik begrijp en mij begrijpen. De momenten dat ik onbewust spontaan reageer op mensen zijn schaars. Dan schrik ik weleens, het ging spontaan denk ik dan, het kàn! Zonder na te denken…!
Dat vind ik heel herkenbaar. Die schaarse spontane momenten. Zo zijn ze natuurlijk wel extra bijzonder.
Ik heb geen last van problemen met sociale aansluiting, ik heb er gewoon niet zoveel behoefte aan. Dit had ik als kind en tiener ook al. Gelukkig werd ik geaccepteerd zoals ik was. Ik kon altijd aansluiten bij een groep/ had een groep om op terug te vallen, maar ik mocht ook alleen zijn. Ik kan wel makkelijk contacten maken met nieuwe mensen ( als ik daar zin aan heb?), maar heb niet vaak de behoefte om die contacten te onderhouden.
Wel merkte ik dat het niet de manier was waarop de meeste mensen contacten aangaan en dat kon mij wel onzeker maken. Nu, zo rond mijn vijftigste, trek ik me daar niet veel meer van aan. Ik ben wie ik ben en doe waar ik interesse in heb en ontmoet dan vanzelf wel weer mensen die daarbij passen. En alleen zijn (met mijn gezin) is altijd prima, mijn hoofd is altijd wel met iets bezig?. Ik verveel me nooit.
Zelf heb ik een tijd gedacht (en deels klopt dit misschien ook) dat ik introvert ben. Zo belande ik in het boek “Quiet”. Maar toch paste dit beeld mij niet. Ik beschik over vrij sterke sociale vaardigheden en mensen ervaren het contact met mij ook als prettig en vinden mij een sociaal persoon. Ik houd alleen niet van feestjes, groepsgesprekken en gesprekken over koetjes en kalfjes. Dat interesseert mij simpelweg niet wanneer enige diepgang en ruimte voor discussie ontbreekt. Daarnaast ervaar ik tijd alleen als helend en de beste manier om rustig na te kunnen denken.
Dus niet minder sociaal, maar op een andere manier. Wat sociaal is, is misschien ook maar een kwestie van perspectief?
Beste Maarten,
Een paar jaar geleden las ik over de introverte extravert, en ineens zag ik dat ik daar wel in paste: wel heel sociaal (en ook regelmatig best heel aanwezig), maar alsjeblieft niet op feestjes of in grote groepen. Prietpraat ben ik na 10 minuten ook helemaal klaar mee, er moet wel diepgang in gesprekken zitten, anders schakelt mijn brein snel uit.
Kortom: wel heel sociaal, maar alleen in kleine setting en met de nodige diepgang. Het verklaarde voor mij dat anderen me vaak als extravert zagen en ik me in grotere (meer dan 4 a 5) vaak introvert voel. Ik heb genoeg rust en ruimte nodig om ook plezier te hebben in mijn (toch sterk ontwikkelde) sociale deel.
Groet, Hilde
“Als ouder doe je er goed aan om te faciliteren dat jouw zoon of dochter in aanraking komt met mede hoogbegaafden. Je zult merken dat enerzijds je kind gaat opbloeien en anderzijds dat eventuele sociale problemen minder gaan worden. ”
Dat is precies wat mijn vrouw en ik ongedwongen doen, maar onze dochter van 11 weigert dat dus keihard. Zij begrijpt niet dat zij dat nodig heeft, en wij blijkbaar niet waar de angel nu echt zit, want haar echte emotie zit verstopt achter frustratie en boosheid en zij weigert meestal de echte oorzaak aan te geven. Hopelijk gaat dat volgend jaar op de middelbare school veranderen, omdat ze daar meer op een gelijkgestemd niveau komt te zitten.
Zo herkenbaar dit! Ik had als kind ook heel andere interesses dan mijn klasgenoten, maakte me al druk over de ontwikkelingslanden en zo. Pas op het VWO vond ik mensen waarmee ik wat meer aansluiting had. Omdat ik (waarschijnlijk) ook ADD heb, zat ik als kind ook veel weg te dromen in de klas omdat ik me doodverveelde. Ik heb ook weinig herinneringen aan mijn basisschooltijd, behalve het gevoel van eenzaamheid. Inmiddels heb ik genoeg vriendschappen, maar ik merk dat ik me zelfs in een groepje vriendinnen gauw een buitenstaander voel.
Hier ook altijd al een soort van buitenbeentje geweest en ook een stempel (waarschijnlijk) add. Hb is niet ter sprake geweest tijdens gesprek hulpverlener ggz, ik vind dat zelf ook eerlijk gezegd nog wel een beetje een taboe dus begin daar zelf ook niet snel over. Wel sinds een paar jaar aan de ritalin wat de ene keer beter werkt dan de andere keer. Wel krijg ik steeds meer twijfels over of add niet gewoon een gevalletje hb is zonder de juiste handvaten te hebben. De eigenschappen die bij beide horen herken ik me volledig in maar het lijkt beide wel heel erg op elkaar vind ik. In de klas vroeger ook een dromer, niet omdat ik de stof te makkelijk vond maar omdat het me totaal niet interesseerde. Een hoge score op de sito vroeger (vwo) en nu werken in de bouw ? wel gelukkig een leuke (geen grote) vriendenkring
Ik zeg over mezelf dat ik introvert maar sociaal sterk ben ?
Het hangt echt van de omgeving af hoeveel ik laat horen van mezelf. Mensen die mij niet kunnen lezen bestempelen me weleens als ‘eng’, ‘lastig’, moeilijk te doorgronden (doorgaans mensen met sterke autoritaire kenmerken), maar inmiddels weet ik dat dit komt omdat we wederzijds bij elkaar in de allergie zitten.
Maar in 95% van de gevallen word ik als sociaal sterk gezien, meer omdat ik altijd raakvlakken met anderen zie, ook wanneer mensen niets zeggen. Misschien wel omdat ik ook de kracht van “niets zeggen” ken.
Wat betreft werkomgeving heb ik voldoende uitdaging en afwisseling. Ik ervaar regelmatig een goede match. Waar ik tegenaanloop is dat mijn ideeën over iets wat ik wil of kan ontwikkelen altijd maar blijven komen. En daar is vaak geen tijd voor ivm werkzaamheden die voor gaan of mijn gezin waar ik veel tijd in investeer.
Ik voel dan ook snel dat ik tekortschiet want het uitwerken van de ideeen in de praktijk is tijdrovender dan ik van tevoren inschat…
En wat ik daarbij vaak merk is dat ik spanning voel om mijn ideeen in te brengen omdat ik vroeger vaak die mismatch heb ervaren. Iemand goede ideeen om daarmee om te gaan?
Ik ben (als remedial teacher) voor mezelf begonnen en nu kan ik alle ideeën (onder andere op gebied van leermiddelen en leerspellen) uitvoeren. Niemand vertelt mij meer waar ik mijn tijd aan moet besteden. Ik kan het iedereen aanraden:)
Hallo Sterre,
Herkenbaar. blijf vooral geloven in je eigen ideeën en zet we in werking. Het helpt mij vaak om klein te beginnen. Je ziet dan vanzelf wel of het groeit en iets wordt. Hou er ook rekening mee dat je de tijd vooruit bent en je idee pas veel later door anderen wordt “begrepen” en op waarde geschat. Ik hou er nu rekening mee dat ingebrachte ideeën maanden tot jaren nodig hebben voordat anderen er in meegaan. Alleen al dit te weten geeft rust.
Ik zou daar nooit het geduld voor hebben.
je ideeen kun je natuurlijk altijd uitwerken op papier, ik zet nl al mij hersenspinsels altijd gelijk op papier of als notitie in mijn telefoon, welke ik dan later kan uitbreiden, proffesoinaliseren, omzetten naar wordt plaatjes erbij kosten erbij(als je wat gaat bouwen dan) maar iig op die manier.
De beslommeringen zorgen ervoor dat je die hersenspinsels je hoofd steeds voller maken. wat is er nou lekkerder dan een uitgedacht idee, los van de uitvoering. Ook in mijn hoofd hoopte dat vroeger op, nu schrijf ik alles direct op. Even lozen, even leegmaken.
En ik vindt het heerlijk om in “de zone” te zitten.
Je hebt een idee en dan ga je aan jezelf vragen : als dit , als dat etc wat moet de uitkomst zijn… persoonlijk vindt ik dat soort dingen het leuks en vooral als je dat voor je werk mag doen..
want daarna (ook al is het niet gemaakt/geproduceerd) in je hoofd is het al voor 80% af.
Als hoogfunctionerende Asperger heb ik wel veel moeite met sociale contacten. In de loop der jaren heb ik leren compenseren op een cognitieve manier. Gebrek aan EQ compenseren met behulp van een hoog IQ.
Dit maakt omgang met anderen doodvermoeiend, mijn hoofd staat altijd volgas áán.
Heel herkenbaar. Als kind voelde ik me vaak een vreemde eend in de bijt: leeftijdsgenoten begrepen mij waarschijnlijk niet en ik begreep hen niet, waardoor ik mij vaak eenzaam heb gevoeld. Hoewel ik inmiddels echt wel sociaal vaardig ben en ook genoeg contacten heb, kan ik me toch regelmatig anders voelen. Ik merk dat ik vaak niet het achterste van mijn tong laat zien als ik dingen anders zie of doorzie, omdat ik niet altijd als eigenwijs of een wijsneus wil overkomen. Gelukkig heb ik een diepgaand contact met mijn zus, ook hoogbegaafd, en een speciale band met mijn hoogbegaafde zoon. Wij begrijpen elkaar en voelen elkaar aan.
Het vervelende is dat wij niet op een planeet geboren zijn waar alleen maar hoogbegaafden wonen en dat er verwacht wordt dat we ons aanpassen. Dat kost natuurlijk erg veel energie… Energie die ten koste gaat van ontwikkeling…
Heel herkenbaar!!!! Ik zit te vaak in omgevingen waar ik in een mismatch zit. Hierdoor ging ik al aan mezelf twijfelen. Ik moet vaak zo enorm veel stappen terug doen….kost me heel vaak heel veel energie. Ik voel me ook vaak onbegrepen. Vroeger dachten mensen dat ik erg dom was…maar ben woord en cijferblind…pas toen ik die cito toets maakte schrokken ze zich rot van de uitslag.
Omdat ik eerlijk ben, denken mensen ook vaak dat ik dom ben, omdat onze maatschappij op leugens rust…
Goed stuk, dankjewel. Van deze misvatting heb ik als moeder van een hb-zoon al sinds de peuterspeelzaal last gehad. Mij werd als moeder verweten dat ik onterecht (al) bordspellen met mn zoontje van 2,5 speelde en dat hij al kon lezen. Ik, slechte moeder, zorgde voor de slechte aansluiting met de leeftijdsgenootjes. Op de basisschool (wel Dalton onderwijs) hadden we 1 jaar zelfs een leerkracht die mijn bijdehante hb zoon graag ‘en public’ te kakken zetten. Hij vond van niet natuurlijk.
Op de middelbare school vond de rectrix mij letterlijk een slechte moeder omdat ik ‘meeging in het (spijbel) gedrag’ van mijn zoon. Mijn zoon vond namelijk dat hij thuis op z’n computer meer leerde dan destijds de verplichte ‘ophok-uren’ (om aan een minimum aantal schooluren te komen) waarbij alleen maar thee gedronken werd. Gelukkig vonden z’n klasgenoten juist dat ze zo fijn met hem konden praten. Niks geen sociale onhandigheid, hij kon juist waardevolle gesprekken voeren.
Het meest kwetsend vond ik dus de (ver-) oordelen van leerkrachten met misvattingen over hb.
Meer dan herkenbaar, maar toch een beetje anders. Mijn zoon had een hekel aan bewegen, lagereschoolleeftijd, zat liever met zijn koppie in de computer dan ergens anders. Hem wel overal mee naar toe gesleept, bos, strand, stad, heel lang in buggy-kinderzitje fiets. Groep 7 plusklas door/voor hem opgezet, vervangen Door meelopen met een 5 de klasser gymnasium (wiskunde). Terwijl ze in groep 1-2 mij adviseerden hem nog een jaar kleuteren te gunnen…
Naar gymnasium toe hem verplicht zijn eigen benen te gebruiken, meteen de eerste keer aanrijding met scooter…..
Halverwege de eerste doorgegaan in tweede en vrijstelling wiskundelessen.
In groep 8 vanwege broekplassen-weigering om naar de wc te gaan bij het riagg te horen gekregen over asperger-spectrum.
4 de klas begon het structureel spijbelen en bedliggen.
Als brugman gepraat om hem buiten het ‘hulpverleners’circuit te houden. Hij kreeg ruimte om zijn eigen rooster samen te stellen, wiskunde was al binnen via staatsexamen. 8. Stelde rooster samen, 2 jaren lang en hield zich er nooit aan.
Ten lange leste hemel en aarde bewogen om hem te motiveren eindexamen te doen wat wonder boven wonder weliswaar te laat lukte. Kreeg de gelegenheid 1 week van te voren alles in te halen om mee te mogen doen.
Gelukt, geslaagd, naderhand nog een profielwerkstuk in elkaar geflanst, wiskunde overgedaan een TIEN. Die had hij nodig om dubbelstudie natuur-/wiskunde te mogen doen.
Delft.
Inmiddels is hij 21, heeft structureel spijbelgedrag vanaf eerste dag weer opgepakt, natuurkunde mocht niet meer, heeft nog niet eens bachelor wiskunde.
Geen vrienden. Woont inmiddels op kamers, voordeel dat hij naar buiten moet. ( thuis bleef hij weken aaneen binnen op zijn kamer)
Hartstikke leuke jongen, zusje is zijn maatje, maar heeft eigen sociaal leventje. Humor!!!
Vriend gezocht voor hem.
Gaat hem niet lukken.
Moet gekoppeld worden.
Geen idee of dat gaat werken maar wil echt serieus poging wagen.
de veroordeling komt natuurlijk voort uit hun misbegrip. maar dat zal je al lang helder zijn.
wij hebben soortgelijke dingen meegemaakt met onze jongste. maakte hem hoogst ongelukkig. gelukkig door goed vriendencontact op middelbare school weggesleten, op wat (onnodige) lichte onzekerheid na. onze oudste had ietwat gelijke ervaringen, maar had er minder last van omdat mijn vrouw het uitstekend opving. ze werden allebei gepest.
En dán te bedenken dat ze een pedagogische opleiding hebben gevolgd…! Echt schandalig.
Dat is juist de misvatting alsof ze daarna altijd verantwoord bezig zijn, het zijn vermomde narcisten, dit altijd hun straatje schoon vegen.
pochen en lekker meepraten met de volwassenen, maar achter je rug al die kinderen uitkafferen en de laatste tijd met die digitale scholing vinden ze het volgens mij heerlijk om dat vinkje achter iemands naam te zetten wanneer iemand niet oplet, nou ik moest vroeger wel eens 3x aangesproken worden, als ik weer aan het dagdromen of tekenen was.
Zo interessant dit te weten, dank je wel!
Yep weer enorme herkenning ook bij mijn kinderen, die konden op een volstrand met kinderen er gewoon voor kiezen om alleen te spelen of met mij….omdat er niets passend’s bij zat….hetzelfde op school.
Ik moet altijd een nuttig gesprek kunnen voeren anders houd ik liever mijn mond. Bla bla praatjes over koetjes en kalfjes is niks voor mij!
Ik ben een sociale duizendpoot geworden die de acties van de mensen feilloos kan voorspellen na lange kijkstudies als er niets te praten viel.
precies zo
idem
🙂 “Ik ben een sociale duizendpoot geworden die de acties van de mensen feilloos kan voorspellen na lange kijkstudies als er niets te praten viel.” Zeer herkenbaar
Hoe kom ik in contact met gelijkgestemden
goeie vraag
Door ze op te zoeken. Zoek mensen met dezelfde hobby of interesse. Wordt lid van mensa of andere verenigingen met hoogbegaafden.
Hangt af van je belangstelling, maar probeer het via je interessegebied. Bijvoorbeeld in musea vind je kunstliefhebbers, bij concerten muziekliefhebbers, bij ecologische clubs vind je biologie-geïnteresseerden. Desnoods ga je weer studeren om ze tegen te komen. Niet iedereen in een museum is hb, maar er lopen er altijd wel een paar rond is mijn ervaring.
Je kunt ook eens deelnemen aan IHBV-cafés.
@marjo. Dat vroeg ik me dus ook af?. Ik zit nu al enkele maanden mee in het Insight traject en nog steeds blijft dat stemmetje in mijn hoofd zeggen dat ik niet sociaal ben.. bij deze dus hoi Marjo.
Hallo Marjo, je herkent ze wel als je er mee omgaat. Als het niet match: het ligt niet aan jou maar aan het ontbreken na de match. Als de match er wel is voelt dat als herkenning. zoiets als het lezen van deze blogs 😉
Pats! Alweer thuiskomen dit! Ja ik voelde me sociaal onhandig als kind maar heb me inmiddels ontwikkeld tot een sociaal duizendpoot. Het blijft wel een rol die je speelt. Mooie is wanneer je je wél in een soortgelijke omgeving bevindt (hier kun je voor kiezen, soortgelijken om je heen verzamelen) weet je het meteen. Dank je Adrienne.
Dank voor dit verhaal, je slaat de spijker exact op de kop!
Sinds enkele maanden ben ik er achter dat ik hb-er ben en dat was eerlijk gezegd best wel ff een shock en direct daarmee ook heel veel herkenning.
Ik hou op internet veel sites oven hb in de gaten, dat geeft me op de een of andere reden rust en herkenning. Het lijkt of ik nu tegen de dingen aan ga lopen waar ik altijd omheen ben gelopen. Is nu ff een rollercoaster, maar dat zal ook wel weer wat rustiger worden denk ik.
Groet,
Kasper
Wauw, wat fijn om dit te lezen Kasper, ik heb precies hetzelfde en ben sinds kort ook het doolhof ingestapt. Sommige dingen kregen direct een plekje, andere dingen begin ik nu langzaamaan te begrijpen.