Wat ik bij veel bedrijven het leukst vond, was meestal niet mijn eigen werk… Maar dat terzijde ;). Ik vond het vooral leuk als er crisis was. Als er vraagstukken waren die niet op te lossen leken. Als de afdeling ineens een piekmoment bereikte en iedereen hands on deck moest zijn. Als er brandjes waren. Want daar kon ik me dan helemaal in vastgrijpen en niet loslaten tot het gevaar geweken was. Tot alles weer bij het normale was. En dan, kon ik me weer gaan vervelen.
Aan de andere kant van die voorliefde, had ik echter ook een ontzettende hekel aan om steeds dezelfde soort brandjes te moeten blussen. Omdat ik het zo onnodig vond en daarmee dus een onnuttige besteding van mijn tijd. Veel liever zou ik een structurele oplossing vinden, om te voorkomen dat die brandjes de hele tijd zouden ontstaan. Als er dan niet naar mij geluisterd werd, ontstond er bij mij steeds meer frustratie. Maar ondertussen was ik het toch steeds weer aan het oplossen. Ik kon het namelijk ook niet loslaten of maar gewoon laten gebeuren.
Brandje hier, brandje daar en dan ook nog even je eigen werk
Wanneer je als HB’er met het zogenaamde vergrootglas loopt, zie je het meteen als er dingen niet goed gaan. En je ziet vaak ook de oplossing. Een mooie gave om te hebben. Maar in sommige gevallen is het ook een valkuil.
Als HB’er willen we het namelijk vaak goed doen, dus als er iets misgaat en wij hebben de mogelijkheden om het op te lossen, is het moeilijk om dat niet te doen. In een bedrijf waar veel brandjes te blussen zijn, kan het dan zomaar zijn dat je daardoor (bijna) niet meer aan je eigen werk toekomt. Dat je meer met de brandblusser onder de arm loopt dan dat je jouw eigen to-do lijst kunt afwerken.
Mensen weten je ook vaak te vinden als er iets geblust moet worden. En wanneer jij alles steeds oplost, is de noodzaak om een structurele oplossing te vinden weggenomen. Gevolg: frustratie en een overvloed aan werk. Vaak hoor ik HB’ers zeggen ‘ja maar als ik het niet doe, wie doet het dan?’ Er is maar 1 manier om daar achter te komen: door soms niet meteen alles te willen oplossen. Aangezien je als HB’er snel kunt schakelen, heb je dingen in je hoofd namelijk vaak al opgelost terwijl de mensen om je heen nog in de ‘ojee-stand staan’. Door dan meteen al de situatie op te lossen, ontneem je anderen ook de kans om te laten zien dat ze het zelf ook zouden kunnen oplossen. En als jij steeds alles oplost, zien leidinggevenden soms ook niet dat er structureel ergens iets niet goed zit. Dus door soms wat afstand te nemen, creëer je noodzaak bij anderen om het op te lossen waardoor jij je meer kunt richten op de andere dingen die je op je bordje hebt liggen.
Wat kun je doen?
Hoewel het heel verleidelijk is om alles wat je ziet op te lossen en om alles om je heen beter te maken, niet alles is van jou. Het is belangrijk dat je de vaardigheid ontwikkelt van weten wat voor jou prioriteit heeft en wat je beter aan een ander over kunt laten. Soms betekent dat dat dingen anders worden gedaan als dat jij het zou doen. Maar als jij je de hele dag over alles buigt en zorgen maakt, dan put je jezelf volledig uit. Daar heeft uiteindelijk ook niemand wat aan.
Kaart structurele problemen aan die steeds zorgen voor brandjes. In plaats van deze steeds snel op te lossen, is het nodig dat leidinggevenden of collega’s eerst zien dat het inderdaad speelt. Als jij voordat iemand het in de gaten heeft al de brandjes geblust hebt, dan gaat niemand denken dat er echt iets veranderd moet worden. Daarmee houd je de ongewenste situatie voor jezelf in stand.
Ik ben benieuwd. Ben jij te veel bezig met brandjes blussen? Laat me weten onder deze blog!
