Voor mij was het destijds een belangrijk inzicht dat niet alles perfect is en hoeft te zijn. Nu ik het zo schrijf, voelt het als een open deur. Maar ik heb er nog een behoorlijke tijd overgedaan om echt te begrijpen wat dit betekent. Tegen anderen kon ik het makkelijk zeggen, alleen voor mezelf hanteerde ik toch echt andere regels.
Ik kon het aan mezelf niet verkopen om iets voor 90% te doen. Vooral omdat ik al voor me zag hoe het zou zijn op 100%. En als ik dat zo zag, waarom zou ik het dan niet doen? Bij mij was het dan ook alles of niets. Of ik ga vol gas, of ik begin er niet aan. De mentaliteit om altijd je A-game te brengen, is weliswaar een mentaliteit die mij ver heeft gebracht in het leven, maar voornamelijk omdat ik er een nuance in heb aangebracht.
Weten wat belangrijk is
Eén van de gaven van hoogbegaafdheid is dat je goed kunt bedenken en voor je kunt zien hoe de ideale uitkomst kan zijn. Maar dat maakt nog geen verplichting om die uitkomst daadwerkelijk te bereiken. Ik zeg vaak tegen mensen (en ook regelmatig nog tegen mezelf) ‘just because you can, doesn’t mean you have to”. Wanneer ik HB’ers spreek die echt last hebben van perfectionisme, dan spelen er meestal een aantal zaken. Enerzijds onduidelijkheid over wat de echt belangrijke dingen zijn en welke dingen gewoon gedaan moeten worden. En anderzijds een bepaalde angst voor de mogelijke gevolgen.
Weet om te beginnen, dat het werkelijk onmogelijk is om alles wat je doet perfect te doen. Al is het maar omdat perfectie voor iedereen weer net iets anders is. Bovendien heb je heel praktisch gezien ook helemaal niet de tijd om alles perfect te doen. Perfectionisme is namelijk een tijdrovende bezigheid. Daarom is het nodig om voordat je ergens aan begint eerst te bepalen wat de waarde is van deze bezigheid en de uitkomst daarvan. Hoe groot is de impact ervan op je werk? Of op je leven en op de relaties met anderen? Zo voorkom je dat je jezelf verliest in het perfect willen maken van een voorstel over de inhoud van de keukenkastjes op je werk. Of in een eerste plan wat vervolgens nog door tien andere collega’s op de schop wordt gegooid of aangevuld.
Realiseer je dat niet alles wat je doet belangrijk genoeg is voor jou om jouw kostbare tijd te besteden in het perfect maken ervan. Soms is iets goed genoeg als je het gewoon goed doet. Onderschat bovendien niet dat jouw goed in de ogen van anderen vaak genoeg ook al als “perfect” gezien kan worden.
Wat gebeurt er als het niet perfect is?
Een tweede veelvoorkomende reden van het streven naar perfectie, is de angst voor eventuele gevolgen. In mijn geval was dat bijvoorbeeld dat mensen dan zouden zien dat ik niet perfect was gecombineerd met de overtuiging dat ik dat wel moest zijn (zie ook vorige blog). Daarom is het goed om voor jezelf eens te onderzoeken waarom het zo belangrijk voor je is dat iets perfect is. Wat levert het je op? Wat gebeurt er als je iets niet perfect doet, en is dat eigenlijk wel zo erg? Of is het vooral iets wat je in je eigen hoofd heel groot hebt gemaakt? Neem regelmatig voor jezelf de tijd om hier eens bewust bij stil te staan.
Wat kun je doen?
Maak de balans op, wat kost perfectionisme jou? Aan tijd en energie? En wat levert het je op? Kijk vervolgens of je het op een andere manier kunt realiseren en wat het je oplevert.
Weet dat tijd jouw meest kostbare bezit is. En dat je dus bij alles wat je doet helder moet hebben of en hoe het bijdraagt aan wat voor jou belangrijk is in je werk en in je leven. Hoe het bijdraagt aan jouw blauwdruk. Pas als je op basis daarvan gaat kijken, kun je ook gaan zien wanneer het belangrijk is dat iets simpelweg gedaan is en wanneer het belangrijk is dat je dat extra stapje zet.
Herken je dit? Streef jij ook naar perfectie bij dingen waar het eigenlijk niet voor nodig is? Laat me weten onder de blog
Comments 14
Heel herkenbaar, leuk om iets helemaal te snappen en helemaal goed te doen. Kost wel te veel tijd. Ik word er op aangesproken dat mijn werktempo te laag ligt, dat ik “dus” niet alle ballen tegelijkertijd hoog kan houden. Ik doe zaken nu minder perfect, maar moet erover nadenken hoe ik het goed genoeg doe, wanneer ik die punt kan zetten. Ik kreeg feedback dat ik het minder zwaar op mag vatten, me niet overal zo verantwoordelijk hoef te voelen. Me vooral ook niet beter dan mijn collega’s te voelen. Ik geef nu aan dat ook ik (zelfs ik met knipoog) niet perfect ben. Dat geeft me wat rust, ontspanning en energie.
Héél erg bedankt voor deze (en vorige blogs). Inderdaad zeer herkenbaar, en ook een aandachtspunt dat ik van me zelf weet. Maar dat is het hem juist: ik blijf maar met mijn hoofd tegen de muur bonken (figuurlijk, natuurlijk!), omdat het me maar niet lukt om “minder mijn best te doen”. Ik doe zó hard mijn best om het minder goed te doen, dat ik ook daar té perfectionistisch in ben. En dan is het weer een grote teleurstelling als het me wéér niet lukt om het eens wat minder goed te doen.
Nog steeds zoekende dus, maar je stukje tekst plaatst het in een ander perspectief: meer advies vanuit begrip en hoe het wél kan, i.p.v. dat herhaaldelijk irritante, maar goedbedoelde, advies van mensen die juist zeggen hoe het níet moet. Ik blijf aan mezelf werken om zo beste uit mezelf te halen, en hiermee bedoel ik ook om méér te bereiken i.t.t. enkel het béste te presteren. Top tips, kan ik echt wat mee!
Het fijne van het niet tot in de perfectie uitvoeren van een taak, de 80/20 20/80 regel, is dat een 8 een prima resultaat is. Maar het kan nog fijner.
Als alleen een 10 halen je voldoening geeft, kun je alleen nog maar minder scoren. Een 9 is dan een teleurstelling. Als je voor die 8 gaat en dat altijd doet kun je zo af en toe eens een feestje vieren omdat je een 9, misschien wel een 10 hebt gehaald.
Ikzelf herken me volledig in de stelling, perfectionisme kost tijd en komt uit jezelf. Ik heb mijzelf aangeleerd dat ik grenzen stel aan energie die ik ergens in stop. Is mijn omgeving tevreden, super.
Helaas worstel ik nog met mijn eigen tevredenheid. Als ik zeker weet dat een perfecte oplossing werkelijk veel meer waarde toevoegt maar het lukt me niet om anderen dat te laten inzien, dan vind ik het nog steeds lastig om mijzelf daar overheen te zetten.
Ik heb het perfectionisme deels afgeleerd in de leidinggevende banen die ik heb gehad.
Je moet dan beslissingen nemen en zaken afleveren om vooruit te kunnen, zonder dat ze al perfect zijn, want dat kost te veel tijd en sta je (en iedereen die afhankelijk is van die beslissing of zaken) stil.
Toch ben ik vaak voor mezelf nog wel perfectionistisch, al weet ik wel meer en meer dat zilver ook goede genoeg is, het hoeft niet altijd goud te zijn.
Oh, heel herkenbaar. Ik schrijf vaak stukjes software. Dat moest van mezelf foutloos zijn, dus veel zelf testen en corrigeren.
De laatste tijd probeer ik fouten bewust toe te laten. Mijn omgeving gaat er nl van uit dat er fouten in de eerste versie s van software zitten. Dan hoef ik ook niet meteen foutloos op te leveren… …al voelt dat wel zo. En… door de programmeerfouten toe te laten, en af en toe te bespreken, komen soms nieuwe inzichten naar boven!! Dat is een hele ontdekking voor me geweest.
Tja ik ben helemaal geen perfectionist als het op materiele zaken aankomt…mijn vrouw klaagt altijd dat ik de zaken maar een beetje afknoei en ze heeft een beetje gelijk…een beetje omdat ze niet ziet wat ik zie : een fantastische nieuwe wereld als we alleen maar een beetje anders gaan denken…we deze wereld met zijn middeleeuwse religies inruilen voor een ander..gelukkig zijn de Griekse Goden terug…begrijpen jullie mij een beetje?
Iemand wees mij gelukkig eens op de (of ‘zijn’) 80/20 regel. De eerste 80% van een klus kost je 20% van je energie. De volgende 20% kost je 80% van je energie. Kijk dan eerst eens of dat de moeite loont.
Ik werkte toen nog op een kinderboerderij en als ik van de schapenkraal kwam, vond ik dat die ook echt schoon moest zijn. Maar krijg dat maar eens voor elkaar met 8 poepende en piesende schapen om je heen die stro en hooi in de rondte blijven lopen. ????
Daarna nam ik me voor altijd 1 klein hoekje, waar de minste keutels lagen, gewoon helemaal over te slaan. En zo stonden de paar nieuwe keuteltjes in perspectief en was ik 2 keer zo snel klaar met amper verschil in effect. ????
100 % of er niet aan beginnen. Dat ben ik ten voeten uit. En daarom vaak toch in de rommel wat weer stress geeft. Meestal ook veel te laat eraan beginnen zodat ik altijd achter de feiten aanloop. De balans is nog ver te zoeken bij mij. Ik hou me zelf voor dat inzicht in jezelf en de problemen al het halve werk is maar ik ben wel bang dat je met de juiste inzichten oud kunt worden zonder dat het ooit lukt om dingen echt te veranderen. Ik hoop daarom ook hier een steuntje in de rug te hebben.
!
!
!
(Gelezen, begrepen, eens en/of goed)
{Hier op verschillende items zo kort mogelijk willen reageren}
Herkenbaar.
Gesteund?
Zeker herkenbaar Adrienne! Dat streven naar perfectie. Toevallig afgelopen week nog:
Ik was best een goed marathonloper (gestopt toen ik 40 werd, vond het mooi geweest). De laatste jaren ben ik op eigen houtje gaan zwemmen (alleen borstcrawl). Dat zwemmen gaat eigenlijk prima. Ik zwem toch redelijk met gemak een kleine 3 kilometer en volgens mij is de techniek aardig.
Tóch….heb ik een zwemtrainer benaderd. Omdat ik mijn zwemtechniek wil perfectioneren. Afgelopen donderdagavond spraken wij af. Een paar kleine aanpassingen moet ik proberen in te bouwen en dan wordt het NOG mooier en perfecter….
Na mijn studie (scheikunde) kocht ik een gitaar. Toen de leraar opperde dat ik eens moest proberen toelatingsexamen te doen aan het conservatorium, werd ik ook met gitaarspelen perfectionistisch…..Anderhalf jaar later (had slechts 2 jaar les gehad), werd ik aangenomen….
Waarom ik iets perfect wil leren komt omdat ik de ‘middelmatigheid’ niet interessant vind. Je leven lang ‘Kort Jakje’ spelen trok mij niet. Zo ook wil ik niet als een ‘dweil’ in het water liggen….
Ik denk inderdaad Wout Jan, dat ik het Pareto principe eens ga toepassen…. Misschien toch eens voor de 8 gaan in plaats van voor de 10…
Weer hartelijk dank Adrienne voor deze tekst!!
Groet René
Wat ik me bij René wel afvraag: als je er veel plezier aan beleeft om te zwemmen en te trainen naar en beter resultaat, maakt t niet uit of je t perfectie noemt of niet. Het wordt pas naar als de perfectie in de weg zit om er plezier aan te beleven. Of als t in de weg zit en je niet lekker op je werk voelt, doordat het niet goed genoeg lijkt, terwijl dat t wel is. Dus René, ga lekker door met prachtig gitaar spelen, super zwemmen….
Ik ben de laatste paar jaar de perfectie los aan t laten. In werk, muziek. En t levert me veel meer op. Ja ik maak meer fouten, maar wat Adrienne ook al schrijft: dan beoordelen de anderen het nog steeds als perfect. En t kost mij veel minder energie. Bijvoorbeeld iets klein om het als t te schijven en niet als ’t. En al die kleine dingetjes kunnen hard optellen. Laat staan als t ook lukt bij grotere zaken. En zeker in de muziek heb ik nu veel meer plezier. Op t werk is t nog steeds zoeken naar een juiste balans.
Het pareto principe helpt mij.
Met 20% van de energie bereik je 80% van het resultaat.
Op deze manier heb je dus de keuze, doe je 5 dingen tot een 8 (prima cijfer toch;)? Of 1x een 10?
Vijf sporten redelijk i.p.v.{ipv} een top.
Want voor wie toppresteer je eigenlijk (in) dit leven?
MvgJBT