Wat ik bij veel bedrijven het leukst vond, was meestal niet mijn eigen werk… Maar dat terzijde ;). Ik vond het vooral leuk als er crisis was. Als er vraagstukken waren die niet op te lossen leken. Als de afdeling ineens een piekmoment bereikte en iedereen hands on deck moest zijn. Als er brandjes waren. Want daar kon ik me dan helemaal in vastgrijpen en niet loslaten tot het gevaar geweken was. Tot alles weer bij het normale was. En dan, kon ik me weer gaan vervelen.
Aan de andere kant van die voorliefde, had ik echter ook een ontzettende hekel aan om steeds dezelfde soort brandjes te moeten blussen. Omdat ik het zo onnodig vond en daarmee dus een onnuttige besteding van mijn tijd. Veel liever zou ik een structurele oplossing vinden, om te voorkomen dat die brandjes de hele tijd zouden ontstaan. Als er dan niet naar mij geluisterd werd, ontstond er bij mij steeds meer frustratie. Maar ondertussen was ik het toch steeds weer aan het oplossen. Ik kon het namelijk ook niet loslaten of maar gewoon laten gebeuren.
Brandje hier, brandje daar en dan ook nog even je eigen werk
Wanneer je als HB’er met het zogenaamde vergrootglas loopt, zie je het meteen als er dingen niet goed gaan. En je ziet vaak ook de oplossing. Een mooie gave om te hebben. Maar in sommige gevallen is het ook een valkuil.
Als HB’er willen we het namelijk vaak goed doen, dus als er iets misgaat en wij hebben de mogelijkheden om het op te lossen, is het moeilijk om dat niet te doen. In een bedrijf waar veel brandjes te blussen zijn, kan het dan zomaar zijn dat je daardoor (bijna) niet meer aan je eigen werk toekomt. Dat je meer met de brandblusser onder de arm loopt dan dat je jouw eigen to-do lijst kunt afwerken.
Mensen weten je ook vaak te vinden als er iets geblust moet worden. En wanneer jij alles steeds oplost, is de noodzaak om een structurele oplossing te vinden weggenomen. Gevolg: frustratie en een overvloed aan werk. Vaak hoor ik HB’ers zeggen ‘ja maar als ik het niet doe, wie doet het dan?’ Er is maar 1 manier om daar achter te komen: door soms niet meteen alles te willen oplossen. Aangezien je als HB’er snel kunt schakelen, heb je dingen in je hoofd namelijk vaak al opgelost terwijl de mensen om je heen nog in de ‘ojee-stand staan’. Door dan meteen al de situatie op te lossen, ontneem je anderen ook de kans om te laten zien dat ze het zelf ook zouden kunnen oplossen. En als jij steeds alles oplost, zien leidinggevenden soms ook niet dat er structureel ergens iets niet goed zit. Dus door soms wat afstand te nemen, creëer je noodzaak bij anderen om het op te lossen waardoor jij je meer kunt richten op de andere dingen die je op je bordje hebt liggen.
Wat kun je doen?
Hoewel het heel verleidelijk is om alles wat je ziet op te lossen en om alles om je heen beter te maken, niet alles is van jou. Het is belangrijk dat je de vaardigheid ontwikkelt van weten wat voor jou prioriteit heeft en wat je beter aan een ander over kunt laten. Soms betekent dat dat dingen anders worden gedaan als dat jij het zou doen. Maar als jij je de hele dag over alles buigt en zorgen maakt, dan put je jezelf volledig uit. Daar heeft uiteindelijk ook niemand wat aan.
Kaart structurele problemen aan die steeds zorgen voor brandjes. In plaats van deze steeds snel op te lossen, is het nodig dat leidinggevenden of collega’s eerst zien dat het inderdaad speelt. Als jij voordat iemand het in de gaten heeft al de brandjes geblust hebt, dan gaat niemand denken dat er echt iets veranderd moet worden. Daarmee houd je de ongewenste situatie voor jezelf in stand.
Ik ben benieuwd. Ben jij te veel bezig met brandjes blussen? Laat me weten onder deze blog!
Comments 58
Dit is zo ongeveer wat mij duidelijk maakt dat ik een oog he b gehad als HB’er voor moeilijke relatie’s vooral in mijn dichtere omgeving. Ik ben snel afgeleid door de vibe / sfeer dat anderen in mijn buurt brengen en vaak te ‘lui’ of ‘laks’ (met iets minder mooie woorden uitgedrukt) om zelf mijn sfeer mijn ‘aanwezigheid bij te dragen.. Vaak laat ik de energie van anderen over mij komen of mij ‘vullen’ -wat ik een lastigere eigenschap vind. In andere gevallen heb ik zoveel energie dat ik de per son(en) die bij mij zijn uren aan het lijntje kan praten . . Praten leidt mij dus vaak af. Omdat ik dan niet veel kan doén tegelijkertijd. Mijn aandacht verdelen in sociaal contact vind ik heel boeiend ; soms zo weinig filter (ik ben ook hoogsensitief) dat ik plaatsen zoals een speelplaats of opvang (in een ver verleden) of plekken met activieiten voor grotere groepen zoals jeugdbeweging heel verwarrend en chaotisch konden overkomen en ik nu liever mijd . Dit vind ik wel nogal een storende beperking voor dingen die ik graag zou doen in mn leven (akabe – jeugdbewegging- werken met kinderen – of grotere evenementen zoals ‘gaan dansen’ of een soort ‘klimaatmars achtige ‘ organisatie. )
Ik zag die intermenselijke relatie’s in mijn omgeving zo fel dat ik er een ‘levensjeugdwerk’ heb van gemaakt of willen (?) maken dat mijn ouders bijeen bleven en een in een goede relatie zouden terechtkomen. Ik zag al heel jong dat er iets niet klopte en zei al van mijn 7-8-9 e levensjaar ‘het is een misverstand’ -helaas was mijn taal niet zo ontwikkeld ,misschien ook door hetgeen ik allemaal ontdek hoe ik in elkaar zit en wie ik ben.. Nu Zie ; helemaal niet zo abnormaal en onlogisch dat mijn jongere- en jeugdjaren moeilijk verliepen op sociaal vlak.
Ik voel wel dank dat ik dit nu allemaal beter kan plaatsen en ook leefbaarder maken ; mij zelf niet de schuld geven van hoe / wie ik was / hoe ik reageerde. En dat ik zowel mijn ouders als mij zelf (alsook de reacties van mijn jongere broer) beter kan plaatsen en in context van tijd en omgeving zien. Deze periode vormt dit wel een warme riem onder mn hart. Dat ik -en ‘wij’ ons mama – een zeer warme sociaal betrokken en enthousiaste vrouw- nu missen maakt deel uit van een grotere bewustijns-vorming in mij zelf en één die over heel de Aarde aan de gang is denk ik ..
Dus zo heeft het verlies van ons ma en een zorgende schone moeder een mooie waarde- betekenis gekregen deze periode 🙂
Een wat late reactie van mijn kant maar zeker herkenbaar. Organisatorisch is er binnen de organisatie waar ik werk nog heel veel te verbeteren. Op de één of andere manier loop ik altijd tegen dezelfde dingen aan. Het niet op orde hebben van dagprogramma’s, inwerk map, zorgplannen, signaleringsplannen en andere documenten die de cliënt dient te hebben. Al heel snel ben ik geneigd om mij hier vervolgens in vast te bijten om deze documenten zo snel mogelijk op orde te krijgen (en vervolgens ook zo te houden)! Vechten tegen de bierkaai vanwege te weinig tijd, te weinig vast personeel en trekken aan een dood paard. Heel frustrerend vind ik dit.
Binnenkort heb ik een gesprek met de regiomanager over deze onwerkbare situatie.
Zelf probeer ik zoveel mogelijk helder te krijgen waar mijn verantwoording ligt en waar die van de ander. Vervolgens laat ik de dingen daar waar ze daadwerkelijk horen. Met alle gevolgen van dien.
Author
Bedankt voor je reactie.
Bovenstaand verhaal is zo waar ook ik heb moeten leer en ben er nog steeds mee bezig om niet meteen elke brand te blussen. Moeilijk af te leren ?. Nu dat niet meer gebeurt komt er inderdaad goed inzicht in de structurele karakter van sommige incidenten. Dit draagt bij aan draagvlak voor het structureel oplossen van zaken. En wij als team functioneren hierdoor veel beter.
Author
Fijn dat je reageert.
Het is herkenbaar ja. En vaak frustrerend en vermoeiend. Voor m’n gevoel zie ik zoveel en kan ik maar weinig veranderen.. Maar ik leer er wel van en ben veel meer gaan delen met mijn leidinggevende die mijn werk erg prijst en hij zegt ook de laatste tijd..’Het moet niet in jouw kamertje blijven, deel het met je collega’s!’ maar met mijn functie zit ik ergens onderaan de ladder en toch zie en doe ik dingen die ver boven mijn functie uitstijgen en dan voel ik ook weer die onzekerheid of mensen daar ook serieus wat mee zullen doen… blijft lastig… !
Ja, dat herken ik. Ik doe ook veel meer en op hoger niveau dan waarop ik ben ingeschaald. Meestal sus ik dat met “je hebt toch leuk werk en leuke collega’s, en niet de eindverantwoordelijkheid”, maar het ergert me ook. En dan kost het energie. Maar ik vind het ook moeilijk te bepalen wat ik “later wil worden”, en dus een pad uit te zetten om het te veranderen. Geleidelijkheid past bij mij, maar ook dat houdt een keer op.
Author
Goed dat je het zo ziet Sanna.
Maar hoe krijg je leidinggevenden mee om een structurele oplossing door te voeren? Ontkenning is een soort van structureel, of zien ze het echt niet? Ik kan me dat dan echt niet voorstellen.
Nikki, sommige mensen zien het echt niet.
Inderdaad sommigen zien het echt niet! Of willen het niet (in)zien!
Wel heel lastig hoor om een stap terug te doen als men eenmaal gewend is dat je alles wel oplost en tientallen extra taken oppakt terwijl je al vol zit. Als je het loslaat, ben ik soms bang dat ze me niet meer waarderen, want men waardeert je juist omdat je zoveel extra doet en kunt en zo snel etc etc. Als ik het een tijdje wat rustiger aan doe, denken ze dat er iets mis met me is, dat ik het te rustig heb, en gaan ze vragen stellen of ik wel genoeg te doen heb, of ik me verveel etc. Terwijl ik dan eigenlijk eindelijk eens met mijn basis to do lijst bezig ben, waar ik door brandjes blussen en anderen helpen nooit aan toe kom. Dus die tegenstelling vind ik lastig, je krijgt promoties en salarisverhogingen omdat je zo ‘speciaal’ bent, maar als je voor je gezondheid denkt laat ik wat minder ‘speciaal’ doen, tja dan ben je ineens maar heel gewoon. Omdat ik er altijd wel goed voor beloond wordt heb ik ook het gevoel dat ik moet blijven presteren. Heeft iemand daar ook last van? Zelf zie je liever een beloning in oprecht begrip dan in salaris, complimenten etc. Zo ga ik altijd ten onder aan mijn eigen succes, en switch dan maar weer eens van baan. Dus ja, enorme valkuil!
Author
Fijn dat je reageert.
Zeer herkenbaar, exact dat is de reden geweest om te beginnen met een studie bedrijfskunde. Om ondernemers te kunnen gaan helpen met het blussen van brandjes en de kansen te zien die ze hebben. Inspelen op behoeften ipv oplossingen aanbieden waar (nog) niemand op zit te wachten. Blijft wel een (flinke) uitdaging om mijn tempo aan te passen aan dat van de klant.
Mooi om te lezen dat er ook veel anderen tegenaan lopen.
Author
Goed dat je het zo ziet.
Net hierdoor verzoop ik in mijn werk als leidinggevende. Steeds vonden m’n medewerkers dat ik het maar moest oplossen. Ik ben er zopas uit gestapt en een andere job in de organisatie waar ik bijna als hoofdtaak heb om problemen op te lossen naar geen leidinggevende meer zodat ik enkel de mijne en niet die van alle andere er bij moet nemen. Ik deed dat leidinggeven wel graag maar haalde mijn energie enkel uit de crisissen en de probleemsituaties en niet uit de dagelijkse routine…
Author
Bedankt voor je reactie, ik hoop dat je iets aan het blog hebt en dan vooral aan de tips onder wat je kunt doen.
Ik beschouw mezelf ook niet echt als HB (ik volg deze groep eerder omwille van mijn HB zoon) maar dit onderwerp is momenteel volledig van toepassing op mij. Ik zit momenteel ook op het randje van een Burn-Out door het altijd maar oplossen van BRANDEN veroorzaakt door anderen. Wanneer ik er mijn leidinggevende over aanspreek, lijkt het net of ik overdrijf. Oplevering moet volgende week gebeuren. Reeds maanden geleden aangekaart bij leidinggevende. In augustus persoon in kwestie nogmaals al op alle problemen gewezen en gevraagd alles op te lossen. Begin september was het nog erger. Vorige week een week thuis gezeten. Zat er volkomen door. Was volgens dokter nog beter week thuis gebleven, maar wilde bedrijf niet tot last zijn. Dus gaan werken. Tijdens mijn afwezigheid leidinggevende met collega in kwestie gezocht naar mogelijke fouten. Zij NIETS gevonden. Ik bij terugkeer alles grondig onderzocht en om te beginnen lijst van 20-tal fouten doorgemaild. Wat mij allerminst in dank is afgenomen. Heb integendeel nog eens extra de volle laag gekregen! Ik krijg nu nog eens de schuld er bovenop van alle problemen.
Zo herkenbaar. Hoe meer je doet, hoe meer ze va;jou verwachten. Waarschijnlijk dachten ze in jouw geval dat jij de problemen zou opgelost hebben i.p.v. ze gewoon op te lossen. Loslaten en naar je lichaam luisteren. Aan jezelf denken i.p.v. aan je werk!!!
Author
Bedankt voor je reactie, ik hoop dat je ondanks dat je zelf niet HB bent, ook iets aan het blog hebt en dat je iets kunt met de tips onder wat je kunt doen.
Dit is echt ’the story of my life’. Frustratie omdat ik blijkbaar de enige ben die het fout ziet gaan en nog erger, de enige die het ook maar iets interesseert! Pas nu ik weg ben bij een ex werkgever zegt de eigenaar nog wel eens ‘ik snap nu pas wat je al die tijd bedoelde’…
Author
Fijn dat je reageert.
Snap wel wat er bedoelt wordt, maar bij mij speelt er een stuk onzekerheid. Graag bevestiging willen hebben voordat ik verder mag. In een organisatie waar ontzettend vee politiek wordt bedreven en waar met tal van belangen rekening gehouden moet worden, wil je liever niet jezelf branden aan dingen waarvan men vindt: dat is jouw verantwoordelijkheid helemaal niet?!
Vaak is er geen ruimte voor andere, betere ideeën, ‘omdat ‘t nou eenmaal zo is’.
Denk dat ik tot een nieuwe inzicht ben gekomen. Misschien tijd om toch eens naar een klein bedrijfje te verhuizen waar dit soort dingen minder spelen.
Author
Goed om te horen Younes.
Hoi Younes,
Ik ben onlangs van mijn leidinggevende functie (60u/week) overgestapt naar een deeltijdse functie zonder verantwoordelijkheden (20u/week) en ik zit na een half jaar toch met heel wat verdere vragen.
– Ik heb me bewust een houding op de achtergrond aangenomen, aangezien ik er enkel halve dagen ben lukt me dat ook vrij goed. Dus ik blijf van de meest brandjes gespaard en kan me focussen op diegene die mijn impacteren.
– Het bedrijf waar ik werk telt in totaal evenveel mensen als ik vroeger onder mijn leiding had dus ik hoopte van de politiek af te zijn maar wat blijkt daar heb je geen 1000man voor nodig. Politiek is in elke management verweven zo blijkt. Ik zit er alleen niet meer zelf tussen, hoera!
– Ik probeer ook bewust afstand te nemen van het bedrijf en mijn energie in mijn gezin te steken. (dat was uiteindelijk ook het doel met zo drastisch minder te gaan werken), je merkt dat het goed is voor mijn kinderen.
Dus op zich zou je zeggen, topbeslissing en allemaal rozengeur en maneschijn.
Maar tegelijk voel ik me op sommige momenten zo nutteloos, de halftijds job mag dan afwisselend zijn en het product is boeiend, het bedrijf authentiek, ik heb het gevoel van niet echt veel groots te bereiken. Ik ben niet meer trots op mijn afgeleverde werk.
Ik voel dat een bore-out op de loer ligt. En ik ben onrustig op zoek naar een project waar ik mijn energie kwijt kan. De wildste ideeën spoken rond in mijn hoofd. Het lijkt alsof ik nu mijn zinnen gezet heb op alle maatschappelijke problemen die ik wil oplossen. Qua grootsheidswaanzin kan het wel tellen. Als ik ze wil bereiken echter zal het weer ten koste zijn van mijn gezinstijd.
Mijn conclusie is voorlopig dat het kruipt waar het kan, die ontembare brandjes-blussen-energie. En misschien was het dan toch beter binnen een context waar ik meer grip en invloed op had, ipv de wereld te willen redden.
Heel herkenbaar allemaal tot nu toe. Moet maar eens op mijn eigen rem gaan trappen.
Author
Bedankt voor je reactie Dirkjan.
Van vallen en opstaan leer je het meeste, zegt men.
Daarom laat ik mensen tegenwoordig wat vaker op hun bek gaan 😉 en los ik dus niet het probleem al op voor het kan ontstaan. Het probleem dat de ander vaak nog niet eens in de gaten had. Ik geef het vaak wel even aan, maar als ze mijn hulp willen, moeten ze het maar vragen.
Moet zeggen dat ik een stuk meer tijd over hou voor de dingen waar ik echt blij van word 🙂
Author
Super dat je dat doet!
In het Engels schijnt er een uitspraak te zijn: “ chose your battle “
Dat vond ik, toen ik het voor het eerst hoorde, erg toepasselijk.
Ik pas het nog vaak toe.
NB.
Het kan natuurlijk zo zijn dat anderen in een organisatie de brandjes ook zien.
Deze mensen passen misschien hetzelfde principe toe.
In de ogen van anderen kan dat worden opgevat als “duiken” , zelf zien zij het misschien als “op je handen gaan zitten”.
Plat gezegd: Het is niet mijn probleem.
Author
Fijn dat je reageert.
Ook ik word steeds gezien als de probleemoplosser. Dat krijg ik ook vaak toegebeten: Jij bent zo creatief, jij lost dat wel even op, alsof het niet ook veel energie kost. Ik ben daarom blij dat ik voor mezelf ben begonnen en dat het oplossen van problemen juist heel belangrijk is. Het lukt me ook altijd en dat geeft veel voldoening. Als ik dat voor een baas was blijven doen, was het vast niet zo aangenaam en leuk geweest. Nu ben ik trots op mezelf als het net lijkt alsof het allemaal vanzelf loopt. Daar hoeft de klant niets van te weten. Misschien moet iedere HB maar voor zichzelf gaan werken. Daar zijn ze creatief genoeg voor.
Author
Lastig is het, maar super dat je het doet.
Hoe “toevallig” zit ik momenteel weer in zo’n situatie. Werkgever zit er niet zo mee maar leidinggevende (niet leidinggevend over mij) is jaloers waardoor vervelende situaties ontstaan. Ja, je wilt dat alles goed verloopt binnen bedrijf en personeel. Ik denk idd het is niet mijn taak, maar kan het moeilijk Ik probeer nu de blusser te laten hangen… maar ervaar dit als heel lastig dus die valkuil zit ik nog in helaas.
Author
Bedankt voor je reactie, ik hoop dat je iets aan het blog hebt en dan vooral aan de tips onder wat je kunt doen.
branden blussen blijft natuurlijk altijd een valkuil omdat het nu eenmaal in de aard van het beestje zit en waar je , zelfs met open ogen keer op keer weer in kunt vallen. Echter wanneer je tot het inzicht gekomen bent hoe hiermee om te gaan is het al geen valkuil meer,maar voor die tijd van inzicht zou het natuurlijk prettiger en praktischer geweest zijn om hiervoor de juiste handvatten tot je beschikking te hebben en toch niet telkens weer je neus stoot of je vingers brand. Inherent hieraan is natuurlijk dat de meeste HBers telkens wat dat betreft zelf opnieuw het wiel moeten uitvinden, maar waarom is dat?
Author
Goed dat je het zo ziet.
Heel herkenbaar verhaal. voor langere termijn niet best voor de energie van jezelf. Tegelijkertijd wel moeilijk loslaten.
Author
Fijn dat je reageert.
Inderdaad heel herkenbaar. Ik heb ook moeten leren dingen lekker in de soep te laten lopen en zorgen dat ik alvast een goed geformuleerde structurele oplossing klaar heb op het moment dat voor iedereen duidelijk is dat het niet langer zo kan.
Author
Lastig is het, maar fijn dat het zo is gegaan.
Ik blus tegenwoordig geen brandjes meer maar geef mijn collega’s de ruimte om dit te doen. Ik ben vaak aangenaam verrast over de oplossing. Deze is niet altijd wat ik zelf bedacht had maar werkt ook. Door het los te laten of aan iemand te vragen dit op te lossen merk ik dat dingen vanzelf opgelost worden. Waardoor collega’s zich ook belangrijk voelen en het samenwerken wordt bevorderd. Door zelf op te lossen ben je eigenlijk ego bezig omdat je denkt dat anderen dit niet kunnen. Door dit vertrouwen wel te geven wordt iedereen beter.
Author
Fijn dat je reageert.
Inderdaad, heb ik vele branden geblust, tot ik merkte dat het zelfs niet in dank werd afgenomen. (soms door jaloezie). Ik leerde om (soms tandenknarsend) aan de kant te blijven zitten, en aan te zien hoe traag alles verliep en er geen echt goede, of helemaal geen oplossing kwam. ; tegenwoordig “ga ik er met mijn rug naar toe staan, of loop weg”. Ik kan mijn energie wel beter besteden.
Heel herkenbaar. Laat ze voor wie ze zijn. “het is hun ontwikkelingsproces”
Author
Goed dat je het zo ziet!
Ja, dit is een grote valkuil, ik heb er vaak in gelegen. Dit geldt zeker voor mensen die de brand eerder zien dan de rest en ook sneller goede oplossingen paraat hebben.
Blus de brand alleen als het jouw verantwoordelijkheid is. Zo niet, meld de brand bij wie er voor verantwoordelijk is en ga op je handen zitten. En als ze niks doen, escaleer het bij je leidinggevende, maar niet zelf blussen! Als je zelf leidinggevende bent, bescherm je mensen tegen collega’s of afdelingen die zich schuldig maken aan ‘duiken’. Want elke keer dat zij blussen, belonen ze het gedrag van de ‘duikers’.
In omgevingen met vrijwilligers is dit nog lastiger, want daar zie je vaak meer variatie in hoe mensen hun rol opvatten. Soms ontstaat er gedoe over wie mag optreden en soms over wie moet optreden. En besturen / leidinggevenden zijn erg bang vrijwilligers te verliezen en geven daarom vaak veel ruimte voor ongewenst gedrag.
Er zijn organisaties waar ‘duiken’ schering en inslag is, dat zijn vaak ongezonde omgevingen voor HB’ers. Kunst is hier achter te komen, voor je ergens solliciteert en dat is soms heel lastig.
Bij vrijwilligers ben ik geschrokken van het “ellebogenwerk” gedrag!…inderdaad, sommigen komen heel heftig naar voren. Ik word steeds stiller en onopvallender. En dan val ik evengoed nog op door alertheid en heldere kijk op de zaken. En dan maar mondje dicht houden. Moeilijk moeilijk.
Ja, ik sta ook verbaasd over de hierarchie in vrijwilligersorganisaties. Mensen met een goed betaalde baan, daar wordt naar geluisterd. Goede tweede zijn mensen met een vlotte babbel.
Als ik dan, goed opgeleid, vrijwel hele leven geen betaalde baan, iets voorstel wordt het onder de tafel geveegd met veel blablabla. En een paar dagen later komt iemand met hetzelfde voorstel en dan is het geweldig….
Tegenwoordig moet ik hier alleen maar om gniffelen. En zeg niet veel meer.
Heel herkenbaar. Ik pas dan ook in geen enkele organisatie/groep, omdat ik overal oplossingen voor zie. Mij werd vaak verweten dat ik te snel denk voor de rest, maar ik vind het moeilijk om me te verplaatsen in mensen die minder snel denken en oplossingen niet zien.
We kunnen elkaar de hand geven…. ik zeg vaak: ik pas niet in deze samenleving.
Heel herkenbaar wat je hier zegt Tinka. Zeker rot voor jou, maar fijn voor mij om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt.
Author
Bedankt voor je reactie.
De hele dag brandjes blussen of liever voorkomen en wel zijn dat mensen zich af gaan vragen waarom je dat simpele baantje niet altijd in de gestelde tijd af hebt. Blijkbaar is je werk dus uitdagend genoeg….zucht… Story of my life
Misschien zie je teveel oplossingen in dat simpele baantje, of stel je teveel vragen….
Ik ben een keer in mijn proeftijd ontslagen om deze reden. Ik had een jaarcontract en moest gegevens invoeren in de computer. Ik had heel veel vragen over vereenvoudiging, noodzaak etc. Mijn leidinggevende zei: je moet meer in hokjes gaan denken. !!!!
Hij kon mij geen antwoorden geven, ookal ging hij er prat op dat hij, na 3x examen te hebben gedaan een 8 had gehaald.
Later, toen ik er weg was, kwam ik alle antwoorden tegen in de bijbehoordende cursus….
Zijn leidinggevende, die mij moest ontslaan zei: jij past niet bijhet bedrijf en het bedrijf past niet bij jou. En: jij komt er wel.
Author
Vervelend om te horen, ik hoop dat je iets aan het blog hebt en dan vooral aan de tips onder wat je kunt doen.
Ik ben hoogstwaarschijnlijk géén HB’er (eerder HS, schat ik in), maar in bovenstaand verhaal herken ik mezelf en m’n werksituatie van pakweg ’n maand geleden helemaal!
Pas op ’t randje van ’n burnout heb ik ingezien dat ’t nodig was om m’n collega’s en leidinggevenden meer te betrekken in de brandjes die ik vroeger meestal op m’n eentje probeerde te blussen…
Héél herkenbaar valkuilverhaal.
Author
Rot om te horen, fijn dat je reageert. Ik hoop ook dat je toch iets kunt met de tips in het blog, onder wat kun je doen.